Το διήμερο 20 και 21 Μαίου πανηγύρισε ο ιερός Ναός Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Πειραιά.
Στον πανηγυρικό εσπερινό χοροστάτησε και κήρυξε το θείο λόγο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων, συγχοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ.
Το πρωί της εορτής προέστη του δυσαρχιερατικού συλλείτουργου ο Σεβ. Βεροίας ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο. Ακολούθησε ιερά λειτανεία.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ
«Ἆρον κύκλῳ τούς ὀφθαλμούς σου, καί ἴδε συνηγμένα τά τέκνα σου, ἥκασι πάντες οἱ υἱοί σου μα κρόθεν, καί αἱ θυγατέρες σου ἐπ᾽ ὤμων ἀρθήσονται».
Προφητικός ὁ λόγος τοῦ μεγαλο φω νοτάτου Ἡσαΐου. Τόν ἠκού σα μεν πρό ὀλίγου εἰς τά ἱερά ἀνα γνώ ματα τά ὁποῖα ὥρισαν οἱ θειό τατοι Πατέρες διά τόν ἑσπε ρινόν τῆς ἑορτῆς τῶν ἁγίων ἐνδόξων, με γάλων, θεοστέπτων καί ἰσαπο στόλων βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, τήν μνήμην τῶν ὁ ποί ων ἄγει ἡ Ἐκκλησία μας καί πα νηγυρίζει ὅλως ἰδιαιτέρως ὁ πε ρί κλυτος αὐτός καί ἱστορικός ἱε ρός ναός τοῦ Πειραιῶς.
Καί ὡς προ φητικός λόγος δέν εὑ ρίσκει μό νον τήν ἐφαρμογήν του εἰς τήν ἐποχήν εἰς τήν ὁποίαν ἀναφέρεται, ἀλλά εὑ ρίσκει ἐφαρ μογήν καί εἰς τήν ἡμε τέ ραν ἐπο χήν καί εἰς τήν ση με ρι νήν ἡμέραν καί εἰς τήν σημε ρινήν ἑορ τήν καί πανήγυριν κατά τήν ὁ ποί αν ἐν πλη θούσῃ Ἐκκλη σίᾳ πα νη γυρίζο μεν τήν μνήμην τῶν ἑορ τα ζομέ νων ἁγίων θεοστέ πτων βα σι λέων.
Διότι ὄντως τά εὐσεβῆ τέκνα τοῦ Θεοῦ εὑρίσκονται συνηγμένα κατά τήν παροῦσαν ἑσπέραν διά νά τι μή σουν ἐκεῖνον, τόν Μέγαν Κων σταντῖνον, τόν ὁποῖον ἐτί μη σεν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός διά τῆς οὐ ρα νίου ἀποκαλύψεώς του, ἀλλά καί ὁ ὁποῖος ἐτίμησεν τόν Χριστόν ἀκο λουθήσας τήν θείαν κλῆσιν καί ἀγαπήσας τήν μητρικήν εὐσέ βει αν.
Εὑρίσκονται ὅμως συνηγμένα καί διά νά τιμήσουν τήν εὐσεβῆ καί ἁγί αν αὐτοῦ μητέρα, τήν ἁγίαν Ἑ λέ νην, ἡ ὁποία «μυροφόρου ἀνα λα βοῦσα τάξιν» καί καταλεί ψασα τήν ἄνετον ζωήν τῶν ἀνα κτόρων τῆς νέας Ρώμης, μετέβη εἰς τούς ἁγίους Τόπους διά νά ἀνεύ ρῃ καί νά ἀναδείξῃ τά προ σκυνητά ἴχνη τῆς ἐπί γῆς τοῦ Κυ ρίου παρουσίας καί διά νά χαρίσῃ εἰς τόν κόσμον ὅλον τήν διαρκῆ μαρ τυ ρίαν τῆς ἀπε ρά ντου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ διά τόν πλανηθέντα ἄνθρω πον, ἡ ὁποία τόν ὡδήγησε νά κλί νῃ οὐ ρανούς καί νά κατέλθῃ εἰς τήν γῆν, νά ἀποκαλύψῃ εἰς τούς ἀν θρώπους τόν ἀληθινόν Θεόν, νά θεραπεύσῃ τάς ἀσθε νείας των, νά σταυ ρω θῇ διά τάς ἁμαρτίας των καί νά ἀνα στηθῇ διά νά συνα να στήσῃ καί ἡμᾶς μετ᾽ αὐτοῦ, ἀπαλ λάσσοντάς μας διά τοῦ τιμίου αὐ τοῦ αἵματος ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου.
