Το Σάββατο 27 Μαΐου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία λειτουργία και κήρυξε το θείο λόγο στον ιερό προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά στο όρος Βέρμιο.
Ακολούθησε η πρώτη εκδήλωση των ΚΓ΄ Παυλείων που ήταν συγχρόνως και η λήξη των κύκλων μελέτης της Αγίας Γραφής της Ιεράς Μητροπόλεως.
Χαιρετισμό απηύθυνε ο Σεβασμιώτατος, ενώ κύριος ομιλητής ήταν ο πανοσιολογιώττος αρχιμανδρίτης π. Βαρνάβας Γιάγκου, καθηγούμενος της ιεράς Μονής Αγίας Θεοδώρας Θεσσαλονίκης, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα “Ειρήνη” που εμπίπτει στο φετινό κεντρικό θέμα των Παυλείων που είναι “Πόλεμος και Ειρήνη κατά τον Απόστολο Παύλο”.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
«Ἐάν ἀγαπᾶτε με, τάς ἐντολάς τάς ἐμάς τηρήσετε».
Τίς τελευταῖες προτροπές τοῦ Χρι στοῦ πρός τούς μαθητές του λίγο πρίν ἀπό τό πάθος του ἀ κού σαμε στό σημερινό εὐαγγε λι κό ἀνά γνωσμα. Ἀνάμεσα σ᾽ αὐτές καί τήν προτροπή τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν του: «Ἐάν ἀγαπᾶτε με, τάς ἐντολάς τάς ἐμάς τηρήσετε».
Ὁ Χριστός σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς ἐπιγείου ζωῆς του τόνιζε ἐπανει λημ μένα στούς μα θη τές του τήν προσήλωσή του στόν θεῖο νόμο πού ἐκφράσθηκε μέ σα ἀπό τούς προφῆτες καί τούς διδασκάλους τῆς Παλαιᾶς Διαθή κης, ἀλλά καί τήν ὑπακοή του στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ-Πατέρα, καί ὑποδείκνυε συγ χρόνως μέ τό παράδειγμά του τήν ἀναγκαιότητα τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἀπό τούς ἀν θρώπους.
Ποιός εἶναι ὅμως ὁ λόγος αυτῆς τῆς ἐπιμονῆς καί ποιά ἡ σημασία τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ;
Ὁ Χριστός ἔγινε, ἀδελφοί μου, ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦ λος, «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θα νάτου δέ σταυροῦ», καθώς ἀνέ λα βε νά ὑλο ποιήσει τό σχέδιο τῆς ἀφά του καί ἀνεκφράστου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο καί τή σω τηρία του. Ἡ ὑπακοή του, πού δέν ἦταν μία θεωρητική ὑπακοή, ἀλλά μία θυσιαστική ὑπακοή ἡ ὁποία τόν ὁδήγησε μέχρι τό πά θος καί τή σταυρική του θυσία, ἦ ταν ἡ ἔκ φραση τῆς ἀγάπης τοῦ Τρι αδικοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. Διότι «το σοῦτον ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κό σμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μο νογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ π ι στεύων εἰς αὐτόν … ἔχῃ ζωήν αἰώ νιον».
Ἐφόσον, λοιπόν, γιά τόν Χριστό ἡ ἀγάπη συνδέεται μέ τήν ὑπακοή, εἶναι φυσικό ὅτι καί γιά τόν ἄν θρω πο ἡ ὑπακοή σχετίζεται μέ τήν ἀγάπη. Καί ἐάν ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀνάγκη νά ἀποδείξει τήν ἀγάπη του πρός τόν ἄνθρωπο, καθώς ὁ Θεός ἀπό ἀγάπη ἔπλασε καί ἀπό ἀγάπη δημιούρ γησε γιά χάρη του τόν κό σμο, ἀλλά καί ἐπιπλέον ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν τριῶν προσώ πων τῆς Ἁγίας Τριά δος εἶναι ὁ τρό πος τῆς ὑπάρξεώς τους καί ἡ ταύτιση τῆς βουλήσεώς τους ἐκφρά ζεται μέ τήν ὑπακοή τοῦ ἑνός πρός τό ἄλλο πρόσωπο, γιά τόν ἄνθρωπο πού θεληματικά ἐξέ πεσε τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς τῆς ἐντολῆς του στόν κῆπο τῆς Ἐδέμ, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ εἶναι δι και ολογημένα ἀπό δει ξη τῆς ἀγά πης του πρός αὐτόν.
