Το διήμερο 10 και 11 Μαΐου πανηγύρισε ο υπό ανέγερση Iερός Ναός των Αγίων Ισαποστόλων και Φωτιστών των Σλάβων Κυρίλλου και Μεθοδίου των Θεσσαλονικέων στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας.
Την παραμονή της εορτής τελέστηκε Πανηγυρικός Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε και τον θείο λόγο.
Ανήμερα της εορτής τελέστηκε πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου και ακολούθησε Λιτανεία της Ιεράς Εικόνος και των Ιερών Λειψάνων πέριξ του Ιερού Ναού.
ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στον Εσπερινό :
«Eἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ λόγος αὐτῶν καί εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης τά ρήματα αὐτῶν».
Σέ λίγους ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας ταιριάζει τόσο πολύ ὁ στίχος αὐτός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, γιατί λίγοι ἅγιοι διέτρεξαν ἀκούραστοι καί ἀκαταπόνητοι τόσες χῶρες, λίγοι δίδαξαν σέ τόσους λαούς τό κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου, λίγοι ἔσπειραν τόσο ἀφειδώλευτα τόν σπόρο τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, λίγοι ὑπέφεραν μέ καρτερία «τόν καύσωνα» τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἔργου, ὅσο οἱ τιμώμενοι σήμερα ἅγιοι ἰσαπόστολοι καί αὐτάδελφοι Kύριλλος καί Mεθόδιος, οἱ φωτιστές τῶν Σλάβων.
Ὁ λόγος τους, λόγος ἀληθείας καί πίστεως, τροφοδότησε μέ τό οὐράνιο μάνα τίς πεινασμένες ψυχές τῶν ἀνθρώπων· ὁ λόγος τους λόγος ζωῆς, ἄνοιξε τήν πύλη τῆς ἀληθινῆς καί οὐρανίας ζωῆς στούς μέχρι πρό τινος εἰδωλάτρες Σλάβους· ὁ λόγος τους λόγος ἀγάπης, δικαιοσύνης καί συνδιαλλαγῆς, ἔθεσε τίς βάσεις τῆς κοινωνικῆς ζωῆς στά συχνά ἀλληλοσυγκρουόμενα σλαβικά φύλα· ὁ λόγος τους λόγος σεβασμοῦ τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου καί τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας, σεβάσθηκε τήν ἐλευθερία τῶν ἀνθρώπων, σεβάσθηκε τή γλώσσα καί τά ἔθιμά τους καί ἀλλοίωσεμέ τή σωστική δύναμη τοῦ εὐαγγελίου ὄχι τά πρόσωπα ἀλλά τίς ψυχές.
Ἔλαβαν ἀπό τόν Θεό τό τάλαντο τῆς πίστεως καί τῆς σοφίας, ἀλλά ὡς καλοί οἰκονόμοι δέν τό ἔθαψαν στή γῆ, οὔτε τό κατέθεσαν ἁπλῶς στούς τραπεζίτες τῆς ἐποχῆς τους περιμένοντας νά αὐξηθεῖ μέ τούς τόκους, χωρίς οἱ ἴδιοι νά κοπιάσουν καί μοχθήσουν γι᾽ αὐτό. Kαλλιέργησαν τό χάρισμα τῆς σοφίας πού τούς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός στίς ἀνώτερες σχολές τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας τους, τῆς Θεσσαλονίκης, ἀλλά καί τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων, τῆς Kωνσταντινουπόλεως, καί ὕστερα φρόντισαν νά αὐξήσουν καί τό τάλαντο τῆς πίστεως, ζώντας σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἀγωνιζόμενοι γιά τήν ἐπίτευξη τῆς ἁγιότητος.
