Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίου Στεφάνου Βεροίας. (φωτο)

Την Τετάρτη 2 Αυγούστου πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας,Ναούσης και Καμπανίας κ.Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίου Στεφάνου Βεροίας με την ευκαιρία της ανακομιδής του Ιερού Λειψάνου του Αγίου.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας κ.Παντελεήμονος :

«Κύριε, μή στήσῃς αὐτοῖς τήν ἁ­μαρτίαν ταύτην».

Ἑορτάζει σήμερα, ἀδελφοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ πρώτου μάρ­τυ­­ρός της, τοῦ ἀρχιδιακόνου Στε­φά­νου, πού ἔγινε μέ θαυμαστό τρόπο καί καθ᾽ ὑπόδειξη τοῦ ἰδίου τοῦ μάρτυρος σέ ἕναν εὐλαβῆ ἱε­ρέα. Καί ἑορτάζει αὐτό τό γεγονός ὄχι μόνο γιατί εἶναι αὐτό καθ᾽ ἑαυ­τό σημαντικό, ἐφόσον σχετί­ζε­ται μέ τή θαυμαστή ἀποκάλυψη τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ πρωτο­μάρτυρός της, ἀλλά καί γιατί θέ­λει νά προβάλλει στούς πιστούς, νά προβάλλει σέ ὅλους μας, μιά ἀκόμη φορά τήν ἱερή καί ἀπα­στρά­πτουσα ἀπό τή χάρη τοῦ Πα­ναγίου Πνεύματος μορφή τοῦ ἁγίου πρωτομάρτυρος Στεφάνου, θέλει νά προβάλλει ὡς πρότυπο ζωῆς τίς μεγάλες ἀρετές του.

Καί μία ἀπό αὐτές εἶναι ἡ ἀρετή τῆς συγχωρήσεως πού ἀποδει­κνύ­εται ἀπό τίς τελευταῖες του λέξεις, τίς ὁποῖες μᾶς παραδίδει ὁ ἱερός συγγραφέας τῶν Πράξεων τῶν Ἀπο­στόλων. «Κύριε, μή στήσῃς αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην».

Μέ αὐτές τίς λέξεις σφραγίζει ὁ πρω­τομάρτυς Στέφανος τήν ἐπί­γεια ζωή καί τό μαρτύριό του. Τό πλῆθος τῶν Ἰουδαίων τόν λι­θο­βο­λεῖ, ὄχι γιατί ἔκανε κάποιο ἔγ­κλημα, ἀλλά γιατί πίστευσε στόν ἀληθινό Θεό, στόν Μεσσία πού καί ἐκεῖνοι προσδοκοῦσαν ἀλ­λά δέν θέλησαν νά πιστεύσουν ὅτι ἦρθε ἀνάμεσά τους καί  τόν ὁδήγησαν στόν Σταυρό καί τόν θάνατο.

Τό πλῆθος λιθοβολεῖ τόν νεαρό μάρτυρα καί ἐκεῖνος προσεύχεται. Δέν προσεύχεται γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά γιά τούς δημίους του, ὅπως ἀκριβῶς ἔκανε καί ὁ Χριστός. Δέν τούς συγχωρεῖ ἁπλῶς γιά αὐ­τό πού τοῦ κάνουν ἀλλά ἱκε­τεύει τόν Θεό νά τούς συγχωρήσει τήν ἁμαρτία, νά τούς συγχωρήσει τήν τυφλότητα τῆς ψυχῆς τους καί τήν ἀστοχία τῆς ἐπιλογῆς τους. Ζητᾶ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιά αὐ­τούς πού φέρονται ἀνελέητα ἀπέ­να­ντί του καί τόν παρακαλεῖ νά τούς ἀπαλλάξει ἀπό αὐτή τήν ἁ­μαρτία.

Πόση δύναμη ψυχῆς χρειάζεται αὐ­τή ἡ προσευχή, ἀδελφοί μου! Πό­ση ὑπερβολή ἀγάπης δηλώνει! Πόση γνησιότητα ἀρετῆς καί μιμή­σεως τοῦ Χριστοῦ!

Πολλές φορές, ἀδελφοί μου, ἀγω­νιζόμεθα καί προσπαθοῦμε στή ζωή μας νά ἀποκτήσουμε διά­φορες ἀρετές. Νά ἀποκτήσουμε τήν ταπείνωση, τήν πραότητα, τήν ὑπακοή, τήν ἀγάπη καί τόσες ἄλ­λες. Καί ἴσως δέν ὑπολογίζουμε ὅσο πρέπει αὐτή τήν «κεκρυμ­μέ­νη», θά ἔλεγα, ἀρετή τῆς συγχω­ρη­­­τικότητος, τήν ἀξία καί τή σπου­δαιότητα τῆς ὁποίας συχνά δέν συνειδητοποιοῦμε.

