Την Μεγάλη Δευτέρα το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νυμφίου και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Μακροχωρίου.
ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :
«Τί ραθυμεῖς, ἀθλία ψυχή μου; τί φαντάζει ἀκαίρως μερίμνας ἀφελεῖς; τί ἀσχολεῖς πρός τά ρέοντα; ἐσχάτη ὥρα ἄρτι».
Μία συνομιλία ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο, μία συνομιλία τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου μέ τήν ψυχή του, ἤ μᾶλλον τό πρότυπο μιᾶς αὐτοεξετάσεως, τό ὁποῖο θά πρέπει νά ἀκολουθοῦμε καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ὥστε νά μήν κινδυνεύσουμε νά βρεθοῦμε στή θέση τῶν μωρῶν παρθένων, οἱ ὁποῖες, ἐνῶ εἶχαν ὅλες τίς δυνατότητες νά εἰσέλθουν στόν νυμφώνα τοῦ Κυρίου, ἔμειναν τελευταία στιγμή ἔξω ἀπό αὐτόν.
Ἡ συνομιλία αὐτή μέ τήν ψυχή ἔχει ὡς σκοπό νά τήν ἀφυπνήσει ἀπό τή ραθυμία πού ἀποτελεῖ τόν μεγαλύτερο κίνδυνο, γιατί εἶναι ἡ ἀρχή ὅλων τῶν κακῶν.
Ραθυμία εἶναι ἡ νωθρότητα, ἡ ὀκνηρία· εἶναι μία κατάσταση στήν ὁποία πολύ εὔκολα μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά περιπέσει, γιατί δέν ἀπαιτεῖ κόπο, δέν ἀπαιτεῖ μόχθο, δέν ἀπαιτεῖ προσπάθεια. Ἀποτελεῖ κίνδυνο καί γιά τή φυσική μας, τή σαρκική ζωή, ἀλλά πολύ μεγαλύτερο γιά τήν πνευματική, γιατί ἡ ραθυμία εἶναι ἡ μητέρα τῆς ἀμελείας, τῆς ἀκηδίας, τῆς ἀδιαφορίας.
Ὁ νωθρός καί ὀκνηρός ἄνθρωπος δέν θέλει νά κάνει τίποτε πού θά τοῦ διαταράξει τήν ἠρεμία καί τήν ἀπραξία καί θά τόν ξυπνήσει ἀπό τόν λήθαργο στόν ὁποῖο βρίσκεται. Καί ἐάν αὐτό, ἀδελφοί μου, μπορεῖ νά ἔχει δυσάρεστες συνέπειες γιά τή ζωή του, γιά τό ἐπάγγελμά του καί τίς ἐνασχολήσεις του, ἔχει ὁπωσδήποτε καταστροφικές συνέπειες γιά τήν ψυχή του.
Διότι ἡ ψυχή πού ραθυμεῖ δέν ἀφήνει μόνο ἀνεκμετάλλευτες τίς πνευματικές εὐκαιρίες πού ἔχει γιά νά προαχθεῖ στήν ἀρετή καί νά προσεγγίσει τόν Θεό, ἀλλά ἐμπλέκεται καί σέ διαδικασίες ἐπικίνδυνες καί ὀλέθριες, γιατί βρίσκεται ἐκτεθειμένη καί ἀπροστάτευτη στίς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ, στόν πόλεμο τῶν λογισμῶν, στήν ἐπήρεια τῶν πειρασμῶν.
Καί ὅταν ἡ ψυχή δέν ἀσχολεῖται μέ τόν πραγματικό σκοπό της, πού εἶναι ἡ ἕνωσή της μέ τόν Θεό, καί ἀδρανεῖ καί δέν ἀγωνίζεται καί δέν προσεύχεται, τότε χωρίς νά τό θέλει ἀπασχολεῖται μέ ἄλλες μέριμνες, μέ ἄλλες φροντίδες, μέ μέριμνες καί φροντίδες κοσμικές, καθημερινές, πού τήν ἀπομακρύνουν ἀκόμη περισσότερο ἀπό τόν στόχο της, καί εἶναι ἐντελῶς ἀσήμαντες σέ σχέση μέ τή μέριμνα καί τή φροντίδα πού πρέπει νά ἔχει, τή μέριμνα δηλαδή καί τή φροντίδα γιά τή σωτηρία της.