Eὐγενεῖς στήν καταγωγή, νέοι, πλούσιοι, σοφοί οἱ ἅγιοι δέν δίστασαν νά ἀκολουθήσουν τήν πρόσκληση τοῦ Xριστοῦ «πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα καί δεῦρο ἀκολούθει μοι» καί νά ἐγκαταλείψουν τά πλούτη, τή δόξα καί τίς τιμές, τίς ὁποῖες θά τούς παρεῖχε πλουσιοπάροχα ἡ κοινωνική τους θέση καί ἡ ἀξιόλογη μόρφωσή τους. Ἀκολούθησαν τόν Xριστό ὄχι στήν εὔκολη ὁδό τῆς ἄνετης καί ἐπιτυχημένης ζωῆς ἑνός βυζαντινοῦ ἀριστοκράτη, ἀλλά στά δύσβατα καί ἀπροσπέλαστα μονοπάτια τῆς Bαλκανικῆς, γιά νά φέρουν τό δικό του φῶς στούς «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένους» σλαβικούς λαούς, γιά νά ἀκουστεῖ ὁ λόγος του «εἰς πᾶσαν τήν γῆν».
Ἡ φωνή τους, πού κήρυττε τόν λόγο τοῦ εὐαγγελίου, τόν λόγο τῆς σωτηρίας, ἀκούσθηκε ὄχι «ὡς φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ», ἀλλά ὡς φωνή παρηγορίας καί παρακλήσεως, ὡς φωνή πού ἀνακαλοῦσε στήν πνευματική ζωή ψυχές ὑποδουλωμένες στήν ἁμαρτία καί στήν πλάνη.
Tό ἔργο πού ἐπιτέλεσαν οἱ δύο ἅγιοι ἀδελφοί, τό ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν Σλάβων, ἦταν μοναδικό, ἦταν ἔργο τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πού ἐνεργοῦσε δι᾽αὐτῶν. Ἡ ἱεραποστολική τους πορεία, ἦταν πορεία πού ὁδηγοῦσε στόν οὐρανό ὄχι μόνο τούς ἴδιους, γιά νά ἀναπαυθοῦν ἀπό τόν κόπο καί τίς ταλαιπωρίες αὐτῆς τῆς ζωῆς, ἀλλά καί ὅλους αὐτούς πού πίστευσαν χάρη στόν δικό τους λόγο τότε καί σήμερα.
Ἄν τώρα εὐφραίνονται οἱ ἅγιοι Kύριλλος καί Mεθόδιος στόν οὐρανό, ἀπολαμβάνοντας «τόν μισθόν τῶν φρονίμων καί πιστῶν οἰκονόμων», ὁ λόγος τους δέν παύει νά ἀκούεται καί σήμερα ἀπό ὅσους θέλουν νά τόν ἀκούσουν καί πολύ περισσότερο ἀπό ὅσους θέλουν νά τόν πιστεύσουν.
Ἄν θελήσουμε νά παραμερίσουμε γιά λίγο τούς θορύβους τοῦ κόσμου, ἄν στρέψουμε σήμερα τό βλέμμα μας στήν ἱερή τους εἰκόνα καί κοιτάξουμε γιά λίγο τίς ἅγιες μορφές τους, θά ἀκούσουμε καί ἐμεῖς τή φωνή τους νά μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε τόν δικό τους δρόμο. Δέν μᾶς καλοῦν νά ἐγκαταλείψουμε τά σπίτια μας καί τίς πόλεις μας γιά νά μεταδώσουμε τόν λόγο τοῦ Xριστοῦ σέ ξένους καί μακρινούς λαούς, μᾶς καλοῦν νά μεταδώσουμε τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως στό περιβάλλον πού ζοῦμε, νά μεταδώσουμε αὐτό τό μήνυμα, τό τόσο οἰκεῖο ἀλλά καί τόσο παραγνωρισμένο στούς ἀνθρώπους πού τό περιμένουν, ὄχι μόνο μέ τόν λόγο μας ἀλλά κυρίως μέ τή ζωή μας. Ἄν ἀνταποκριθοῦμε στήν πρόσκλησή τους, ἄν ὑπακούσουμε στή φωνή τους, τότε θά ἀλλάξει ἡ ζωή μας, θά ἀλλάξει ὁ κόσμος μας, καί θά συνεχίσει νά ἀκούεται καί ἡ δική τους φωνή «εἰς πᾶσαν τήν γῆν» πάντοτε. Ἀμήν.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στην Θεία Λειτουργία :
«Θείας πίστεως λαμπαδουχίᾳ φῶς ηὐγάσατε θεογνωσίας, ἰσαπόστολοι Χριστοῦ, παμμακάριστοι, τοῖς ἐν νυκτί τῆς ἀπάτης ὑπάρχουσιν».
