Τo Σάββατο 28 Ιουλίου το απόγευμα, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον μεθεόρτιο Εσπερινό και κήρυξε το θείο λόγο στο Ιερό Παρεκκλήσιο της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στον Σχοινά.
Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος τέλεσε τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των θυμάτων των πυρκαγιών στην Αθήνα, και ευχήθηκε την εξ’ ύψους παρηγορία στους συγγενείς.
ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :
«Εἰρήνη ὁσία Μῆτερ, Χρυσοβαλάντου ἡ δόξα, ἡμῶν δέ προσφυγή καί βοήθεια».
Μέ αὐτή τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τῆς ἑορταζομένης σήμερα ἁγίας Εἰρήνης, τῆς ἡγουμένης τῆς μονῆς Χρυσοβαλάντου, στήν ὁποία εἶναι ἀφιερωμένο καί αὐτό τό παρεκκλήσιο, καταλήγει τό ἀπολυτίκιό της.
Ἡ ἐπίκληση ὅμως αὐτή συνοδεύεται καί ἀπό μία ὁμολογία. Ὁμολογοῦμε ὅτι τήν θεωροῦμε ὡς «προσφυγή καί βοήθειά» μας. Τήν αἰσθανόμεθα ὡς καταφύγιο καί προστασία μας, ὡς καταφύγιο καί προστασία ὅλων ὅσων προστρέχουν στή χάρη της καί αἰτοῦνται τίς πρεσβεῖες της. Γιατί εἶναι ἀναρίθμητα τά θαύματα πού ἐπιτελεῖ ἡ ἁγία Εἰρήνη, θαύματα πού ἀποδεικνύουν τήν παρρησία πού ἔχει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τή χάρη πού ἔλαβε, ὥστε καί μετά τήν κοίμησή της νά ἐνεργεῖ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ σέ αὐτούς πού ζητοῦν διά τῆς προσευχῆς τή βοήθειά της.
Ὅμως, ἀδελφοί μου, δέν ἀρκεῖ νά προσευχόμεθα καί νά ζητοῦμε τίς πρεσβεῖες καί τή βοήθεια τῆς ἁγίας μας μόνο ὅταν ἔχουμε κάποια ἀνάγκη. Θά πρέπει, ἐάν θέλουμε νά τήν ἔχουμε προσφυγή καί βοήθεια, νά μιμηθοῦμε καί τό παράδειγμά της. Νά μιμηθοῦμε τό παράδειγμα τῆς προσευχῆς της. Διότι ἡ ἁγία Εἰρήνη εἶναι γιά ὅλους μας ὑπόδειγμα προσευχῆς.
Αὐτήν εἶχε κάνει βασικό ἔργο της, ἀκολουθώντας τήν προτροπή τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Παύλου «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε», γιατί γνώριζε ὅτι ἡ προσευχή εἶναι ὁ μόνος τρόπος ἐπικοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό, ἀλλά καί τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἔκφραση τῆς ἀγάπης τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό.
Ἔτσι τήν αἰσθανόταν καί ἔτσι τήν ζοῦσε ἡ ἁγία Εἰρήνη τήν προσευχή. Γι᾽ αὐτό καί δέν περιοριζόταν μόνο στίς τακτικές ἀκολουθίες τῆς μονῆς Χρυσοβαλάντου, στήν ὁποία ἦταν ἡγουμένη, ἀλλά ἔμενε ὅλη τή νύκτα ἄγρυπνη καί προσευχόταν, κάτω ἀπό τόν ἔναστρο οὐρανό, γιά νά ζεῖ ἀπερίσπαστη τήν ἐπαφή καί τήν ἐπικοινωνία της μέ τόν Θεό καί γιά νά μήν βλέπουν οἱ μοναχές τόν πολύωρο ἀγώνα τῆς προσευχῆς της ἀλλά καί τίς οὐράνιες ἐμπειρίες πού ζοῦσε τήν ὥρα τῆς προσευχῆς. Διότι, ὅπως λέγει ὁ βίος της, ἕνα βράδυ μία ἀπό τίς μοναχές τῆς μονῆς εἶδε τήν ἁγία Εἰρήνη νά προσεύχεται. Καί, καθώς προσευχόταν μέ ὑψωμένα τά χέρια, νά ὑπερίπταται, ἐνῶ δύο κυπαρίσσια, δεξιά καί ἀριστερά ἀπό τό καθολικό τῆς μονῆς, εἶχαν λυγίσει τίς κορυφές τους πρός τό μέρος της σάν νά ὑποκλινόταν.
