Εορτάστηκε το Γενέθλιον της Θεοτόκου στην Ιερά Μητρόπολη Βεροίας. (ΦΩΤΟ)

Κατά το διήμερο 7 και 8 Σεπτεμβρίου εορτάστηκε το Γενέθλιον της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας.

Την παραμονή της εορτής ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον πανηγυρικό Εσπερινό και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό Γεννεσίου της Θεοτόκου Καλοχωρίου. Στο τέλος του εσπερινού ακολούθησε Ιερά Λιτανεία.

Ανήμερα της εορτής το πρωί ο Σεβασμιώτατος λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Παναγίας Καλλίπετρας.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στον Εσπερινό :

«Καί ἰδού κλῖμαξ ἐστηριγμένη ἐν τῇ γῇ, ἧς ἡ κεφαλή ἀφικνεῖτο εἰς τόν οὐρανόν».

Τή θεία ἀποκάλυψη, τήν ὁποία εἶδε στόν ὕπνο του ὁ πατριάρχης Ἰα­κώβ, μᾶς περιέγραψε στό πρῶτο ἀνά­γνω­σμα τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς με­γά­λης Θεομητορικῆς ἑορ­τῆς τοῦ Γενεσίου τῆς Ὑπεραγίας Θεο­τόκου ὁ ἱερός συγγραφέας τοῦ βι­βλίου τῆς Γενέσεως, ὁ θεόπτης Μωυσῆς.

Μία ἡμέρα, γράφει, πορεύθηκε ὁ Ἰακώβ πρός τήν Χαρράν. Καί ὅταν ἔδυσε ὁ ἥλιος, καί κουρασμένος ἀκούμπησε τό κεφάλι του σέ μία πέτρα γιά νά κοιμηθεῖ, εἶδε ἕνα ὄνειρο. Εἶδε μία κλίμακα, μία σκά­λα, πού στηριζόταν στή γῆ καί ἡ κορυφή της ἄγγιζε τόν οὐρανό. Καί εἶδε ἀγγέλους νά ἀνεβοκατε­βαί­νουν καί τόν Θεό νά στηρίζεται σέ αὐτήν καί νά τοῦ μιλᾶ καί νά τοῦ ὑπόσχεται τήν εὐλογία του.

Ἡ ἀναφορά στό ὄνειρο αὐτό δέν εἶναι οὔτε τυχαία οὔτε ἄσχετη μέ τό ἱερό πρόσωπο τῆς Παναγίας μας τῆς ὁποίας τή Γέννηση ἑορ­τά­ζει ἡ Ἐκκλησία μας καί πανη­γυ­ρί­ζει ἰδιαιτέρως ἡ ἐνορία σας. Γιατί ἡ κλίμακα, ἡ σκάλα, πού εἶδε ὁ πα­τριάρχης Ἰακώβ εἶναι μία ἀπό τίς προτυπώσεις καί προεικονίσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Εἶναι ἕνα ἀπό τά πολλά σύμβολα πού χρη­σιμοποίησε ὁ Θεός γιά νά προ­ε­­τοιμάσει τούς ἀνθρώπους γιά τό σχέδιο τῆς σωτηρίας πού ἑτοί­μα­ζε γιά χάρη τους.

Καί εἶναι συγκινητικό, ἀδελφοί μου, νά συνειδητοποιοῦμε ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶχε σχεδιάσει πρό αἰώνων τή λύτρωση τοῦ ἀν­θρώ­που ἀπό τήν ἁμαρτία στήν ὁ­ποία εἶχε πέσει ἑκουσίως μέ τήν παρακοή τῆς ἐντολῆς του.

Γιατί, ἐάν οἱ πρωτόπλαστοι εἶχαν πέσει ἀπό τόν παράδεισο τῆς Ἐδέμ καί εἶχαν ἐκδιωχθεῖ ἀπό τόν τόπο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ὁ πανά­γα­θος καί φιλάνθρωπος Θεός Πα­τέ­ρας βρίσκει τόν τρόπο γιά νά ἑνώσει καί πάλι τή γῆ μέ τόν οὐρανό. Βρίσκει καί πάλι τό μέσο μέ τό ὁποῖο θά ἐπικοινωνήσει μέ τό πλάσμα. Βρίσκει καί πάλι τό μέσο μέ τό ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος θά μπο­ρέσει νά τόν πλη­σιά­σει καί νά τόν προσεγγίσει.