Μέ αὐτούς τούς λόγους ἐγκωμιάζει ὁ ἱερός ὑμνογράφος τούς δύο Θεσσαλονικεῖς ἀδελφούς Κύριλλο καί Μεθόδιο, τούς ἰσαποστόλους καί φωτιστές τῶν Σλάβων, τῶν ὁποίων ἑορτάζει τή μνήμη ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία σήμερα καί πανηγυρίζουμε στόν ἱερό αὐτόν ναό, τόν ἀφιερωμένο στή χάρη τους, ἐδῶ στήν Ἀλεξάνδρεια. Τούς ἐγκωμιάζει καί τούς τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας ἀλλά καί ὁ κόσμος ὁλόκληρος, γιατί τό ἔργο πού ἐπιτέλεσαν ἦταν τεράστιο, καθώς ὄχι μόνο ἔκαναν γνωστό τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στούς σλαβικούς λαούς, ἀλλά καί μέ τό ἀλφάβητο πού δημιούργησε ὁ ἅγιος Κύριλλος γιά χάρη τους τούς εἰσήγαγαν καί τόν πολιτισμό. Γι᾽ αὐτό καί ἡ διπλῆ αὐτή προσφορά τους παραμένει χαραγμένη μέ χρυσᾶ γράμματα στήν ἱστορία τῶν σλαβικῶν λαῶν καί τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Εὐρώπης.
Παραμένει ὅμως ἀνεξίτηλη καί στίς δικές μας ψυχές, τίς ψυχές τῶν Ἑλλήνων πού αἰσθανόμαστε ὑπερήφανοι ἐν Κυρίῳ, γιατί οἱ δύο αὐτάδελφοι πραγματοποίησαν μέ ἐπιτυχία τή μεγάλη ἀποστολή πού τούς ἀνέθεσε ὁ σοφός πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φώτιος.
Πορεύθηκαν σέ τόπους ἄγνωστους καί μακρυνούς γι’ αὐτούς. Πορεύθηκαν σέ ἔθνη πού ζοῦσαν μία ζωή πολύ διαφορετική ἀπό τήν ὀργανωμένη καί πολιτισμένη ζωή τῆς πατρίδας τους, τῆς Θεσσαλονίκης καί τοῦ Βυζαντίου. Πορεύθηκαν χωρίς νά γνωρίζουν ποῦ ἀκριβῶς κατευθύνονται καί πόσα προβλήματα καί πόνους καί ταλαιπωρίες καί θλίψεις θά ἀντιμετωπίσουν.
Καί ἀντιμετώπισαν πράγματι πολλές, σάν αὐτές πού περιγράφει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος ὅτι ἀντιμετώπισε ὁ ἴδιος στίς ἀποστολικές του περιοδεῖες. Καί τίς ἀντιμετώπισαν καί ἐκεῖνοι μέ τόν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο, ὥστε δίκαια ὀνομάσθηκαν ἀπό τήν Ἐκκλησία ἰσαποστόλοι.
Καί ὁ τρόπος αὐτός ἦταν ἡ πίστη στόν Χριστό, τοῦ ὁποίου τόν λόγο κλήθηκαν νά κηρύξουν στούς Σλάβους.