Καί ἐάν ὁ ἅγιος ἰσαπόστολος Κων σταντῖνος ἐχάρισεν διά τῶν νό μων καί τῶν ἔργων του εἰς τήν Ἐκ κλησίαν τοῦ Χριστοῦ τήν ἐλευ θερίαν ἀπό τῶν διωκτῶν της καί τῶν αἱρετικῶν, ἡ ἁγία μή τηρ του ἰσαπό στολος Ἑλένη ἐχάρισεν διά τῆς εὑρέσεως τοῦ τιμίου καί ζωο ποιοῦ Σταυροῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰη σοῦ Χριστοῦ τό ἰσχυρόν καί ἀκα ταίσχυντον ὅπλον πάντων τῶν χρι στιανῶν, τόν φύλακα πά σης τῆς οἰκουμένης, τό κραταίωμα καί τό σέμνωμα τῆς Ἐκκλησίας.
Διά τοῦτο καί τιμῶνται ἀμφό τε ροι ὑπό πάντων τῶν εὐλαβῶν τέ κνων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χρι στοῦ, παρά τάς ἀνεπιτυχεῖς προ σπα θείας παλαιῶν καί συγχρόνων ἐχθρῶν τῆς πίστεως καί τῆς ἀλη θείας ὅπως συκοφαντήσουν τό σεπτόν πρόσω πον καί τό ἀνυπέρβλητον ἔργον τοῦ ἁγίου καί μεγάλου Κων σταντίνου.
Ὅμως κατά τήν σημερινήν ἡμέ ραν τό προφητικόν ρῆμα ἐπιβε βαι οῦται καί δι᾽ ἕναν ἐπιπλέον λό γον. Καί ὁ λόγος οὗτος, ἕνεκα τοῦ ὁ ποίου συνήχθησαν τά τέκνα τῆς νέας Ἱερουσαλήμ, τά φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, πάντες οἱ υἱοί αὐτῆς καί αἱ θυγατέρες μα κρόθεν, εἶναι ἡ ἔλευσις τῆς ἱερᾶς καί χαριτοβρύτου εἰκόνος τῆς Πα να γίας τῆς Σουμελᾶ, τῇ προνοίᾳ καί με ρί μνῃ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποι με νάρχου σας καί προσφιλοῦς ἐν Χρι στῷ ἀδελφοῦ, Μητροπο λί του Πειραιῶς κυρίου Σεραφείμ.
Ἡ ἔλευσις τῆς θαυματουργοῦ εἰ κό νος τῆς Παναγίας τοῦ Πόντου, τῆς φυ λασ σο μένης εὐλαβῶς εἰς τό ὁμώ νυμον Ἱερόν Προσκύνημα ἐν Βερ μίῳ, τό ἀποτελοῦν, χάριν εἰς τήν ἀνιδιοτελῆ προσφοράν τῶν ἀφοσιωμένων εἰς τήν δια κονίαν τῆς Παναγίας καί τοῦ Πο ντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ μελῶν τοῦ Διοικη τι κοῦ Συμβουλίου τοῦ Σωματείου «Παναγία Σουμελᾶ», τό πνευ μα τι κόν κέ ντρον τῶν Ποντίων ὅπου γῆς, καί τό ἀνα πλη ροῦν τό πα λαί φα τον κέντρον τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλ λη νισμοῦ εἰς τό ὄρος Μελᾶ τῆς Τρα πεζοῦ ντος, τήν περίφημον Μο νήν τῆς Παναγίας τῆς Σουμε λιώ τισσας, δέν ἦτο δυνατόν νά μήν συναγάγῃ τά εὐ σε βῆ τέκνα τῆς Ὑπεραγίας Θεο τό κου, ἐγγύθεν καί μακρόθεν, διά νά τιμήσουν Αὐ τήν ἡ ὁποία ἀποτελεῖ «τίμιον διάδημα βασι λέ ων εὐσεβῶν» καί «βασιλείας τό ἀπόρθητον τεῖχος», Αὐτήν «δι᾽ ἧς ἐγεί ρονται τρόπαια» καί «δι᾽ ἧς ἐχθροί κατα πί πτουσι», καί συγ χρό νως νά τιμήσουν καί τόν ἐν πολλοῖς θαύμασιν μεγα λυν θέντα ὑπό τοῦ Υἱοῦ της πιστοῦ θεράπο ντός της, ἁγίου Λουκᾶ ἀρ χι επι σκό που Συμφερουπόλεως, τοῦ ὁποίου τό ἱερόν λείψανον ἐκομίσαμεν ἐνταῦθα ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Παναγίας Δοβρᾶ Βε ροίας, πρός εὐ λογίαν καί ἁγιασμόν πάντων ὑ μῶν.
