Ο Όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης στον Ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου Πολιούχου Βεροίας. (ΦΩΤΟ)

Την Μεγάλη Τρίτη το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νυμφίου και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου Πολιούχου Βεροίας.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :

«Μή με τήν σήν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τό ἔλεος».

Μέ αὐτή τήν ἱκεσία πρός τόν ἐλε­ήμονα καί φιλεύσπλαγχνο Κύ­ριο ὁλοκληρώνεται τό ὑπέροχο Δοξα­στι­κό τῆς Κασσιανῆς, τό ὁποῖο μό­λις ἀκούσαμε, καί στό ὁποῖο ἡ ἱερή ὑμνογράφος ἀποτυπώνει τήν προ­σευ­χή τῆς πρώην ἁμαρτωλῆς γυ­ναικός πού ἔπλυνε μέ τό πολύτιμο μύρο τά πόδια τοῦ Κυρίου προ­κει­μένου νά τοῦ ἐκφράσει τήν εὐ­γνω­­μοσύνη της γιά τίς ἁμαρτίες της πού τῆς συγχώρησε.

Καί ἡ ἱκεσία αὐτή, πού συνοδεύ­ε­ται ἀπό τή βεβαιότητα τῆς ἀγάπης καί τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, δίδει μία φωτεινή καί αἰσιόδοξη διέξοδο στό ἀδιέξοδο σκότος τῆς ἁμαρτίας πού περιγράφεται στό Δοξαστικό. Ἐκφράζει τήν κραυγαλέα ἀντί­θε­ση πού ὑπάρχει ἀνάμεσα στόν βόρ­βορο τῆς ἁμαρ­τίας καί στό πέ­λα­γος τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀναπτερώνει τήν ἐλπίδα κάθε ἁμαρ­τωλοῦ, ὥστε νά κι­νη­θεῖ πρός τή μετάνοια καί τήν ἐκζή­τηση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ.

Καί αὐτή ἡ ἀντίθεση, πού τόσο ἀρι­­­στοτεχνικά ἀποτυπώνεται ὄχι μόνο στό Δοξαστικό τῆς Κασσια­νῆς ἀλλά καί σέ πολλούς ἀπό τούς ὕμνους τοῦ Ὄρθρου τῆς Με­γάλης Τετάρτης πού ψάλαμε ἀπό­ψε, δέν εἶναι ἕνα σχῆμα λόγου, ἀλλά εἶναι ἀλήθεια καί πραγ­ματικότητα.

Διότι, ἐάν ἡ ἁμαρτία εἶναι ἕνα δε­δομένο στή ζωή τοῦ ἀν­θρώπου, κα­θώς κανένας δέν μπο­­­­ρεῖ νά ζή­σει ἔστω καί μία ἡμέ­ρα στή γῆ καί νά μήν ἁμαρτήσει, τό δεύτερο δε­δομένο εἶ­ναι ἡ ὑπό­σχεση τοῦ Χρι­στοῦ ὅτι δέν ἦλθε στή γῆ γιά νά καλέσει δι­καίους ἀλλά ἁμαρτω­λούς στή με­τάνοια.

Καί ἡ ὑπόσχεση αὐτή ση­μαί­νει ὅτι ὁ κάθε ἁμαρτωλός, ἀκόμη καί αὐ­τός πού γιά χρόνια κυλίσθηκε στόν βόρβορο τῆς ἀσωτίας καί τῆς ἀκολασίας, ἀκό­μη καί αὐτός πού ἔζησε σέ ὅλη τήν ἔκτασή του τόν ζόφο τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀπο­μα­κρύνσεως ἀπό τόν Θεό, ἔχει ἐλ­πί­δα καί ἔχει προοπτική νά λυ­τρω­θεῖ ἀπό τό βάραθρο καί τό σκοτάδι στό ὁποῖο βρίσκεται καί ἀπό τό ὁποῖο δέν μπορεῖ νά ξεφύγει· ἔχει ἐλπίδα νά ἀποδεσμευθεῖ ἀπό ὅ,τι τόν κρατᾶ δέσμιο καί νά δεῖ καί πάλι τό φῶς.

Καί ἡ ἐλπίδα του αὐτή δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τό ἔλεος καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἁμαρτωλό ἄν­θρωπο· δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τή δύ­ναμη τῆς μετανοίας πού μπορεῖ νά τόν ὁδηγήσει ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, πού μπορεῖ νά τόν παρα­κι­νήσει νά ζητήσει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του καί νά πλύνει μέ τά δάκρυά του τά πόδια τοῦ Σωτῆρος Χρι­στοῦ.