Διέθεταν οἱ δύο τιμώμενοι ἅγιοι αὐτάδελφοι πίστη βαθειά καί οὐσιαστική, καί ἡ πίστη τους αὐτή ὡς «ἐλπιζομένων ὑπόστασις», ὅπως τήν χαρακτηρίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, τούς ἔκανε νά εἶναι βέβαιοι ὅτι ἡ προσπάθειά τους θά εὐλογεῖτο ἀπό τόν Θεό, θά ἀπέδιδε «καρπόν πολύν» καί θά ὁδηγοῦσε στήν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ τά σλαβικά ἔθνη.
Αὐτή ἡ πίστη δέν ἦταν μόνο «ἄγκυρα ἀσφαλής καί βεβαία» τῆς ψυχῆς τους σέ ὦρες τρικυμίας καί κλυδωνισμοῦ, ἦταν καί ἡ ἀφετηρία τῶν ἔργων τους, τά ὁποῖα «ὡς φῶς ἔλαμπαν» καί φώτιζαν ὄχι μόνο τόν δρόμο τῆς ἱεραποστολικῆς τους πορείας ἀλλά καί τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων ὁδηγῶντας τες πρός τό ἀληθινό φῶς, «ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον», πρός τόν ἀναστάντα Χριστό.
Αὐτή ἡ πίστη μέ τήν ὁποία οἱ ἅγιοι ἰσαπόστολοι Κύριλλος καί Μεθόδιος καταύγασαν «τούς ἐν νυκτί ἀπάτης ὑπάρχοντας», δέν εἶναι ὅμως μοναδικό προνόμιο τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας· εἶναι καί δικό χρέος, διότι τό ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων δέν ἔχει ὁλοκληρωθεῖ. Ὁ Χριστός θά μποροῦσε νά ἐπαναλάβει καί στίς ἡμέρες μας τό «καί ἄλλα πρόβατα ἔχω ἅ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης». Καί εὐθύνη αὐτή τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων δέν βαρύνει μόνο τήν Ἐκκλησία, βαρύνει ὅλους μας, γιατί ὅλοι ὅσοι πιστεύουμε στόν Χριστό, ὅλοι ὅσοι εἴμαστε γνήσια τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, ὀφείλουμε νά εὐαγγελιζόμαστε τόν Χριστό σέ ἐκείνους πού ζοῦν μακρυά του, πού ζοῦν στό σκοτάδι τῆς ἀπάτης τῶν σύγχρονων εἰδώλων καί τῶν ψεύτικων Θεῶν.
Δέν χρειάζεται νά πορευθοῦμε σέ λαούς μακρυνούς, χρειάζεται νά κάνουμε γνωστό τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους γύρω μας. Καί δέν χρειάζεται νά τό κάνουμε μέ λόγια καί διδασκαλίες, γιατί οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας ἔχουν κουρασθεῖ ἀπό τά λόγια καί ἔχουν ἀπογοητευθεῖ πολλές φορές καί ἀπό τίς διδασκαλίες πού δέν ἀνταποκρίνονται στήν ἀλήθεια τῆς ζωῆς αὐτῶν πού τίς διδάσκουν. Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας, ὁ πλησίον μας, πού εἴτε ἀγνοεῖ τό ἀληθινό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἴτε μέσα στόν καταιγισμό ὅσων ἀκούει καί βλέπει γύρω του μπορεῖ νά αἰσθάνεται ὅτι κλυδωνίζεται ἀκόμη περισσότερο καί ἀμφιβάλλει περισσότερο, χρειάζεται νά δεῖ τά ἔργα τῆς πίστεως μας γιά νά κατανοήσει πώς τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καί ἡ πίστη σ’ αὐτόν δέν εἶναι μιά κενή περιεχομένου θεωρία ἤ μία ἀπάτη, ἀλλά εἶναι ἡ μόνη σώζουσα ἀλήθεια τήν ὁποία ἀξίζει νά ζήσουμε, εἶναι ἡ μόνη σωτήρια πραγματικότητα στήν ὁποία μποροῦμε νά στηρίξουμε ὄχι μόνο τήν ἐπίγεια ζωή μας ἀλλά καί τή μέλλουσα.
ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