Διά τοῦτο καί αἴρομεν καί ἡμεῖς κατά τήν ἱεράν αὐτήν ὥραν «κύ κλῳ τούς ὀφθαλμούς» μας καί θεω ροῦντες συνηγμένα τά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, ὑπείκοντα εἰς τήν φωνήν τοῦ Ποιμενάρχου των, ὑπεί κοντα εἰς τήν ἐσωτέραν πα ρόρ μησιν τῆς εἰς Θεόν ἀγάπης καί πίστεώς των, τῆς ἀγάπης καί τοῦ σεβασμοῦ των πρός τήν Παναγίαν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί μη τέ ρα πάντων ἡμῶν, ἀλλά καί τῆς ἀγάπης καί τῆς εὐλαβείας πρός πά ντας τούς ἁγίους τῆς Ἐκ κλη σίας μας, τούς τόν δρόμον τελέσα ντες καί τήν πίστιν τηρή σαντας, ἐπι φωνοῦμεν μετά τοῦ προφητά να κτος καί ψαλμωδοῦ Δαβίδ «τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ ποιῶν θαυμάσια μεγάλα μόνον».
Διότι, πῶς δύναται, ἀδελφοί μου, νά ἑρμηνευθῇ κατ᾽ ἄλλον τρόπον τό γεγονός ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χρι στοῦ καί ἡ ὀρθόδοξος ἡμῶν πίστις, ἄν καί βαλλομένη παντα χόθεν, παραμένει ἰσχυρά καί ἄ τρω τος, παραμένει ζῶσα εἰς τάς ψυχάς τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι δέν παρασύρονται ἀπό τάς «μωράς ζητήσεις» τῆς ἐποχῆς μας καί ὅσων «προκόπτουν ἐπί τό χεῖρον πλανῶντες καί πλανώμενοι», ἀλ λά μένουν ἑδραῖοι καί ἀμετακί νη τοι εἰς τήν σωτηριώδη ἀλή θει αν τῆς Ἐκκλησίας καί εἰς τάς πα ρα δόσεις τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γέ νους, παρά μόνον διά τῆς ἀκρα δά ντου βεβαιότητος περί τῆς ἀλη θεί ας τῆς ἐν ἡμῖν πίστεως εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν, τήν Παναγίαν Μη τέρα τοῦ Κυ ρίου μας καί πά ντας τούς ἁγί ους.
Ἡ πίστις αὕτη ἡ ὁποία ἐστήριξεν τό Γένος μας εἰς καιρούς δυσχει μέ ρους καί χαλεπούς, τό στηρίζει καί σήμερα καί θά τό στηρίζῃ εἰς αἰῶ νας αἰώνων, διά τῶν πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ χάρη τῆς ὁποίας διά τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Σουμελᾶ, ἀλλά καί ἡ εὐλογία τῶν ἱερῶν λειψά νων τοῦ ἁγίου Λουκᾶ, ἀρχιεπισκό που Συμφερουπόλεως, τοῦ ἰατροῦ, εὔχομαι ταπεινῶς νά σᾶς συνο δεύῃ πά ντοτε εἰς τήν ζωήν σας, ἀδελ φοί μου.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
«Οὐκ ἐγενόμην ἀπειθής τῇ οὐρα νίῳ ὀπτασίᾳ».
Ἐνώπιον τοῦ βασιλέως Ἀγρίππα ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦ λος ὁμολογεῖ, ὅπως ἀκούσαμε στό σημερινό ἀποστολικό ἀνά γνω σμα, τήν οὐράνια κλήση πού δέ χθηκε στόν δρόμο πρός τή Δα μα σκό καί τήν ἄμεση ἀντα πό κρι σή του σ᾽ αὐτήν.