Καί εἶναι ἀπολύτως δικαιολογη μένο ὅτι ὁ Χριστός ζητᾶ ἀπό τούς μα θητές του καί κατ᾽ ἐπέκταση ἀπό ὅλους τούς πιστούς τήν τήρη ση τῶν ἐν τολῶν του, ἐφόσον γιά νά μᾶς τίς δώσει ἦρθε ὁ ἴδιος στή γῆ καί μᾶς τίς ἀποκάλυψε καί τίς τήρησε πρῶ τα ὁ ἴδιος «ἡμῖν ὑπο λι μπάνων ὑπογραμμόν ἵνα τοῖς ἴχνεσιν αὐ τοῦ ἐπακολουθήσωμεν».
Αὐτές τίς ἐντολές, ἀδελφοί μου, προσπάθησε νά μεταδώσει καί νά διδάξει σέ ὅλους μας ἡ Ἐκκλησία μέ τούς κύκλους μελέ της τῆς Ἁγί ας Γραφῆς καί τά ἑσπε ρινά κηρύγ ματα πού πραγματοποιήθηκαν καί φέτος στήν Ἱερά Μητρόπολή μας, ὥστε νά γνωρίζουμε «τί ἐστιν εὐά ρεστον τῷ Κυρίῳ». Νά γνωρί ζουμε, δηλαδή, τί εἶναι εὐάρεστο στόν Θεό νά κάνουμε στή ζωή μας, ἀλ λά καί πῶς νά πορευόμαστε, ἰδίως στήν ἐποχή μας, σέ μία ἐποχή κρί σιμη καί δύσκολη, κατά τήν ὁποία ὁ κό σμος ἀπομακρύνεται ἀπό τόν Θεό καί ἀντί νά ἀκολουθεῖ τίς ἐντο λές του, ἀκολουθεῖ τά κελεύ σματα τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ κό σμου, τά κελεύσματα τῆς μόδας, τῆς τη λεο ράσεως καί τοῦ διαδι κτύου, μέ ἀποτέλεσμα νά ὁδηγεῖ ται στήν ἀπο γοήτευση καί τήν ἀπελπισία, νά φθάνει σέ ἀδιέξοδα καί νά βιώ νει τίς τραγικές συνέ πειες τῶν κελευσμάτων πού ἀκο λου θεῖ.
Οἱ κύκλοι ὅμως μελέτης τῆς Ἁγί ας Γραφῆς καί τά ἑσπερινά κη ρύ γματα εἶχαν ὅμως καί ἕναν ἀκόμη σκοπό καί στόχο: νά μᾶς μεταδώ σουν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ ὄχι μό νο ὡς νόμους καί κανόνες τούς ὁποίους πρέπει νά ἐφαρμό ζουμε γιά νά μήν ὑποστοῦμε κά ποια τι μω ρία, ὅπως συμβαίνει μέ τούς ἀνθρώπινους νόμους, ἀλλά νά τίς βλέπουμε καί νά ζοῦμε τήν ἐφαρ μογή τους, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς προ τρέπει ὁ Χριστός, ὡς ἔκφραση δη λαδή τῆς ἀγάπης μας πρός αὐ τόν.
Αὐτός εἶναι, ἀδελφοί μου, ὁ γνήσιος τρόπος νά ἐφαρμόζουμε τίς ἐντο λές τοῦ Θεοῦ, νά τίς ἐφαρ μόζουμε ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό. Νά θέ λουμε νά κάνουμε αὐτό πού ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς μέ ἐμπιστοσύνη ὅτι εἶναι πρός τό συμφέρον μας ἀλλά καί ἀπό ἀγάπη γιά νά μήν τόν λυ πή σουμε μέ τήν παρακοή μας.