Καί πολλές φορές παρασύρεται σέ σκέψεις καί σχέδια πού δέν τήν ὠφελοῦν, καί ἄλλοτε τήν παρασύρουν σέ φροντίδες καί μέριμνες ἁμαρτωλές, πού τήν ὁδηγοῦν στήν καταστροφή καί τήν ἀπώλεια, ἄλλοτε πάλι τήν ὁδηγοῦν στόν πνευματικό ὕπνο καί τήν κάνουν ἀδύναμη νά ἀντιδράσει στίς προσβολές τοῦ ἐχθροῦ καί νά ἐργασθεῖ γιά τή σωτηρία της.
Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, καί εἶναι ἀνάγκη νά διατηροῦμε τήν ψυχή μας σέ ἐγρήγορση, νά μήν τήν ἀφήνουμε νά εἶναι νωθρή καί ὀκνηρή, ἀλλά νά τήν παρακινοῦμε νά προσπαθεῖ καί νά ἀγωνίζεται γιά τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, γιά τή μετάνοια καί τήν κάθαρσή της ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες της· νά τήν παρακινοῦμε νά μήν ἀμελεῖ τήν ἐπικοινωνία της μέ τόν Θεό διά τῆς προσευχῆς καί τήν προσπάθειά της νά ἑνωθεῖ μαζί του.
Εἶναι ἀνάγκη νά τήν ξυπνοῦμε ἀπό τόν λήθαργο στόν ὁποῖο συχνά περιπίπτει, γιατί κανείς μας δέν σκέφτεται ὅτι ἡ στιγμή πού θά βρεθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μπορεῖ νά εἶναι πολύ κοντά καί ἐμεῖς γιά λίγες στιγμές νά βρεθοῦμε ἀνέτοιμοι καί ἀπροετοίμαστοι, ὅπως οἱ μωρές παρθένες.
Ἄς μήν παραλείπουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς νά κάνουμε αὐτόν τόν αὐτοέλεγχο πού μᾶς συστήνει σήμερα ὁ ἱερός ὑμνογράφος ρωτώντας τήν ψυχή μας γιατί ραθυμεῖ καί δέν σπεύδει νά φροντίσει γιά τό αἰώνιο μέλλον της· γιατί ἀσχολεῖται μέ μάταιες φροντίδες καί ἔννοιες καί ἐνδιαφέρεται γιά τά ἐπίγεια καί προσωρινά πού σύντομα χάνονται καί ἀδιαφορεῖ γιά τά αἰώνια καί μένοντα.
Ἄς ἐξετάζουμε τόν ἑαυτό μας καί ἄς σκεφτόμαστε πόσο ἀγωνιοῦμε ὅλοι μας γιά πράγματα πού νομίζουμε ὅτι εἶναι σημαντικά γιά τή ζωή μας, πόσο ἐντατικά προσπαθοῦμε νά ἐπιτύχουμε τούς ἐπίγειους στόχους μας, τήν προαγωγή μας, τή βελτίωση τῆς καταστάσεώς μας, τήν προσωπική καί ἐπαγγελματική μας ἐπιτυχία καί πόσο λίγο, συγκριτικά, μᾶς ἀπασχολεῖ ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Καί ὅμως, ἀδελφοί μου, αὐτή εἶναι τό πιό σημαντικό ἀπό ὅλα· εἶναι αὐτό τό ἕνα τοῦ ὁποίου «ἔστι χρεία», ὅπως λέγει καί ὁ Χριστός, διότι τίποτε δέν θά ὠφελήσει τόν ἄνθρωπο «ἐάν κερδίσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ».
Ἄς ἐγκαταλείψουμε ἑπομένως τή ραθυμία καί ἄς σπεύσουμε καί ἐμεῖς νά ἀποκτήσουμε καρπούς μετανοίας καί ἀρετῆς γιά νά μήν μείνουμε καί ἐμεῖς «ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ», ἀλλά γιά νά εἰσέλθουμε μαζί του καί νά ἀπολαύσουμε τή μακαριότητα τῆς βασιλείας του αἰωνίως.
ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
