Ξεκίνησαν οι Παρακλήσεις της Θεοτόκου. Πρώτη Παράκληση από τον Σεβασμιώτατο στην Χαλάστρα. (ΦΩΤΟ)

A.ParaklhshXalastra2018.jpg

A.ParaklhshXalastra2018.jpg

Την Τετάρτη 1 Αυγούστου το απόγευμα, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό και στην πρώτη Παράκληση της Θεοτόκου και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Χαλάστρας.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου :

«πόστολοι κ περάτων συνα­θροι­σθέντες νθάδε Γεθσημαν τ χωρί κηδεύσατέ μου τό σμα».

νταποκρινόμενοι καί μες μαζί μέ τούς ποστόλους στό κάλεσμα τς Παναγίας Μητέρας το Κυρίου μας συγκε­ντρω­θήκαμε πόψε δ, στόν ερό ναό της, πρώτη μέρα το Δεκαπενταυγούστου, πρώτη μέρα τς περιόδου πού μς προ­ε­τοιμάζει γιά νά ορτάσουμε τή με­γάλη ορτή τς νδόξου Κοιμή­σεώς της, γιά νά ψάλλουμε νώ­πιον τς ερς της εκόνος μνους καί γκώμια καί παρακλήσεις πρός τήν Παναγία μητέρα μας.

Συγκεντρωθήκαμε γιά νά τιμή­σου­­με κείνη, ποία τίμησε μέ τήν καθα­ρό­τη­τα τς ζως της καί μέ τήν πακοή της τό ν­θρώπινο γένος, λλά καί κείνη ποία δέν παυσε ποτέ νά ερίσκεται ς στοργική μητέρα δίπλα σέ σους τήν πικαλονται καί ζητον τή μεσιτεία καί τήν προστασία της.

Τί εναι μως, δελφοί μου, ατό πού μς λ­κύειπρός τήν Πα­να­γία μας; Τί εναι ατό πού μς κά­νει νά θέλουμε νά εμεθα κοντά της; Τί εναι ατό πού μς παρα­κι­νε νά πικαλούμεθα σέ κάθε δύ­σκολη στιγμή τς ζως μας τό πα­νά­γιο νομά της;

Τό πρτο, δελφοί μου, εναι κοινή μας φύση καί κοινή μας κα­ταγωγή. νθρωπος Παναγία μας, πως καί μες. νθρωπος πού γεννήθηκε καί μεγάλωσε σέ να ταπεινό καί πλό περιβάλλον, πως ο περισσότεροι πό μς, πού δέν μεγάλωσε στή χλιδή καί στίς νέσεις τν νακτόρων, πού δέν μεγάλωσε νάμεσα σέ εγε­νες καί ρχοντες τς ποχς της. Καί ατός τρόπος καί ατές ο συνθκες μέσα στίς ποες μεγά­λωσε καί ζησε Παναγία μας, τόσο πρίν πό τή γέννηση το Χριστο σο καί μετά πό ατήν, μς τήν κάνουν διαιτέρως οκεία· γιατί ζωή της δέν διαφέρει σέ κάτι πό τή δική μας· τά μέσα πού διέθετε καί ο δυσκολίες πού ντι­μετώπισε δέν πέχουν καθόλου πό ατά πού ντιμετωπίζουμε καί μες κα­θημερινά στή ζωή μας. Καί ατό μς δίδει τό θάρρος, μς δημιουρ­γε τήν νεση, νά τήν πλη­σιά­σου­με, νά τς μιλήσουμε, νά τς ζητή­σουμε ,τι χουμε νά­γκη, νά τήν παρακαλέσουμε νά με­σιτεύει γιά μς.

κτός μως πό τά κοινά στοι­χεα πού χει ζωή το καθενός μας μέ τή ζωή τς Παναγίας μας καί μς λκύουν κοντά της, δια­θέ­τει καί κάτι κόμη Παναγία μας πού μς πα­ρα­κινε νά τήν πλησιά­ζου­με καί μς χαροποιε καί μς ναπαύει κάθε φορά πού ερι­σκό­μεθα πλη­σίον της, πού τενί­ζουμε τή γλυ­κυτάτη μορφή της, πού σπαζό­μεθα τήν ερή της ε­κόνα.

Καί ατό εναι, δελφοί μου, γάπη της πρός τούς νθρώπους, γάπη πού φάνηκε μπρακτα στή μοναδική δημό­σια παρέμβασή της στόν Υό της, ταν τόν παρακί­νησε στόν γάμο τς Καν νά κάνει τό πρτο θα­μα του, λέγοντας «ονον οκ χου­σι».

πό κείνη τήν μέρα καί μέχρι σήμερα εναι ναρίθμητες ο πεμ­βάσεις τς Παναγίας μας γιά χάρη τν νθρώπων, στε δικαιολο­γη­μένα νά διακηρύσσει ερός μνο­γράφος, «οδείς προστρέχων πί σοί κατσχυμμένος πό σο κ­πο­ρεύεται … λλ ατεται τήν χάριν καί λαμβάνει τό δώρημα».

ναρίθμητα τά θαύματά της, πο­λυάριθμες ο δωρεές της, χουν δραιώσει τήν Παναγία μας ς τήν κοίμητη πρέσβειρα καί μεσί­τρια τν νθρώπων πρός τόν Θεό στή συνείδηση το κάθε πιστο. Γιατί ποιός πό μς δέν θέλει νά ασθά­νεται τήν προστασία της; Ποιός πό μς δέν θέλει νά να­παύεται στή βεβαιότητα τι μπο­ρε νά πικαλεσθε τήν πρε­σβεία της, τι μπορε νά μπιστευθε τό πρόβλημα πού τόν πασχολε στή μητρική της γάπη καί νά γνωρί­ζει τι Παναγία θά βρε τή λύση πού χει νάγκη καί θά κάνει τό θαμα της; λοι τό θέλουμε, λοι ναπαυό­μεθα στή μητρική της γάπη, καί γιατό προσ­τρέ­χου­με πάντοτε πρός Ατήν.

μως, δελφοί μου, ν θέλουμε νά εμεθα πάντοτε πό τή στορ­γι­κή καί μητρική της σκέπη καί προστασία, τότε θά πρέπει νά γω­νισθομε γιά νά ποκτήσουμε καί δύο κόμη χαρακτηριστικά της, πού εναι πολύτως παραί­τητα καί γιά νά χουμε τή βοήθειά της, λλά καί γιά νά ζομε καί μες, πως κείνη, τήν ν Χρι­­­στ ζωή.

Καί ατά εναι τα­πείνωση καί πακοή στό θέ­λη­μα το Θεο. Ατά τά δύο εναι πού τήν νύ­ψωσαν πό τή γ στόν ορανό καί τήν ξίωσαν νά γίνει Μητέρα το Θεο. Ατά εναι πού τς δίδουν παρρησία νώπιον το θρόνου το Θεο, λλά καί τήν κάνουν νά σκύβει μέ στοργή καί συμπάθεια καί νά κούει τά ατήματα καί τούς στεναγμούς τς ψυχς κάθε ταπεινο, κάθε πονεμένου, κάθε μαρτωλο, στε νά ασθάνονται λοι επρόσδεκτοι στή μητρική της γκάλη, νά μήν νησυχον γιά τήν πόσταση πού τούς χωρί­ζει πό τήν καθαρότητα καί τήν γιότητά της, λλά νά σπεύδουν πλησίον της μέ τό θάρρος πού τούς δίδει μητρική της γάπη.

δελφοί μου, περίοδος το Δε­κα­πενταυγούστου, περίο­δος α­τή πού εναι φιερω­μένη στήν Πα­ναγία μας, ποία καί θά μς καλε κοντά της κάθε πόγευ­μα γιά νά τς ψάλ­λουμε τήν ερά Πα­ρά­κλη­σή της καί νά τήν ε­χαρι­στομε γιά τίς δωρεές της, ς γίνει φορμή γιά λους μας νά ντρυφήσουμε στή ζωή της καί νά προ­σπαθήσουμε νά μιμηθομε τήν ταπείνωση καί τήν πακοή της στόν Θεό, στε νά ξιωθομε νά ορτάσουμε προε­τοι­μασμένοι κα­τάλ­ληλα τή με­γά­λη ορτή τς ν­δόξου Κοιμή­σε­ώς της καί νά χου­με κό­μη περισσότερη τή χάρη της στή ζωή μας. μήν.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