Καί ὅπως, ὅταν ἀγαποῦμε ἕναν ἄν θρω πο θέλουμε νά κάνουμε πά ντο τε αὐτό πού μᾶς λέει, κατά μεί ζονα λόγο θά πρέπει νά κάνουμε τό ἴδιο γιά τόν Θεό, ἔτσι ὥστε νά ζοῦμε τήν εἰρήνη πού χαρίζει ὁ Θεός στίς ψυχές ὅσων ἀκολου θοῦν τίς ἐντολές του καί νά ἔχου με τή χάρη καί τήν εὐλογία του στή ζωή μας.
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΣΤΗ ΛΗΞΗ ΚΥΚΛΩΝ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ
Κάθε ἄνθρωπος, πρίν νά φύγει ἀπό τόν κόσμο, συνηθίζει νά ἀφή νει μία παρακαταθήκη στούς οἰκείους του.
Ἀπό τόν κανόνα αὐτό δέν ἀπέ κλινε οὔτε ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖ ος ἄφησε στούς μαθητές του, πρίν νά ἐπιστρέψει στόν οὐρανό τήν πιό μεγάλη καί σημαντική παρακατα θήκη πού θά μποροῦσε νά ἀφήσει στούς μαθητές του ἀλλά καί σέ ὅλους ὅσοι θά πιστεύσουν σ᾽ Αὐ τόν ἀνά τούς αἰῶνες. Μία παρα καταθήκη πού κανένας ἄνθρωπος δέν θά μποροῦσε ποτέ νά ἀφήσει. Καί ἡ παρακαταθήκη αὐτή εἶναι ἡ εἰρήνη. «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰ ρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν ἐγώ δί δωμι ὑμῖν» (Ἰωάν. 14.27).
Ὁ ἄρχων τῆς εἰρήνης Χριστός, ὁ μέγας καί μόνος εἰρηνοποιός, ἀφή νει ὡς παρακαταθήκη στούς μα θητές του τήν εἰρήνη. Τούς ἀφή νει, δηλαδή, τόν ἴδιο τόν ἑαυ τό του, τήν παρουσία του μέσα στήν ψυχή τους καί τή ζωή τους, ἐφόσον τούς ὑποσχέθηκε ὅτι θά μείνει γιά πάντα κοντά τους καί δέν θά τούς ἐγκαταλείψει ποτέ ὀρ φανούς.
Γι᾽αὐτό καί ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος διακηρύσσει: «Αὐτός», δηλαδή, ὁ Χριστός «ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμ φό τερα ἕν, καί τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας». Ὁ Χριστός εἶναι ἡ εἰρήνη, διότι μέ τή ἐνανθρώπιση καί τή θυσία του κατήργησε τήν ἔχθρα μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς τῶν πρω το πλάστων καί τῆς ἁμαρτίας, καί συμφιλίωσε τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό.
Ὁ Χριστός εἶναι ἡ εἰρήνη, γιατί ἑνώνει καί συμφιλιώνει τή δια σπα σμένη ἀπό τήν ἁμαρτία ἀν θρώ πινη ὕπαρξη καί φέρνει μέ τήν παρουσία του τήν εἰρήνη στήν ψυχή καί τή ζωή τῶν ἀνθρώπων.