Καί αὐτό τό μέσο δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἀπό τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, ἡ ὁποία γίνεται ἡ σκάλα διά τῆς ὁποίας κατέρχεται ὁ Θεός στή γῆ, καί λαμβάνει ὁ Υἱός καί Λόγος του «δούλου μορφήν», προκει­μέ­νου νά θεώσει τόν ἄνθρωπο, προ­κει­μένου νά τόν ἀποκατα­στήσει ἐκεῖ ἀπό ὅπου ἐξέπεσε, ἀνεβά­ζο­ντάς τον στόν οὐρανό.

Εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ ὁποία ὑμνεῖται γι᾽ αὐτό ἀπό τόν ποιητή τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου ὡς «κλῖμαξ ἐπουράνιος δι᾽ ἧς κατέβη ὁ Θεός», ἀλλά καί ὡς «γέφυρα με­τάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρα­νόν».

Καί γι᾽ αὐτό τιμοῦμε, ἀδελφοί μου, καί ἐμεῖς σήμερα τήν Πανα­γία μας. Γι᾽ αὐτό καί πανηγυρί­ζου­με τήν γέννησή της. Διότι ἀποτε­λεῖ ἀπαρχή τῆς σωτηρίας μας, ἀπαρχή τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ σχε­δίου τῆς θείας οἰκονομίας γιά τή σωτηρία μας.

Ἡ γέννησή της εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἐγκαθιδρύσεως τῆς μυστικῆς κλί­μα­κος πού συνδέει τή γῆ μέ τόν οὐρανό, τῆς κλίμακος πού δέν θά καταργηθεῖ οὔτε ὅταν θά κατέλθει ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ στή γῆ ὡς ἄνθρωπος, οὔτε ὅταν θά ἀνέλ­θει ἡ Παναγία μετά τήν Κοίμησή της γιά νά μείνει μόνιμα πλησίον τοῦ Υἱοῦ της.

Παραμένει πάντοτε, συνδέοντας τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό. Παρα­μένει πάντοτε δίδοντας σέ ὅλους μας τή δυνατότητα νά ἀνέβουμε καί ἐμεῖς γιά νά συνα­ντή­σουμε τόν Θεό. Γιατί αὐτός εἶναι, ἀδελ­φοί μου, ὁ ρόλος τῆς Πα­ναγίας μας. Νά εἶναι ἡ κλίμακα πού ὁδη­γεῖ ἐμᾶς τούς χοϊκούς καί ἁμαρ­τωλούς ἀνθρώπους στόν Θεό.

Ἄς ἀξιοποιήσουμε αὐτή τήν εὐ­και­ρία πού μᾶς προσφέρει ἡ Πα­ναγία μας γιά νά πλησιάσουμε τόν Θεό, γιά νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τά χοϊκά καί τά γήινα, ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας, πού μᾶς κρατοῦν στή γῆ καί δέν μᾶς ἀφή­νουν νά συναντήσουμε τόν Θεό. Ἄς ἀξιοποιήσουμε τή δυνα­τό­τητα πού μᾶς προσφέρει ἡ Πα­ναγία μας ὄχι μόνο δίδοντάς μας τό μέσο, τήν κλίμακα, γιά νά ἀνε­βοῦ­με στόν οὐρανό, ἀλλά στηρί­ζοντας μέ κάθε τρόπο τήν προσπά­θειά μας, στηρίζοντάς μας κυρίως μέ τή χά­ρη καί τίς πρεσβεῖες της γιά νά τήν ἀνεβοῦμε.

Ἕνα μόνο ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς, ἀδελ­φοί μου, ἡ Παναγία. Νά βρι­σκό­­με­θα πάντοτε κοντά της, μι­μού­μενοι κατά τό δυνατόν τήν κα­θαρότητα τῆς ζωῆς της, τήν ἀγά­πη καί τήν ἀφοσίωσή της στόν Υἱό καί Θεό της, στόν Κύριό μας, καί τήν ὑπα­κοή της στό θέλημά του. Ἄς προ­σπαθήσουμε νά ἀκολουθή­σουμε τό δικό της πρότυπο, ὥστε καί νά τήν τιμοῦμε πραγματικά, καί νά τήν ἔχουμε πάντοτε βοηθό καί προ­στάτιδα στήν προσπάθειά μας, ἀλλά καί γιά νά ἐπιτύχουμε νά ἀνεβοῦμε καί ἐμεῖς τήν οὐρα­νο­δρόμο κλίμακα καί νά φθά­σου­με στόν Χριστό δίπλα στόν ὁποῖο βρί­σκεται καί ἡ Παναγία μας ἀνα­μέ­νοντάς μας.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :

«Ἀλλότριον τῶν μητέρων ἡ παρ­θενία καί ξένον ταῖς παρθένοις ἡ παιδοποιΐα· ἐπί σοί γάρ, Παρθένε, ἀμφότερα ᾠκονομήθη».

Πανηγυρικά ψάλλει σήμερα ἡ Ἐκ­κλησία μας ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου, τοῦ πρώ­του μεγάλου καί χαρμοσύνου γε­γονότος στήν ἱστορία τῆς ἀνθρω­πό­τητος μετά τήν πτώση τῶν πρω­­τοπλάστων, τῆς πρώτης ἀκτί­δος θείου φωτός πού διαπερνᾶ τό σκότος τῆς ἀπογνώσεως καί τῆς ἀπελ­πι­σίας πού εἶχε σκορπίσει ἡ ἁμαρτία καί ἡ ἀπομάκρυνση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν Θεό.

Ἀλλά ἡ γέννηση τῆς Θεοτόκου δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα χαρμόσυνο γε­γονός πού προμηνύει τά εὐαγ­γέ­λια τῆς χαρᾶς πού θά ἀκουόταν στόν κόσμο, ὅταν ὁ ἀρχάγγελος Γα­­βριήλ θά ἐπισκεπτόταν τήν τα­πεινή καί πάναγνη Κόρη τῆς Να­ζαρέτ γιά νά τῆς μεταφέρει τό οὐ­ράνιο μήνυμα πού θά τήν καλοῦσε νά γίνει συνεργός τοῦ Θεοῦ στήν ἀνάπλαση τῆς φθαρείσης ἀπό τήν ἁμαρτία ἀνθρωπίνης φύ­σεως.

Εἶναι ἕνα κοσμοϊστορικό γεγονός πού ὑπερβαίνει τούς ὅρους καί τούς νόμους τῆς φύσεως. Γιατί ἡ Παναγία Παρθένος γεννᾶται ἀπό ὑπερήλικες γονεῖς, τούς εὐσεβεῖς Ἰωακείμ καί Ἄννα, οἱ ὁποῖοι ἐπί χρόνια ὑπέμεναν καρτερικά καί προσευχόμενοι στόν Θεό τόν ὀνει­δισμόν τῆς ἀτεκνίας.

Γεννᾶται ὅμως καί Ἐκείνη ἡ ὁ­ποία ἐπρόκειτο καί ἡ ἴδια μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά νικήσει τούς ὅ­ρους τῆς φύσεως καί νά συν­δυάσει στό πρόσωπό της δύο ἀντί­θε­τες καί ἀσύμβατες ἰδιότητες, τήν παρ­θενία καί τήν μητρότητα.

Νά, γιατί ὁ ἱερός ὑμνογράφος το­νίζει μέ τόσο πανηγυρικό τρόπο τόν ἀκατανόητο αὐτό συνδυασμό πού βλέπουμε στήν Ὑπεραγία Θεο­τόκο. Νά, γιατί διακηρύσσει θρι­αμβευτικά τό μέγα θαῦμα πού συντελεῖται στό ἱερό πρόσωπό της.

«Ἀλλότριον τῶν μητέρων ἡ παρ­θενία καί ξένον ταῖς παρθένοις ἡ παιδοποιΐα». Ξένο εἶναι γιά τίς μη­τέρες, γιά ἐκεῖνες πού ἀπέκτη­σαν παιδιά, ἡ παρθενία, ἀλλά ἀδια­νό­ητο εἶναι καί γιά ἐκεῖνες πού δια­τήρησαν τήν παρθενία τους νά ἀποκτήσουν παιδιά. Καί ὅμως αὐ­τό τό ἀσύλληπτο καί ἀκατανόη­το γιά τήν ἀνθρώπινη λογική μυ­στή­ριο καί θαῦμα γίνεται πραγ­ματι­κό­τητα στήν περίπτωση τῆς Πανα­γίας μας, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόξου. Εἶναι παρθένος καί γίνεται Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Γίνεται Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί παραμένει παρθένος.

Μέγα καί δυσερμήνευτο θαῦμα καί ὅμως τό κάνει ὁ Θεός γιά νά δείξει πόσο ξεχωριστή εἶναι αὐτή πού πρόκειται νά γίνει Μητέρα τοῦ Υἱοῦ του. Τό κάνει γιά νά μήν μᾶς ἀφήσει καμία ἀμφιβολία ὅτι ὁ Χριστός πού θά γεννηθεῖ ἐξ αὐτῆς ὡς ὁ σωτήρας καί λυτρωτής τῶν ἀν­θρώπων εἶναι τό δεύτερο πρό­σω­­πο τῆς Παναγίας Τριάδος πού γεννᾶται ἐν χρόνῳ ἐκ Πνεύματος Ἁγίου διά τῆς ἀειπαρθένου Μα­ρί­ας. Τό κάνει γιά νά μᾶς δείξει ὁ Θε­ός τήν παντοδυναμία του, ἡ ὁποία κρύπτεται πίσω ἀπό τήν ἀπέραντη ἀγάπη του γιά τό πλά­σμα του καί εἶναι αὐτή ἡ ὁποία ἐπι­­τελεῖ χάριν τοῦ ἀνθρώπου «θαυ­­μάσια, μεγάλα μόνον» καί οἰ­κονομεῖ τή σωτηρία καί τή θέω­σή του.

«Ἀλλότριον τῶν μητέρων ἡ παρ­θενία καί ξένον ταῖς παρθέ­νοις ἡ παιδοποιΐας· ἐπί σοί γάρ ἀμφότερα ᾠκονομήθη …».

Ἡ θεία αὐτή οἰκονομία πού πραγματοποιεῖται στό πρόσωπο τῆς Παναγίας Παρθένου εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς θείας οἰκονομίας πού θά ἐκφρασθεῖ στό πρόσωπο τοῦ δι᾽ἡμᾶς ἐνανθρωπήσαντος Χρι­στοῦ, ἀλλά καί ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ ὅτι μπορεῖ καί θά κάνει τά πάντα γιά νά ὁλοκληρώσει τό σχέ­διο τῆς σωτηρίας μας ὑπό μία βε­βαίως προϋπόθεση.

Καί ἡ προϋ­πόθεση αὐτή δέν εἶναι ἄλ­λη ἀπό τήν πίστη, ἀδελφοί μου. Γιατί καρπός τῆς πί­στεως τῶν ἁγίων Ἰωακείμ καί Ἄν­νης εἶναι ἡ γέννηση τῆς Ὑπε­ρα­γίας Θεοτ­ό­κου. Καρπός τῆς πί­στε­ως τῆς Θεο­τόκου εἶναι ἡ συμ­με­το­χή της στό μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας. Καρπός τῆς πίστεως εἶναι ὅμως καί ἡ δική μας σω­τη­ρία, διότι «ὁ πι­στεύσας σωθήσε­ται».