Ἡ ἐλπίδα αὐτή εἶναι ἡ μεγαλύ­τε­ρη ἐλπίδα πού μπορεῖ νά ἔχει ὁ ἄνθρωπος, πού μπορεῖ νά ἔχει ὁ καθένας μας προσωπικά. Γιατί γιά ὅλα τά ἄλλα πού μᾶς προβλη­ματί­ζουν ἤ μᾶς βαρύνουν στή ζωή μας ὑπάρχουν πολλές διέξοδοι καί λύ­σεις, γιά τήν ἁμαρτία ὅμως ὑπάρ­χει μόνο μία, ὑπάρχει ἡ μετά­νοια καί ἡ ἄφεση πού προσφέρει ὁ Χρι­στός ἀνεξάρτητα ἀπό τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν πού φέρει ὁ κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς. «Ἐάν ὦσιν αἱ ἁ­μαρ­­τίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιό­­να λευκανῶ, ἐάν δέ ὦσιν ὡς κόκ­κι­νον, ὡς ἔριον λευκανῶ», ὑπό­σχε­ται ὁ Θεός διά τοῦ προφή­του Ἡ­σαΐου.

Δέν ἔχει σημασία πόσες εἶ­ναι οἱ ἁμαρτίες, ὁ Θεός τίς συγ­χω­ρεῖ ὅ­λες καί μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τό βά­ρος τους, γιατί γι᾽ αὐτές ἔστει­λε τόν Υἱό του στή γῆ καί θυ­σιάσθηκε ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ἐξα­λείφοντάς τες μέ τό πανάγιο Αἷμα του.

Καί τό ἀποδεικνύει καί στήν πε­ρί­­πτωση τῆς ἁμαρτωλῆς γυναικός πού μνημονεύει σήμερα ἡ Ἐκκλη­σία μας. Προσῆλθε μετανοημένη. Ζήτησε ἀπό τόν Χριστό τό ἔλεος καί τή συγχώ­ρη­ση καί τήν ἔλαβε. Γι᾽ αὐτό καί ἐπέστρεψε γιά νά τόν εὐχαριστήσει μέ αὐτόν τόν μονα­δι­κό τρόπο, πλύνοντάς του τά πό­δια μέ τό πολύτιμο μύρο καί σφογ­γίζοντάς τα μέ τά μαλλιά της.

Ἐπέστρεψε, ἀδια­φο­ρώντας γιά τό τί ἔλεγαν οἱ ἄλ­λοι γι᾽ αὐτήν καί γιά τό μύρο τό ὁποῖο προσέφερε. Αὐτή αἰσθανόταν ἐ­λεύ­θερη ἀπό τό βά­ρος τῆς ἁμαρ­τίας. Αἰσθανόταν ὅτι ἀπαλλάχθηκε ἀπό τόν βόρβορο καί τόν ζόφο της καί μποροῦσε νά βλέπει καί πάλι τό φῶς.

Ἄν δέν τό αἰσθανόταν αὐτό, εἶ­ναι βέ­βαιο ὅτι δέν θά εἶχε οὔτε τή δύ­ναμη οὔτε τή διάθεση νά ἐπι­στρέ­ψει γιά νά ἐκφράσει τήν εὐ­γνω­μοσύνη της στόν Χριστό. Αἰ­σθάνεται ὅμως τή δωρεά τῆς ἀγά­πης του, τή δωρεά τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν της καί ἀντι­προσ­φέρει τήν ἀγάπη της στόν Χριστό.

Ἡ μετάνοιά της ἀποτελεῖ ἔκφρα­ση τῆς ἀγάπης της πρός τόν Σω­τήρα καί λυτρωτή τῆς ψυχῆς της, πού πιστοποιεῖ καί ὁ ἴδιος· ἀπο­τε­λεῖ τό κλειδί πού ἀνοίγει τίς ἁλυ­σίδες πού τήν κρατοῦσαν δέ­σμια καί τήν εἰσάγει στό περιβάλ­λον τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Ἀδελφοί μου, ἀκούοντας καί ἐ­μεῖς ἀπόψε τήν ἱκεσία τῆς ἁμαρ­τω­λῆς γυναικός πού προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας ὡς πρότυπο μετα­νοί­­ας, ἄς μήν τήν ἐπαναλάβουμε μόνο μέ τά χείλη μας, ἀλλά ἄς σπεύ­σουμε ἐν μετανοίᾳ νά παρα­κα­­λέ­σουμε τόν ἀμέτρητο ἔχοντα τό ἔλεος Χριστό νά χαρίσει καί σέ ἐμᾶς τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί νά μᾶς ἀξιώσει νά δοῦμε τό φῶς τῆς Ἀναστάσεώς του νά κα­ταυ­­γάζει τήν ψυχή μας καί νά διώ­χνει τό σκότος καί τόν ζόφο τῆς ἁμαρτίας.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