Καί αὐτή τήν ἀπο δο χή τῆς θείας κλήσεως ἀπό τόν πρώην διώκτη πού ἐπρόκειτο νά ἀναδειχθεῖ «σκεῦ ος ἐκλογῆς» τῆς θείας χά ρι τος καί νά βαστάσει τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἐνώπιον ἐθνῶν καί βασι λέων, μᾶς ὑπενθυμίζει σή μερα ἡ Ἐκκλησία μας, ἑορτά ζου σα τή μνή μη τῶν ἁγίων θεο στέπτων βασιλέων καί ἰσαπο στό λων Κων στα ντίνου καί Ἑλένης. Καί μᾶς τήν ὑπενθυμίζει καθώς καί οἱ δύο τιμώμενοι ἅγιοι ὑπήκουσαν μέ προθυμία καί ζῆλο στήν κλήση τοῦ Χριστοῦ· ὁ μέν μέγας αὐτο κρά τωρ Κωνσταντίνος στήν οὐρά νια κλήση πού δέχθηκε, ὅπως ὁ μέ γας Παῦλος, διά τῆς ὁποίας τοῦ ὑπε δεικνύετο τό σύμβολο τῆς νίκης, ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, στή δύναμη τοῦ ὁποίου καλεῖτο νά πι στεύσει, ἡ δέ ἁγία αὐτοῦ μητέρα, ἡ ἁγία Ἑλένη, πού ὑπήκουσε στήν ἐσω τέρα καί μύχιο κλήση τοῦ Κυρίου καί ἀφιέρωσε τή ζωή της στήν ἀνεύρεση τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου καί τήν ἀνά δειξη τῶν τόπων τῆς πα ρου σίας του στήν ἁγία Γῆ.
Ἡ ἀνταπόκριση τῶν ἑορταζο μέ νων ἁγίων, ὅπως καί τοῦ οὐρανο βά μονος ἀποστόλου Παύλου, στήν θεία κλήση ἦταν αὐ τή, ἀδελφοί μου, πού τούς ἄνοιξε τόν δρόμο τῆς συναντή σεώς τους μέ τόν Ἰη σοῦ Χριστό καί τούς ὁδήγησε στήν ἁγιότητα καί τή βασιλεία τῶν οὐ ρα νῶν.
Ἡ θεία ὅμως κλήση δέν ἀποτελεῖ προνόμιο καί εὔνοια τοῦ Θεοῦ πρός ὀλίγους μόνο. Ὁ Θεός ἀπευ θύνει στόν κάθε ἄνθρωπο τή δική του προσωπική κλήση, ὅπως τήν ἀπηύθυνε καί πρός τήν ἁγνή Κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἡ ὁποία διά τῆς ἀπο δοχῆς της ἀξιώ θηκε νά γίνει Μη τέρα τοῦ Θεοῦ, ἀξιώθηκε νά ἀνα δειχθεῖ «τιμιω τέ ρα τῶν οὐρανῶν», σκέπη καί προ στά τις τῶν ἀνθρώ πων, πού τῆς ἀπονέμουν τήν ἀγά πη καί τόν σε βασμό τους αἰῶνες τώρα προσκυνώ ντας ἐν εὐ λαβείᾳ τίς θαυματουργές της εἰ κόνες, ὅπως βλέπουμε νά συμ βαίνει καί αὐτές τίς ἡμέρες, κατά τίς ὁποῖες ἡ ἱερά καί θαυμα τουρ γός εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Σου μελᾶ, τῆς μητέ ρας τῶν Ποντίων, εὑρίσκεται στόν περικαλλῆ αὐτόν ἑορτάζοντα ἱερό ναό τοῦ Πειραιῶς, μεταφερ θεῖ σα ἀπό τό ὁμώνυμο Ἱε ρό Προ σκύ νη μα, ὅπου θησαυρί ζε ται ὑπό τήν ἄο κνη φροντίδα καί μέ ριμνα τῶν ἀφοσιωμένων τέ κνων της, τῶν με λῶν τοῦ Σωμα τείου «Πανα γία Σουμελᾶ», μετά ἀπό πρόσκλη ση τοῦ Σεβασμιω τά του Μητροπο λί του Πειραιῶς καί ἀγαπητοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ κυ ρίου Σεραφείμ.
Ἀνάλογη κλήση ὅμως δέχθηκε καί ὁ ἅγιος Λουκᾶς, ἀρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως, ὁ ἰατρός καί θαυματουργός, τοῦ ὁποίου τό ἱερό λείψανο μεταφέραμε μαζί μέ τήν ἱστορική εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Σουμελᾶ, ἀπό τήν Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας Δοβρᾶ εἰς εὐλογία τοῦ εὐσεβοῦς κλήρου καί λαοῦ τοῦ Πει ραιῶς.
