Την Κυριακή 12 Μαΐου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Ναούσης.
Μετά την Θεία Λειτουργία στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Ευξείνου Λέσχης Ναούσης για τα 100 χρόνια της Γενοκτονίας των Ποντίων τελέστηκε μνημόσυνο. Ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση, κατάθεση στεφάνων και ομιλία στο μνημείο των Πεσόντων εν Πόντω, που βρίσκεται στο χώρο θυσίας «Κιόσκι» Ναούσης.
ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου:
«Τολμήσας εἰσῆλθεν πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ».
Στά γεγονότα μετά τή Σταύρωση τοῦ Κυρίου μας μᾶς μετέφερε τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα πού ὅρισε νά διαβάζεται σήμερα, Κυριακή τρίτη ἀπό τοῦ Πάσχα, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία.
Καί τό ἔκανε γιά νά μᾶς θυμίσει τήν ἀρετή καί τή γενναιότητα τῆς ψυχῆς τῶν ἱερῶν μορφῶν πού τιμᾶ σήμερα, τῶν ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν, τοῦ Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας καί τοῦ Νικοδήμου.
Γιατί αὐτή εἶναι ἡ κοινή ἰδιότητα τῶν μαθητῶν αὐτῶν τοῦ Κυρίου, οἱ ὁποῖοι, ἄν καί δέν ἀνῆκαν στόν κύκλο τῶν δώδεκα μαθητῶν καί ἀποστόλων του, αὐτῶν δηλαδή πού εἶχαν τό προνόμιο ἐπί τρία χρόνια νά βρίσκονται συνεχῶς δίπλα του, νά ἀκοῦν καθημερινά τή διδασκαλία του, νά βλέπουν τά θαύματά του, νά παρακολουθοῦν διαρκῶς ἀπό πολύ κοντά τή ζωή του καί τήν ἀναστροφή του, ἀπέδειξαν τή γνησιότητα τῆς ἀγάπης τους καί τό μεγαλεῖο τῆς πίστεώς του στόν Χριστό στίς πιό δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς του, ὅταν Ἐκεῖνος βρισκόταν ἐπάνω στόν Σταυρό καί ὅταν ἔκειτο νεκρός καί ἄπνους στό μνῆμα, καί οἱ μαθητές του, μέ ἐξαίρεση μόνο τόν εὐαγγελιστή Ἰωάννη πού συνόδευε τήν Παναγία Μητέρα του, κρυβόταν «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων».
Ἡ ἀρετή τους αὐτή συνοψίζεται σέ μία λέξη, συνοψίζεται σέ ἕνα «τολμήσας», τό ὁποῖο χρησιμοποιεῖ ὁ εὐαγγελιστής Μᾶρκος, γιά νά περιγράψει τήν πράξη τους, γιά νά περιγράψει τή δύναμη τῆς ψυχῆς τους, γιά νά ἐκφράσει τήν ἀρετή τους.
«Τολμήσας εἰσῆλθεν πρός Πιλᾶτον».
Εἶναι ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας, ὁ ὁποῖος τολμᾶ νά ἀφήσει τήν ἄνεση καί τήν ἀσφάλεια τοῦ σπιτιοῦ του καί θυσιάζοντας τό προσωπικό του κύρος νά ἐμφανισθεῖ στόν Πιλᾶτο καί νά ζητήσει νά τοῦ δώσει τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.
Δέν γνώριζε ποιά θά εἶναι ἡ ἀπάντησή του, ἀλλά δέν τόν ἐνδιέφερε. Εἶχε τολμήσει ἤδη νά ἐκτεθεῖ ὡς μαθητής του, δηλώνοντας μέ τό ἐνδιαφέρον του αὐτό τή σχέση του μέ τόν Χριστό.
«Τολμήσας εἰσῆλθεν». Τόλμη χρειαζόταν, γιατί δέν ἦταν εὔκολο, ἀλλά ὁ Ἰωσήφ ἦταν ἀποφασισμένος, καί ἡ τόλμη του πήγαζε ἀπό τήν πίστη του, καί ἔτσι δέν τόν ἐνδιέφερε πῶς θά τόν σχολιάσει ὁ Πιλάτος καί τί συνέπειες, ἐνδεχομένως, θά ὑποστεῖ.
Τόλμη χρειαζόταν καί ὁ Νικόδημος γιά νά πλησιάσει τόν Χριστό, ἔστω καί ἄν τόν πλησίασε νύκτα, καί νά συζητήσει μαζί του. Καί αὐτή τήν τόλμη του ἐπεβράβευσε ὁ Χριστός διδάσκοντάς τον τά ὑψηλά νοήματα τῆς θεολογίας περί τῆς πνευματικῆς γεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου.
