Την Κυριακή 7 Μαΐου (Παραλύτου) τελέστηκε στον Καθεδρικό ιερό ναό της του Θεού Σοφίας Ξάνθης πολυαρχιερατικό συλλείτουργο με την ευκαιρία της προσκυνητής ελεύσεως της ιατορικής και θαυματουργού εικόνος της Παναγίας Σουμελά.
Προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος κήρυξε και το θείο Λόγο, ενώ συμμετείχαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ξάνθης κ. Παντελεήμων και ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αμορίου κ. Νικηφόρος.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΒΕΡΟΙΑΣ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
«Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν».
Τό παράπονο τοῦ παραλυτικοῦ τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς δέν ἀκούεται μόνο, ἀδελφοί μου, στίς πέντε στοές τῆς προβατικῆς κολυμβήθρας, ὅπου πλησιάζει ὁ Ἰησοῦς γιά νά δείξει τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαγχνία του σέ ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἐπί τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια παρακαλοῦσε τούς ἀνθρώπους νά τόν βοηθήσουν νά εἰσέλθει στό ὕδωρ γιά νά θεραπευθεῖ ἀπό τήν ἀσθένεια πού τόν κατέτρυχε.
Τό ἴδιο παράπονο ἀκούεται συχνά καί στίς ἡμέρες μας ὄχι γιατί λείπουν οἱ ἄνθρωποι. Δέν λείπουν στίς πολυάνθρωπες κοινωνίες μας καί στίς πυκνοκατοικημένες χῶρες μας. Δέν λείπουν οἱ ἄνθρωποι, ὅπως δέν ἔλειπαν καί τότε, γιατί ἀπό τήν προβατική κολυμβήθρα περνοῦσαν καθημερινά πολλοί. Αὐτό πού λείπει στόν παραλυτικό τῆς σημερινῆς Κυριακῆς δέν εἶναι οἱ ἄνθρωποι, εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Αὐτός πού λείπει καί ἀπό ὅσους διατυπώνουν τό ἴδιο παράπονο ἀνά τούς αἰῶνες.
«Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Πῶς εἶναι ὅμως δυνατόν νά ἔχει ἀνθρώπους γύρω του ὁ παραλυτικός καί νά λέει ὅτι δέν ἔχει ἄνθρωπο; Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐκφράζουμε καί ἐμεῖς τό παράπονο ὅτι «ἄνθρωπον οὐκ ἔχομεν» καί ὅμως νά περιστοιχιζόμεθα ἀπό πλῆθος ἀνθρώπων;
Ἡ κραυγή τῆς ἀγωνίας καί τῆς ὀδύνης τοῦ παραλυτικοῦ καί τῶν ἀνθρώπων κάθε ἐποχῆς, πού διατυπώνουν τό ἴδιο παράπονο, ἀποτελεῖ, ἀδελφοί μου, μία θλιβερή διαπίστωση γιά τούς ἀνθρώπους καί τόν κόσμο. Γιατί οἱ ἄνθρωποι, οἱ πολλοί, δέν ἐνδιαφέρονται γιά τόν συνάνθρωπό τους, δέν ἐνδιαφέρονται γιά τό πρόβλημά του, δέν ἐνδιαφέρονται γιά τή δυσκολία πού πιθανόν ἀντιμετωπίζει, γιατί εἶναι ἀπασχολημένοι μέ τά δικά τους προβλήματα, εἶναι ἀπορροφημένοι ἀπό τήν ἐπιδίωξη τῶν δικῶν τους στόχων καί συμφερόντων, εἶναι προσηλωμένοι σέ ὅσα νομίζουν ὅτι θά τούς προσθέσουν δόξα, φήμη, χρῆμα, κοινωνική καταξίωση καί ὅ,τι ἄλλο.
Γι᾽ αὐτό καί δέν ἀντιμετωπίζουν τόν ἄνθρωπο ὡς συνάνθρωπο, ὡς ἀδελφό, ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὡς κάτι πού μπορεῖ νά τούς εἶναι εἴτε χρήσιμο εἴτε ἄχρηστο στούς σκοπούς καί στίς ἐπιδιώξεις τους, πού μπορεῖ νά εἶναι κάποιες φορές ἐμπόδιο στίς φιλοδοξίες τους καί τίς προοπτικές τους, καί γι᾽ αὐτό ἀδιαφοροῦν γι᾽ αὐτόν, ἐάν δέν τοῦ φέρονται καί ἐχθρικά.
«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Τό παράπονο αὐτό ἀνεβαίνει, ἀδελφοί μου, κάποιες φορές καί στά δικά μας χείλη, ὅταν αἰσθανόμεθα ὅτι ἀδικούμεθα καί δέν μποροῦμε νά ὑποστηρίξουμε τό δίκαιό μας, ὅταν θέλουμε νά ἀποδείξουμε τήν ἀλήθεια καί κάποιοι ἄλλοι στέκονται ἐμπόδιο, ὅταν χρειαζόμαστε βοήθεια καί κάποιοι μᾶς γυρίζουν ἐπιδεικτικά τήν πλάτη.
