Την Κυριακή 4 Οκτωβρίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στον Ιερό Ναό Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στην Αγία τριάδα Μελίκης.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του τόνισε:
«Καί ἔσται ὁ μισθός ὑμῶν πολύς, καί ἔσεσθε υἱοί ὑψίστου».
Ἕναν κανόνα γιά τήν καθημερινή μας ζωή καί τή συμπεριφορά μας πρός τούς συνανθρώπους μας ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ἕναν κανόνα πού δέν μᾶς ὁρίζει κάποιος ἄνθρωπος ἀλλά ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς. Ἕναν κανόνα πού ἔχει μεγάλο ἀντίκρισμα καί σπουδαία ἀνταμοιβή. Καλούμεθα νά τόν ἐφαρμόσουμε στή γῆ, ἀλλά ὁ μισθός τῆς ἐφαρμογῆς του θά μᾶς ἀποδοθεῖ στόν οὐρανό. Καλούμεθα νά τόν ἐφαρμόσουμε γιά λίγα χρόνια, ὅσο διαρκεῖ αὐτή ἡ ζωή μας, ὅμως ἡ ἀμοιβή μας θά εἶναι αἰώνια.
Ποιός εἶναι ὅμως αὐτός ὁ κανόνας πού μᾶς δίδει ὁ Χριστός; Δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἐφαμογή τῆς ἀγάπης στίς σχέσεις μας μέ τούς ἀνθρώπους. Δέν εἶναι ἄλλος, παρά τό νά κάνουμε πράξη στή ζωή μας τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον.
Δέν μᾶς ζητᾶ τίποτε ὑπερβολικό, δέν μᾶς ζητᾶ τίποτε παράλογο. Μᾶς ζητᾶ νά κάνουμε αὐτό τό ὁποῖο θέλουμε νά κάνουν καί σέ μᾶς οἱ ἄλλοι. «Καθώς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως». Ὅπως θέλετε, λέγει, νά σᾶς φέρονται οἱ ἄνθρωποι, νά φέρεσθε καί ἐσεῖς σέ αὐτούς.
Τί πιό ἁπλό, τί πιό φυσικό; Καί ὅμως ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τόν «παλαιό» ἄνθρωπο πού ἔχουμε μέσα μας, μέ τόν ἐγωιστή, τόν σκληρό, αὐτόν πού θέλει νά ἀνταποδώσει αὐτό πού τοῦ ἔκαμε ὁ συνάνθρωπός του.
Δέν σκεφτόμεθα τί θέλουμε νά μᾶς κάνουν, ἀλλά τί μᾶς κάνουν, καί αὐτό ἀνταποδίδουμε, γιά νά μήν φανοῦμε ἀδύναμοι, γιά νά μήν φανοῦμε ἀφελεῖς, γιά νά μήν μᾶς θεωρήσουν παθητικούς ἀποδέκτες τῆς κακίας καί τῆς ἀδικίας, καί συνεχίσουν οἱ συνάνθρωποί μας νά μᾶς φέρονται ἄσχημα καί ἄδικα. Ἔτσι νομίζουμε.
Ἄς σκεφθοῦμε γιά λίγο τή συμπεριφορά μας; Τί κερδίζουμε μέ αὐτήν; Τί κερδίζουμε ἀνταποδίδοντας ἐγωιστικά κακό ἀντί τοῦ κακοῦ καί στήν ἀδικία προσφέροντας ἀδικία, δικαιολογώντας μάλιστα συχνά τόν ἑαυτό μας μέ τή σκέψη ὅτι δῆθεν δέν ἀρχίσαμε ἐμεῖς τό κακό;
Μέ τή συμπεριφορά μας αὐτή τό κακό διαιωνίζεται, γιατί ὁ καθένας τό ἀνταποδίδει καί δέν σταματᾶ ποτέ καί φθείρει τή ζωή μας καί αὐξάνει τόν ἐγωισμό μας καί σκληραίνει τήν ψυχή μας καί μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τόν Θεό.