Τόλμη χρειαζόταν ὅμως καί οἱ Μυροφόρες γυναῖκες, ὅταν μόνες αὐτές στεκόταν ἀπέναντι ἀπό τόν Σταυρό καί ἔβλεπαν τόν ἀγαπημένο τους διδάσκαλο νά ὑποφέρει ἀπό τήν κακία τῶν Ἰουδαίων, χωρίς νά ὑπολογίζουν τό προσωπικό τους κόστος.
Χρειαζόταν τόλμη καί γιά νά πᾶνε τό πρωί τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων μέ ἀρώματα καί μύρα στόν τάφο του γιά νά τοῦ ἐκφράσουν τόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη τους.
Αὐτή ἡ τόλμη, πού εἶναι ἴδιο ὅσων ἔχουν πίστη ἰσχυρή στίς ἀρχές καί τίς ἰδέες τους, αὐτή ἡ τόλμη πού χαρακτηρίζει ὅσους ἔχουν ἀκράδαντη τή βεβαιότητα ὅτι ἡ πίστη τους εἶναι ἀληθινή, αὐτή ἡ τόλμη πού μεταποιεῖ τούς ἀνθρώπους σέ ἥρωες καί τούς ἥρωες σέ ἁγίους, εἶναι ἡ τόλμη πού διέθεταν καί οἱ πρόγονοί μας, τήν ἄδικη γενοκτονία τῶν ὁποίων τιμοῦμε σήμερα, τή γενοκτονία τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, καθώς συμπληρώνονται 100 χρόνια ἀπό ἐκείνη τή φοβερή καταστροφή, τόν διωγμό, τόν σφαγιασμό, τόν ξεριζωμό χιλιάδων πατέρων καί μητέρων μας, χιλιάδων παιδιῶν καί ἡλικιωμένων, πού διώχτηκαν βίαια καί ἀπάνθρωπα ἀπό τά σπίτια τους καί βρῆκαν τόν θάνατο μέσα στίς πιό φρικτές συνθῆκες πού θά μποροῦσε ἄνθρωπος νά φαντασθεῖ.
Χρειάζεται τόλμη γιά νά κρατᾶς ἐπί αἰῶνες τίς Θερμοπύλες τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέσα σέ συνθῆκες δύσκολες, μέσα σέ περιβάλλον ἐχθρικό καί ἀλλόθρησκο, στόν μαρτυρικό Πόντο. Χρειάζεται τόλμη νά στέκεσαι ὄρθιος στίς ἐπάλξεις τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος γιά νά μήν τίς προδώσεις καί νά μήν τίς ἀφήσεις ποτέ στά χέρια τῶν ἐχθρῶν, ἔστω καί ἄν γνωρίζεις ὅτι ἡ ἐμμονή σου στό ὀρθό καί στό δίκαιο μπορεῖ νά σέ ὁδηγήσει στόν θάνατο, μπορεῖ νά σέ ὁδηγήσει στό μαρτύριο.
Καί αὐτή τήν τόλμη ἔδειξαν οἱ πατέρες μας, ἔδειξε ὁ Ποντιακός Ἑλληνισμός, πού κράτησε τήν ἑλληνικότητά του καί τήν πίστη του, παρά τίς δοκιμασίες πού ὑφίστατο, πού προτίμησε νά θυσιασθεῖ παρά νά ἀφομοιωθεῖ, πού προσπάθησε μέ κάθε τρόπο καί κάθε θυσία νά μείνει πιστός στά ἱερά καί τά ὅσια τοῦ Γένους μας, νά διαφυλάξει τίς ἱερές εἰκόνες του καί πολύτιμα κειμήλια τῆς ἱστορίας του, ἀλλά πάνω ἀπό ὅλα τήν ἐθνική καί θρησκευτική του ταυτότητα καί συνείδηση καί νά τά διατηρήσει μέχρι σήμερα, περνώντας διά πυρός καί σιδήρου καί προσφέροντας ἑκατόμβες νεκρῶν καί μαρτύρων.
Τιμοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς σήμερα τή μνήμη τῶν θυμάτων τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ καί μνημονεύουμε τῶν πόνων καί τῆς θυσίας τους. Τιμοῦμε καί ὅσους κατόρθωσαν νά φθάσουν σῶοι στήν νέα πατρίδα καί ἀγωνίζονται μέχρι σήμερα γιά τήν ἀναγνώριση τῆς Γενοκτονίας καί τή δικαίωση τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Τούς τιμοῦμε καί δέν ξεχνοῦμε ὅτι ἡ θυσία τους εἶναι χρέος γιά μᾶς, χρέος γιά τούς Ποντίους τοῦ σήμερα καί τοῦ αὔριο. Χρέος ἑνότητος καί ἀγῶνος γιά νά διατηρήσουμε μέ τόλμη ὅσα οἱ πατέρες μας μᾶς κληροδότησαν.
ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