«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω».
Ζητοῦμε ἄνθρωπο καί ἐμεῖς, ὅπως ζητοῦμε καί ὁ παραλυτικός. Ζητοῦμε ἄνθρωπο ὡς ἄτομα, ὡς κοινωνία, ὡς Ἔθνος πού θά μᾶς βγάλει ἀπό τό ἀδιέξοδο στό ὁποῖο ἔχουμε περιέλθει. Ζητοῦμε ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος θά τείνει χεῖρα βοηθείας καί θά μᾶς βάλει στό ὕδωρ τῆς κολυμβήθρας γιά νά θεραπευθοῦμε. Ζητοῦμε ἄνθρωπο, ἀλλά ξεχνοῦμε ὅτι ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος, ὑπάρχει ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, πού ἐμφανίζεται γιά νά θεραπεύσει τόν παράλυτο καί νά τόν λυτρώσει ἀπό τήν ταλαιπωρία.
Ξεχνοῦμε ὅτι ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος γιά νά μᾶς στηρίξει καί νά μᾶς σώσει, ὑπάρχει ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία σπεύδει μέ μητρική στοργή καί ἀγάπη νά ἀνταποκριθεῖ στή φωνή τῶν τέκνων της πού ζητοῦν τή βοήθειά της.
Εἶναι πολύ σημαντικό νά μήν τό ξεχνοῦμε αὐτό, ἀδελφοί μου, γιατί δίνει πάντοτε λύσεις στά ἄλυτα προβλήματα τῆς ζωῆς μας, γιατί διεξόδους στά ἀδιέξοδά μας εἴτε τά προσωπικά εἴτε τά συλλογικά. Ἀρκεῖ νά προσβλέπουμε μέ ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη τῆς Παναγίας μας. Ἀρκεῖ νά θέλουμε καί νά ἐπιδιώκουμε τή βοήθειά της, καί νά μήν παραμένουμε θεληματικά μακριά ἀπό τή βοήθειά της.
Εἶναι πολύ σημαντικό, ἀδελφοί μου, νά ἀναθέτουμε τήν ἐλπίδα μας στήν Παναγία μας, γιά ὅσα μᾶς παραλύουν τήν ψυχή καί τό σῶμα καί δέν μᾶς ἐπιτρέπουν νά δράσουμε. Γιά ὅσα μᾶς πονοῦν καί μᾶς θλίβουν, ὡς ἄτομα καί ὡς σύνολο, ἰδιαιτέρως στήν κρίσιμη αὐτή ἐποχή πού διερχόμεθα.
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος μᾶς ἔχει δείξει ἀναρίθμητες φορές στήν ἱστορία τοῦ εὐσεβοῦς μας Ἔθνους ὅτι εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἀναζητούσαμε. Ἄς μήν παραλείπουμε, λοιπόν, νά τήν ἐπικαλούμεθα. Ἄς σπεύδουμε πάνοτε στή χάρη καί στή μεσιτεία της, ὅπως ἔσπευδαν καί οἱ πατέρες μας στό μοναστήρι της στό ὄρος Μελᾶ, ἀλλά καί ὅπως σπεύδουν καί σήμερα ἀκόμη κατά χιλιάδες στό ἱερό κατοικητήριό της, στό ὄρος Βέρμιο, στή νέα Παναγία Σουμελᾶ. Ἐκεῖ, ὅπου τό Διοικητικό Συμβούλιο τοῦ Σωματείου Παναγία Σουμελᾶ διακονεῖ μέ αὐταπάρνηση καί ἀγάπη τήν Παναγία τοῦ Πόντου καί ὅ,τι αὐτή συμβολίζει γιά τόν Ἑλληνισμό.
Γι᾽ αὐτό καί μέ πολλή χαρά δεχθήκαμε νά μεταφέρουμε τήν πάνσεπτη καί ἱστορική εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Σουμελιώτισσας ἐδῶ στήν Ξάνθη, ὅπου τή ζήτησαν καί τήν προσκάλεσαν τά εὐσεβῆ τέκνα της, ὁ Σύλλογος Ποντίων Νομοῦ Ξάνθης καί ὁ ποιμενάρχης τους, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ξάνθης καί Περιθεωρίου κύριος Παντελεήμων.
Σᾶς εὐχαριστοῦμε, Σεβασμιώτατε, γιά τήν φιλοξενία σας καί τή φιλόφρονα ὑποδοχή σας στήν πόλη σας καί τήν Ἱερά Μητρόπολή σας, γιά τό σημερινό ἀρχιερατικό συλλείτουργο καί τήν εὐκαιρία τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τόν εὐσεβῆ λαό σας, καί εὐχόμεθα ἡ χάρη τῆς Παναγίας μας, τῆς μητέρας τῶν Ποντίων καί ὅλων τῶν χριστιανῶν, νά μᾶς ἀπαλλάσσει πάντοτε ἀπό κάθε εἴδους κακό καί νά μᾶς πληροῖ τή ζωή μέ τή χάρη καί τίς εὐλογίες της.