Καί ἡ πίστη πού ἀπαιτεῖται δέν εἶ­ναι μία πίστη τυπική καί ἐπι­φα­νειακή. Εἶναι μία πίστη πού συν­δυάζεται μέ τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός μπορεῖ νά κάνει τά πάντα, καί τίποτε δέν εἶναι ἀδύνατο γι᾽ αὐτόν, παρά μόνο ὅ,τι ἀντιτίθεται στήν ἀγάπη του.

Αὐτή τήν πίστη ζητᾶ καί ἀπό ἐ­μᾶς ὁ Θεός. Ὄχι γιά Ἐκεῖνον, γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀνενδεής, γιατί ὁ Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη τήν πίστη κανενός ἀνθρώπου, ἀλλά γιά ἐμᾶς τούς ἴδιους. Διότι μόνο μέ τήν πί­στη μπορεῖ κανείς νά ζήσει τό μυ­στήριο τῆς σωτηρίας του. Μόνο μέ τήν πίστη μπορεῖ νά ζήσει τό μυ­στή­ριο τῆς θεώσεως, πού ὑπερ­βαί­νει τά ἀνθρώπινα μέτρα τῆς λο­γι­κῆς καί τῆς κατανοήσεως.

Αὐτή τήν πίστη ἄς προσπαθή­σου­με καί ἐμεῖς νά ἀποκτήσουμε, ἀδελφοί μου, διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀλλά καί πάντων τῶν ἐν πίστει καί ἀσκήσει διαλαμψάντων πατέρων τῆς Ἱερᾶς καί πανηγυριζούσης σήμερα Μονῆς τῆς Παναγίας τῆς Καλλίπετρας, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε τῆς σωτηρίας, τήν ὁποία ἔφερε στόν κόσμο διά τοῦ Υἱοῦ της ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος.

Εἶναι μία περίοδος αὐτή κατά τήν ὁποία ἰδιαιτέρως τιμοῦμε τούς ἐνασκήσαντες ἐδῶ ἀλλά καί μαρτυρήσαντες πατέρες στή Σκήτη αὐτή, στήν Ἱερά Μονή τῆς Καλλίπετρας. Ἤδη συμπληρώθηκαν 150 χρόνια ἀπό τή θυσία τῶν πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἀσκήτευσαν στήν Ἱερά Μονή ἐν ὁσιότητι καί δικαιοσύνῃ. Ἀλλά εἶναι καί μία ἄλλη ἐπέτειος. Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώθηκαν ἀπό τότε πού ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Ἐπισκόπου ἔστειλε ἐδῶ τόν π. Παλαμᾶ γιά νά ἀναστήσει αὐτόν τόν τόπο, ἔχοντας τήν πίστη ὅτι πράγματι θά γίνει αὐτό τό θαῦμα. Καί πράγματι πρόκειται περί θαύματος, διότι, ὅταν μέ ἀξίωσε ὁ Θεός καί ἦρθα ἐδῶ, ἦταν μία νεκρά Μονή. Δέν εἶχε τίποτε πέρα ἀπό μερικά τειχία καί ἕνα-δύο δωματιάκια. Καί σήμερα μέ τήν πίστη πού διέθετε καί ὁ π. Παλαμᾶς, ἀλλά καί ἐγώ τό πίστευα, ἀξιωνόμεθα νά θαυμάζουμε αὐτό τό σπίτι τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῆς Παναγίας μας, πού εἶναι ἀνοικτό γιά ὅλους τούς πιστούς, γιά ὅλους τούς προσκυνητές, γιά ὅλους ἐκείνους πού ἔρχονται ἐν πίστει καί μετανοίᾳ νά προσπέσουν στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί νά ἐκζητήσουν τή δύναμη, τήν χάρη καί τήν προστασία της.

Ἄς εὐχηθοῦμε αὐτή ἡ χάρη νά εὐλογεῖ καί τόν π. Παλαμᾶ ἀλλά καί τούς ἐδῶ διακονοῦντες καί συνασκητές καί νά αὐξήσει αὐτή τήν Ἀδελφότητα μέ τή χάρη τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Ἀμήν.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