Αὐτό δέν συνέβη μία μόνο φορά, ἀλλά ἐπί τρεῖς συνεχόμενες νύκτες κατά τίς ὁποῖες ἡ μοναχή, θέλοντας νά βεβαιωθεῖ ὅτι αὐτό πού εἶδε τυχαῖα τό πρῶτο βράδυ εἶναι γεγονός, παραφύλαξε γιά νά δεῖ ἄν θά ἐπαναληφθεῖ. Καί ὄντως ἐπαναλήφθηκε, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἦταν θαῦμα, θαῦμα πού ὀφειλόταν στήν ἀσκητική ζωή καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού εἶχε ἡ ἁγία Εἰρήνη.
Καί μπορεῖ ἡ ἀποκάλυψη αὐτοῦ τοῦ περιστατικοῦ τό ὁποῖο εἶδε ἡ μοναχή στίς ἄλλες ἀδελφές τῆς μονῆς νά στενοχώρησε τήν ἁγία, ἡ ὁποία γιά λόγους ταπεινοφροσύνης δέν ἤθελε νά γίνει γνωστό, ἀλλά δίνει σέ μᾶς τή δυνατότητα νά κατανοήσουμε ἔστω καί λίγο τή δύναμη τῆς προσευχῆς τῆς ἁγίας Εἰρήνης, νά κατανοήσουμε τή χάρη πού δίδει ὁ Θεός σέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μέ ζῆλο καί μέ πόθο ἀπευθύνονται πρός αὐτόν, καί ἱκανοποιεῖ τά αἰτήματά τους.
Καί εἶναι ὠφέλιμο νά τό κατανοήσουμε καί νά τό πιστεύσουμε, ἀδελφοί μου, αὐτό, γιά νά μάθουμε καί ἐμεῖς νά προσευχόμεθα στόν Θεό καί νά ἀντλοῦμε ἀπό τήν προσευχή μας δύναμη γιά νά ἀντιμετωπίζουμε καί τούς πειρασμούς καί τίς δυσκολίες πού ἔρχονται στή ζωή μας.
Διότι πολλές φορές περιοριζόμεθα νά ἀναζητοῦμε στήν ἀνθρώπινη δύναμη καί στίς ἀνθρώπινες συμμαχίες μόνο βοήθεια καί προστασία· νά τήν ἀναζητοῦμε ἀκόμη στά χρήματα, στή σωματική δύναμη, στίς κοινωνικές σχέσεις καί στά ὑλικά πράγματα. Καί ξεχνοῦμε πώς ὅλα αὐτά εἶναι ἀβέβαια καί εὐμετάβολα καί συχνά ἀδύναμα νά μᾶς βοηθήσουν. Ξεχνοῦμε πώς μόνο ὁ Θεός δέν μᾶς ἀπογοητεύει καί δέν μᾶς διαψεύδει ποτέ. Μόνο ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ ἀπέραντα γιατί εἶναι πατέρας μας καί γιατί εἶναι αὐτός πού θυσίασε τόν μονογενῆ του Υἱό γιά χάρη μας, καί ἑπομένως εἶναι ὁ μόνος στόν ὁποῖο μποροῦμε νά στηριζόμεθα, εἶναι ὁ μόνος τόν ὁποῖο μποροῦμε νά ἐμπιστευόμεθα.
Καί ἄν στρεφόμεθα πρός τόν Θεό μέ τήν προσευχή, ὅπως στρέφεται τό παιδί πρός τόν πατέρα του γιά νά τοῦ ἐμπιστευθεῖ ὅλα ὅσα ἔχει στήν ψυχή του, τότε καί ὁ Θεός ἀπαντᾶ στά αἰτήματά του, σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ «αἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν, κρούετε καί ἀνοιγήσεται».
Ἄς προσπαθήσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, νά μιμηθοῦμε τό παράδειγμα τῆς προσευχῆς τῆς ἁγίας Εἰρήνης τῆς Χρυσοβαλάντου, καί ἄς προσευχόμεθα ὄχι μόνο στήν ὥρα τῆς ἀνάγκης ἀλλά πάντοτε· ὄχι μόνο γιά ὅσα ἀπασχολοῦν ἐμᾶς ἀλλά καί γιά τούς ἀδελφούς μας πού δοκιμάζονται αὐτές τίς ἡμέρες ἀπό τίς καταστροφικές πυρκαγιές καί βρίσκονται σέ ἀνάγκη ἀλλά καί γιά τήν πατρίδα μας γενικότερα. Καί νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ὁ φιλεύσπλαχγνος Θεός θά ἀκούσει τά αἰτήματά μας καί διά πρεσβειῶν καί τῆς ἁγίας Εἰρήνης θά ἐπέμβει δραστικά καί σωτήρια.