Ἡ κλήση πού ἀπηύ θυνε ὁ Χρι στός στόν ἅγιο Λουκᾶ ἦταν κλήση διακονίας τοῦ λαοῦ του, δια κονίας ὄχι μόνο ὡς ἰατροῦ σω μάτων ἀλ λά καί ὡς ἰατροῦ ψυχῶν· καί ἡ πρόθυμη ἀνταπόκρισή του στήν κλήση τόν ἀνέδειξε μέγα θερα πευ τή καί ἅγιο, πού ἰᾶται τίς ἀσθέ νειες τῶν ἀνθρώπων καί με τά τήν κοίμησή του μέ τά ἀνα ρί θμητα θαύματά του.
Ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός δέν ἀπηύ θυνε κλήση μόνο στούς ἁγί ους. Ἀπευθύνει κλήση καί στόν κα θένα ἀπό ἐμᾶς, κατά τή διαβε βαί ω ση τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὅτι ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού μᾶς κα λεῖ «κλήσει ἁγίᾳ». Μᾶς καλεῖ, καί διά τῆς προσκλήσεώς του θέλει νά μᾶς ὁδηγήσει στήν ὁδό τῆς ἁγιό τητος, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ὁδό τῶν ἐντολῶν του καί τοῦ ἁ γίου θελήματός του. Δέν εἶναι ἄλ λη ἀπό τήν ὁδό τοῦ καθή κο ντος καί τῆς ἐμμονῆς μας στά ὅσια καί τά ἱερά τοῦ Γένους μας, τά ὁποῖα διαφύλαξαν γιά αἰ ῶνες ἀπό τίς παντο ειδεῖς ἐπι δρομές τῶν ὁρα τῶν καί τῶν ἀο ράτων ἐχθρῶν μας οἱ πατέρες μας. Διότι τήν ἀντα πόκρισή μας στήν κλήση του ὁ Θεός τήν ἀντα πο δίδει μέ τή χάρη του καί τήν εὐ λογία του. Καί αὐτή εἶναι πού κρά τησε τούς πατέρες καί τούς προ γόνους μας, εἶναι αὐ τή πού κρά τη σε τούς Ποντίους ὄρ θιους καί δυ νατούς γιά νά συνε χίσουν τόν ἀγώ να τους, παρά τίς ἀντιξο ό τη τες καί τίς δυσκολίες πού ἀντι με τώπισαν. Νά κρατή σουν τίς πα ρα δόσεις καί τήν ἱστο ρία τους, ἀλ λά πρό πάντων τήν εὐλάβειά τους γιά τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυ ρίου μας καί δική τους μητέρα, τή Σου μελιώτισσα, παρά τούς διωγ μούς πού ὑπέμει ναν.
Ἡ δική τους ἀνταπόκριση στήν κλήση τοῦ Θεοῦ καί τῆς πατρίδας ἄς ἀποτελεῖ πηγή ἐμπνεύσεως γιά ὅλους τούς Ποντίους καί γιά ὅ λους τούς Ἕλληνες, ὅπως ἀποτε λεῖ πηγή ἐμπνεύσεως καί γιά τό Ἱε ρά Προσκύνημα καί τό Σωμα τεῖο «Παναγία Σουμελᾶ» πού ἀγω νίζονται καί προσπαθοῦν γιά νά διατηρήσουν τόν σύνδεσμο μέ τήν ἱστορία, μέ τόν πολιτισμό ἀλλά κυρίως μέ τήν πίστη καί τίς ἀξίες τῶν πατέρων μας καί νά τόν με ταδίδουν στίς νεώτερες γενεές.
Καί εὔχομαι ἀπό καρδίας, εὐχαρι στώντας καί τόν Σεβασμιώτατο Ποι μενάρχη σας, Μητροπολίτη Πει ραιῶς κύριο Σεραφείμ, γιά τήν εὐ γενῆ πρόσκλησή του καί τή φι λο ξενία, ἡ χάρη τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Σουμελᾶ, καί οἱ πρεσβεῖες τῶν ἑορταζομένων ἁγί ων θεοστέπτων βασιλέων καί ἰσα ποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἑλέ νης καί τοῦ ἁγίου Λουκᾶ, ἀρχιε πισκόπου Συμφερουπόλεως τοῦ ἰατροῦ, νά σκέπουν καί νά προ στα τεύουν τήν Ἱερά Μητρόπολή σας καί τήν πόλη τοῦ Πειραιῶς καί τούς εὐλαβεῖς κατοίκους της πά ντοτε.