Ἡ συγχωρητικότητα ὅμως ἀπο­τε­λεῖ τήν ἐπιτομή πολλῶν ἀρε­­τῶν. Γιατί δέν μπορεῖς νά συγ­χωρήσεις τόν ἄλλο γιά τήν ἀδικία πού σοῦ κά­νει, ἐάν δέν ἔχεις τα­πείνωση, ἐάν δέν ἔχεις συναί­σθη­ση τῆς δι­κῆς σου ἀδυναμίας, ἐάν δέν ἔχεις κα­τανόηση καί ἀγάπη γιά τήν πνευ­ματική κατάσταση τοῦ ἄλλου ἡ ὁποία τόν ὁδηγεῖ στήν ἄδικη, στήν ἐχθρική, στή συκο­φα­ντική συμπεριφορά ἀπέναντί σου.

Δέν μπορεῖς νά συγχωρήσεις τόν ἄλλο, ἐάν δέν ἔχεις συναισθανθεῖ ὁ ἴδιος πόσο ἀνάγκη ἔχουμε ὅλοι τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, καί πόσο ἀνα­γκαῖο εἶναι νά μιμηθοῦμε τή δική του ἀπέραντη ἀνεξικακία, συγχω­ρώ­ντας καί ἐμεῖς τούς ἀδελφούς μας.

Δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο, ἄλ­λω­στε, ὅτι ὁ Χριστός ἀναφέρεται ἐπα­νειλημμένα στή συγχώρηση πού πρέ­πει νά δίνουμε στούς ἀνθρώ­πους προκειμένου νά τύχουμε καί ἐμεῖς τῆς συγγνώμης τοῦ Θεοῦ καί γι᾽ αὐτό τήν συμπεριλαμβάνει καί στά αἰτήματα τῆς Κυριακῆς προ­σευ­χῆς. «Ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλή­μα­τα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό τή συγχώρηση ὑπο­σχόμενοι ὅτι τήν παρέχουμε στούς ἀδελφούς μας.

Ἄς ἀκολουθήσουμε, λοιπόν, ἀ­δελ­­φοί μου, τό παράδειγμα τῆς συγ­χωρητικότητος τοῦ ἑορταζο­μέ­νου σήμερα ἁγίου πρωτο­μάρτυρος Στεφάνου. Ἄς προσπαθήσουμε νά βγάλουμε ἀπό τήν ψυχή μας τή μνησικακία, πού δέν μᾶς ἀφήνει νά συγχωρήσουμε ὅσους μᾶς ἀδί­κη­σαν, ὅσους μᾶς πίκραναν καί ὅσους μᾶς ἔβλαψαν, γιατί, ὅπως γράφει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ἡ μνη­­­σικακία εἶναι χειρότερη ἀπό κάθε ἄλλη ἁμαρτία. Διότι ὅλες οἱ ἄλλες ἁμαρτίες διαρκοῦν ὅσο καί ἡ πράξη τῆς ἁμαρτίας, ἐνῶ ἡ μνη­σικακία εἶναι ἀκατάπαυστο πάθος, καί ὅποιος τήν ἔχει, εἴτε στέκε­ται, εἴτε περπατᾶ, εἴτε προσεύ­χε­ται, τήν αἰσθάνεται ἀδιά­λειπτα μέ­­σα στήν ψυχή του, καί τίποτε δέν τόν ὠφελεῖ, οὔτε ἡ νηστεία, οὔτε ἡ προ­σευχή, οὔτε ἡ ἐλεημοσύνη, διό­­τι ὅλα τά καταστρέφει ἡ μνη­σι­κακία.

Ἄς ἀγωνισθοῦμε νά ἀπαλ­λα­γοῦ­με ἀπό αὐτήν, μιμούμενοι τή συγ­χωρητικότητα τοῦ ἁγίου πρωτο­μάρ­τυρος καί ἀρχιδιακόνου Στε­φά­νου, γιά νά τύχουμε καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, τῆς συγγνώμης καί τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καί νά ἀξιω­θοῦμε τῆς αἰωνίου ζωῆς καί μακα­ριότητος, τήν ὁποία καί ὁ τιμώ­με­νος ἅγιος ἀπολαμβάνει.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