Αὐτή τήν ἱερά παρακαταθήκη τῆς εἰρήνης τοῦ Χριστοῦ ἔχει λάβει διά τῶν ἀποστόλων καί ἡ Ἐκ κλη σία μας. Καί καθώς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐπεκτει νόμενη ἀνά τούς αἰῶνες παρουσία του στόν κόσμο, ἡ ἀνά τούς αἰῶνες ἐπεκτεινόμενη παρουσία του μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, προ σπαθεῖ μέ ὅλα τά μέσα πού δια θέτει νά προσφέρει τή θεία παρα καταθήκη τῆς εἰρήνης στόν κάθε ἄνθρωπο προσωπικά ἀλλά καί στόν κόσμο. Διότι τόσο ὁ ἄν θρω πος ὅσο καί ὁ κόσμος γενικότερα, πού ζεῖ τήν ἀναταραχή καί μέσα του καί γύρω του, τήν ἀναταραχή πού προκαλεῖ ἡ ἀπουσία καί ἡ ἔλ λειψη τοῦ Θεοῦ ἀπό τή ζωή του· πού ζεῖ τήν ἀμφιβολία καί τήν ἀβε βαιότητα πού δημιουργεῖ ἡ ἔλλειψη τῆς πίστεως στή δύναμη καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ· πού ζεῖ τίς συγκρούσεις μέ τούς συνανθρώ πους του, ἐπειδή ἀγνοεῖ τήν ἔν νοια τῆς ἀγάπης πού δέν ζητᾶ «τά ἑαυτῆς», καί δέν ἀγωνίζεται νά πε ριορίσει τόν ἐγωισμό του, ἔχει ἀνάγκη τήν εἰρήνη πού χαρίζει ὁ Χριστός. Τήν ἔχει ἀνάγκη γιά νά πορευθεῖ σέ μία πορεία εἰρήνης, πού δέν θά εἶναι σάν τήν εἰρήνη πού ἐπιβάλλουν οἱ ἀνθρώπινες συνθῆκες καί πολύ περισσότερο οἱ πόλεμοι, ἀλλά θά εἶναι ἡ «πάντα νοῦν ὑπερέχουσα» εἰρήνη τοῦ Χρι στοῦ, ἡ ὁποία δέν ἐπηρεάζεται ἀπό τίς ἐξωτερικές συνθῆκες καί καταστάσεις, ἀλλά τροφοδοτεῖται ἀπό τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν ψυχή καί τή ζωή τοῦ ἀνθρώ που καί κατ᾽ ἐπέκταση τοῦ κόσμου.
Αὐτή τήν εἰρήνη συνεχίζει νά προσφέρει καί σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας μέσα ἀπό τό κηρυκτικό καί πνευματικό της ἔργο ἀλλά καί μέ τά ἱερά μυστήριά της, ἔχοντας ἀπό λυτη συναίσθηση ἀφενός τῆς εὐθύνης της νά συνεχίζει τό ἔργο τοῦ ἱδρυτοῦ της στόν κόσμο καί ἀφετέρου τῆς ἀνάγκης νά αἰσθαν θεῖ ὁ κάθε ἄν θρωπος μέσα του τήν εἰρήνη καί νά εἰρηνεύσει μέ τόν ἑαυ τό του, προκειμένου νά μπο ρέ σει νά εἰρηνεύσει καί ὁ κόσμος.
Μέ αὐτές τίς λίγες σκέψεις σχε τικά μέ τήν εἰρήνη πού ἀπο τελεῖ καί τό ἕνα σκέλος τοῦ γενικοῦ θέματος τῶν ΚΓ´ Παυλείων πού ἀρχίζουν ἀπό αὔριο στήν Ἱερά Μη τρόπολή μας, σᾶς καλωσορίζω στή συνάντηση αὐτή μέ τήν εὐ και ρία τῆς λήξεως τῶν κύκλων με λέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν ἑσπερινῶν κηρυγμάτων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, στόν φιλόξενο χῶρο τοῦ Ἱεροῦ Προσκυνήματος τῆς Παναγίας Σουμελᾶ.
Ἰδιαιτέρως ὅμως καλωσορίζω καί εὐχαριστῶ θερμά τόν σημ ε ρι νό μας ὁμιλητή, πανοσιολογιώ τα το ἀρχιμανδρίτη π. Βαρνάβα, κα θη γούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγί ας Θεοδώρας Θεσσαλονίκης, πού μέ καλωσύνη ἀνταποκρίθηκε στήν πρόσκλησή μας καί βρίσκεται σή μερα ἀνάμεσά μας γιά νά μᾶς ἀνα πτύξει τό θέμα «Πορεία εἰρήνης».
Σᾶς εὐχαριστῶ ἀπό καρδίας καί σᾶς παρακαλῶ νά ἔρθετε στό βῆ μα καί νά λάβετε τόν λόγο.