Γιατί πῶς μποροῦμε νά εἴμαστε κοντά στόν Θεό τῆς ἀγάπης, ὅταν ἐμεῖς ἐκφράζουμε μέ τή συμπεριφορά μας τήν κακία μας καί τόν ἐγωισμό μας; Πῶς μποροῦμε νά ἀνταποδίδουμε κακό στούς συνανθρώπους μας, ὅταν λέμε ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό ὁ ὁποῖος εἶναι ἀγάπη καί χαρίζει σέ ὅλους τήν ἀγάπη, χαρίζει τά ἀγαθά του, χωρίς νά κάνει διακρίσεις σέ καλούς καί κακούς;
Ὁ Χριστός δέν μᾶς ζητᾶ κάτι παράλογο. Μᾶς ζητᾶ μόνο νά ἔρθουμε στή θέση τοῦ συνανθρώπου μας, τοῦ ἀδελφοῦ μας, καί νά σκεφθοῦμε πῶς θά θέλαμε νά φερθοῦν οἱ ἄλλοι σέ μᾶς. Μᾶς τό ζητᾶ, γιατί γνωρίζει ὅτι αὐτός εἶναι ὁ πιό εὔκολος τρόπος νά φθάσουμε στήν ἀγάπη καί ἀκόμη γιατί γνωρίζει ὅτι εἶναι ὁ μόνος τρόπος γιά νά σταματήσει ἡ κακία καί ἡ ἀδικία στόν κόσμο καί νά ἐπικρατήσει καί ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη.
Ἄν, λοιπόν, ἐπιθυμοῦμε καί ἐμεῖς νά συμβάλλουμε στήν ἐπικράτησή της, ἄς ἀκολουθήσουμε αὐτόν τόν χρυσό κανόνα πού μᾶς προτείνει σήμερα ὁ Χριστός. Ἄς προσπαθήσουμε νά παραμερίσουμε τόν ἐγωισμό μας, τά πάθη μας, καί νά κάνουμε πράξη τήν ἀγάπη στήν καθημερινή μας ἀναστροφή καί στήν καθημερινή μας σχέση μέ τούς ἀνθρώπους. Ἄς προσπαθήσουμε νά ἐφαρμόσουμε τόν κανόνα τοῦ Χριστοῦ, πού δέν μᾶς ζητᾶ νά θυσιασθοῦμε γιά τούς ἀνθρώπους, ὅπως ἔκανε Ἐκεῖνος γιά μᾶς, ἕνας ἀναμάρτητος Θεός, ἀλλά νά κάνουμε μόνο αὐτό πού θά θέλαμε νά μᾶς κάνουν καί ἐκεῖνοι.
Ἄς σκεφθοῦμε πόσο εὔκολο καί ἀσφαλές εἶναι αὐτό καί ἄς σκεφθοῦμε ἀκόμη ὅτι ὁ Χριστός μᾶς τό ζητᾶ προσφέροντάς μας συγχρόνως καί τή μεγαλύτερη ἀμοιβή πού μπορεῖ νά ἐπιθυμήσει κανείς. Μᾶς προσφέρει «μισθόν πολύν», ἀλλά καί τήν τιμή νά εἴμεθα «υἱοί ὑψίστου», γιατί ἡ ἀγάπη πού θά δείξουμε πρός τούς ἀδελφούς μας μᾶς καθιστᾶ τέκνα τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης ἀλλά καί μᾶς ἑνώνει μέ τόν Θεό, διότι αὐτός πού μένει «ἐν τῇ ἀγάπῃ», μένει «ἐν τῷ Θεῷ» καί ὁ Θεός «ἐν αὐτῷ», σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν εὐαγγελιστή, τόν μαθητή τῆς ἀγάπης.
Καί ἄν κάνουμε τόσα πράγματα στή ζωή μας, παραβιάζοντας κάποιες φορές ἀκόμη καί τίς ἀρχές καί τή συνείδησή μας, προκειμένου νά ἱκανοποιήσουμε κάποιους ἀνθρώπους καί νά ἀποκομίσουμε ἕνα μικρό καί πρόσκαιρο κέρδος, ἤ προκειμένου νά ἱκανοποιήσουμε τά συμφέροντά μας, δέν ἀξίζει πολύ περισσότερο νά προσπαθήσουμε νά ἀκολουθήσουμε τόν χρυσό αὐτόν κανόνα πού μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστός σήμερα, εὐαρεστώντας ὄχι σέ κάποιον ἄνθρωπο, ἀλλά στόν ἴδιο τόν Θεό στόν ὁποῖο ὀφείλουμε τά πάντα, γιατί μᾶς προσέφερε καί μᾶς προσφέρει τά πάντα καί ἐπιπλέον μᾶς ὑπόσχεται καί μία τόσο μεγάλη καί τιμητική ἀνταμοιβή;
Ἄς τό σκεφθοῦμε, ἄς ἀναλογισθοῦμε τήν προσφορά τοῦ Χριστοῦ καί ἄς σπεύσουμε νά ἐφαρμόσουμε τόν κανόνα πού μᾶς συστήνει στή ζωή μας, ὄχι ἀπό φόβο ἤ ἀπό ἀνάγκη, ἀλλά ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό καί ἀπό τόν πόθο νά ἀπολαύσουμε τή μεγάλη τιμή πού μᾶς χαρίζει, νά γίνουμε «υἱοί ὑψίστου», τέκνα ἀγαπημένα τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης.