Κυριακή προ της Υψώσεως στη Βέροια. Μνημόσυνο για τα θύματα της Μικρασιατικής καταστροφής (φωτο)

Την Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου (Κυριακή προ της Υψώσεως) ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στον Μητροπολιτικό Ιεςρό Ναό Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας.

Στο τέλος της θείας Λειτουργίας τέλεσε το καθιερωμένο μνημόσυνο για τα θύματα της Μικρασιατικής καταστροφής, καθώς και σύντομη ομιλία.

Επίσης τέλεσε ετήσιο μνημόσυνο υπερ ανάπαυσεως της ψυχής του μακαριστού ιατρού και συνεργάτου της Ιεράς Μητροπόλεως Ορέστη Σιδηρόπουλου.

Ο Σεβασμιώτατος κατά την ομιλία του τόνισε:

«Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Ἐπανειλημμένα ὁ πρωτοκορυ­φαῖ­ος ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέ­ρε­ται στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Καί δέν τό κάνει χωρίς λόγο, γιατί ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἦταν μία πρόκληση γιά τήν ἐποχή του. Ἦταν μία πρόκληση ὄχι μόνο γιά τούς Ἰουδαίους ἀλλά γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Διότι ὁ σταυρός ἦταν τό πιό ἐπονείδιστο μέσο τι­μω­ρίας καί ὁ ἐσταυρωμένος ἦταν ὁ πιό ἀπαξιωτικός χαρακτηρισμός τόν ὁποῖο μποροῦσε νά δώσει κα­νείς σέ ἕναν ἄνθρωπο. Γι᾽ αὐτό ἐθνικοί καί Ἰουδαῖοι χλεύαζαν τούς χριστιανούς ὡς μαθητές καί πιστούς τοῦ Ἐσταυρωμένου, μή μπορώντας νά καταλάβουν πῶς μπορεῖ ἕνας Θεός νά σταυρώνεται καί πῶς ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ νά πιστεύει σέ ἕναν Ἐσταυρωμένο Θεό. 

Ποιός ὅμως λέγει ὅτι ἡ ἀνθρώ­πινη λογική συμβαδίζει μέ τή θεία πραγματικότητα; Ποιός ἰσχυρί­ζε­ται ὅτι ἡ γνώμη τῶν ἀνθρώπων συμπορεύεται μέ τή θεία ἀγάπη; Ποιός νομίζει ὅτι αὐτό πού μπορεῖ στά μάτια τῶν ἀνθρώπων νά φαντάζει ὡς ἀδυναμία δέν μπορεῖ νά εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ; 

Καί αὐτό εἶναι ὄντως ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου. Εἶναι σημεῖο ἀντιλε­γό­μενο, «Ἰουδαίοις μέν σκάν­­δα­λον, Ἕλλησι δέ μωρία». Εἶναι ὅμως καί ἀπόδειξη τῆς ἀπέραντης ἀγά­πης τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἁμαρ­τωλό καί ἀποστάτη ἄνθρωπο, τόν ὁποῖο ὁ Θεός ἐπέλεξε νά σώσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά τόν ἀπο­καταστήσει κοντά του ὡς τέκνο του καί κληρονόμο τῆς βασιλείας του, θυσιάζοντας τόν μονογενῆ καί ἀγαπητό Υἱό του, θυσιάζοντάς τον μέ τόν πιό ἐξευτελιστικό τρό­πο ἀκόμη καί γιά τόν πιό ἁμαρ­τωλό ἄνθρωπο.

Αὐτή ἀκριβῶς ἡ θυσία τοῦ Κυ­ρίου μας ἐπί τοῦ Σταυροῦ δέν ἀλ­λάζει μόνο τή σχέση τοῦ ἀνθρώ­που μέ τόν Θεό, δέν τοῦ χαρίζει μόνο τήν ἀπολύτρωση καί τή σω­τηρία. Μεταποιεῖ συγχρόνως καί τόν ἴδιο τόν Σταυρό καί τόν κάνει ἀπό ξύλο τιμωρίας καί θανάτου, ξύλο ζωῆς καί ἀφθαρσίας. Τόν κά­νει ἀπό ὄργανο αἰσχύνης καί ἐξευ­τε­λισμοῦ, πηγή δυνάμεως καί ὅπλο κατά τοῦ διαβόλου. Τόν κά­νει ἀπό μέσο ταπεινώσεως, ἀντι­κεί­μενο καυχήσεως.

Γι᾽ αὐτό καί ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος διακηρύσσει πα­νηγυρικά: «ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». 

Δέν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο γιά τό ὁποῖο μπορεῖ νά καυχᾶται ὁ μέγας ἀπόστολος παρά μόνο γιά τόν Σταυ­ρό τοῦ Κυρίου μας. Μπορεῖ νά καυχᾶται, γιατί διά τοῦ Σταυροῦ δέν νικήθηκε μόνο ὁ διάβολος καί ὅ,τι εἶχε κάνει μέχρι τή στιγμή ἐκεί­νη στούς ἀνθρώπους, ἀλλά διότι δι᾽ αὐτοῦ μπορεῖ ὁ κάθε πι­στός, μπορεῖ ὁ καθένας πού πι­στεύει στόν Χριστό νά θριαμβεύει κατά τῶν ἀοράτων καί ὁρατῶν ἐχθρῶν, νά νικᾶ κάθε ἀντικείμενο πονηρό πνεῦμα, νά ὑπερβαίνει κάθε ἐμπόδιο καί κάθε πειρασμό, νά τόν ἔχει ὡς φυλακτήριο καί ὡς μέσο σωτηρίας.

Γιατί ἄλλο, λοιπόν, μπορεῖ νά καυχᾶται ὁ ταπεινόφρων ἀπόστο­λος, παρά γιά τό σύμβολο τῆς νί­κης καί τοῦ θριάμβου τοῦ Κυρίου του, μέ τό ὁποῖο μπορεῖ καί ὁ ἴδιος νά ἀντιμετωπίζει ὅλες τίς δυσκο­λίες, τά ἐμπόδια καί τούς πειρα­σμούς πού συναντᾶ στό ἀποστο­λι­κό του ἔργο; 

Γι᾽ αὐτό καί ὄχι μόνο εἶναι δικαι­ο­λογημένη ἡ καύχησή του, ἀλλά δικαιολογεῖται καί γιατί τόσο συ­χνά ἐπανέρχεται στό κήρυγμά του καί στίς ἐπιστολές του στόν Σταυ­ρό τοῦ Κυρίου μας. 

Γνωρίζει, ἄλλωστε, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι ὅλοι ὅσοι πιστεύουν στόν Χριστό θά συναντήσουν προ­βλήματα, θά ἀκούσουν σχόλια, θά δεχθοῦν χλευασμούς, θά γίνουν στόχος ἐκείνων οἱ ὁποῖοι δέν πι­στεύ­ουν καί ἀμφισβητοῦν τήν εἰς Χριστόν πίστη. Γνωρίζει ὅτι θά βρε­θοῦν ἀντιμέτωποι μέ τήν κα­κία καί τήν πονηρία τῶν ἀνθρώ­πων καί θά χρειασθοῦν ὅπλο ἰσχυρό καί ἀκατανίκητο, γιά νά μπορέσουν νά τίς ξεπεράσουν. 

Καί γιά τόν λόγο αὐτό προβάλλει τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου καί μᾶς καλεῖ νά γίνει καί γιά μᾶς καύ­χηση καί δύναμη, φυλακτήριο καί ἀμυντήριο, αὐτός πού θά προη­γεῖται στή ζωή μας καί θά εἶναι ἡ ἀφετηρία καί ἡ σφραγίδα ὅλων τῶν ἔργων μας, γιά νά μᾶς ἐνι­σχύει ἡ δύναμή του καί νά μᾶς συνοδεύει ἡ χάρη του.

Μέ αὐτό τό ἰσχυρό ὅπλο, μέ τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου μας, πορεύ­θηκε στή ζωή του καί ὁ ἀείμνη­στος ἀδελφός μας Ὀρέστης, τοῦ ὁποίου τελοῦμε σήμερα τό ἐτήσιο μνημόσυνο, ἀναμιμνησκόμενοι μέ ἀγάπη τό ἔργο του, τήν προσφορά του στήν τοπική κοινωνία, στήν Ἐκκλησία μας, στούς ἀνθρώπους καί στό κοινό καλό. Ὡς πιστός χρι­στιανός, ὡς συνειδητό μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς καλός σύζυγος καί πατέρας, ὡς ἄριστος ἰατρός, ὡς ἀγωνιστής στόν στίβο τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοικήσεως ὑπῆρξε ἄνθρωπος τῆς προσφορᾶς καί τῆς θυσίας, χωρίς ποτέ νά ἐγκαταλείψει τήν προσπάθεια καί νά ἀπογοητευθεῖ. Ἐνισχυόμενος ἀπό τή δύναμη τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ βάδιζε πάντοτε τόν δρόμο τῆς συνέπειας καί τῆς προσφορᾶς, τόν δρόμο τῆς ἀγάπης καί τῆς δια­κονίας τοῦ κάθε ἀνθρώπου. 

Γι᾽ αὐτό καί ἐμεῖς τόν μνημο­νεύ­ουμε μέ πολλή ἀγάπη καί εὐχό­μεθα ὁ φιλάνθρωπος Θεός νά τόν ἀναπαύει στή χαρά τῆς βασιλείας του καί νά στηρίζει καί νά παρη­γορεῖ τούς οἰκείους του, τούς ὁποίους θλίβει καί στενοχωρεῖ ἡ ἀπουσία του. Ἀλλά καί αὐτοί πιστεύουν στή χάρη τοῦ τιμίου Σταυροῦ ἀπό ὅπου ἀντλοῦν δύναμη καί εὐλογία καί ἐνίσχυση. Ἀμήν.

ΟΜΙΛΙΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ 

ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Ἡ σημερινή Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ ἔχει καθιερωθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία μας ὡς ἡμέρα μνήμης τῶν ἐθνομαρ­τύρων Μητροπολιτῶν Χρυσο­στό­μου Σμύρνης, Ἀμβροσίου Μοσχο­νησίων, Γρηγορίου Κυδωνιῶν, Προ­κοπίου Ἰκονίου, Εὐθυμίου Ζή­λων καί ὅλων ἐκείνων τῶν πατέ­ρων καί ἀδελφῶν μας οἱ ὁποῖοι σφαγιάσθηκαν καί χάθηκαν κατά τή Μικρασιατική καταστροφή.

Ἐνενήντα ὀκτώ χρόνια μετά τά τραγικά γεγονότα, πού ξερρίζω­σαν τόν Μικρασιατικό Ἑλληνισμό ἀπό τίς πατρογονικές ἑστίες του, ἀπό τά ἱερά χώματα τῆς Ἰωνίας καί τῶν ἄλλων περιοχῶν, ὅπου γιά αἰῶνες ἄκμαζε ὁ Ἑλληνισμός, ἀπό τά χώματα πού εἶναι ποτι­σμένα ἀπό τό αἷμα τῶν ἑκατομμυ­ρίων μαρτύρων τῆς πίστεώς μας καί ἁγιασμένα ἀπό τά ἱερά λεί­ψανα τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, μνημονεύουμε σήμερα μέ συγκίνηση τή θυσία τους καί δια­τηροῦμε ζωντανή στήν ψυχή μας τή μνήμη τῶν ἀλησμόνητων πα­τρίδων μας, τίς παραδόσεις τῶν πα­τέρων μας καί τόν πολιτισμό τους, πού τόσο ἄδικα καί βάναυσα χάθηκε ἀπό τούς τόπους ἐκείνους, ἀλλά δέν χάθηκε ἀπό τή μνήμη μας καί τήν καρδιά μας, γιατί δέν χάνεται ὅ,τι δέν ξεχνιέται. Καί ὁ Ἑλληνισμός δέν ξέχασε καί δέν θά ξεχάσει ποτέ, ἀλλά θά συνεχίσει νά ἀγωνίζεται, ὅπως κάνει καί σήμερα, ἔναντι ὅσων δέν ἀναγνω­ρίζουν οὔτε τήν ἐθνική κυριαρχία του, οὔτε τά δίκαιά του, οὔτε ἀκόμ­η καί τίς διεθνεῖς συνθῆκες, καί ἐποφθαλμιοῦν προκλητικά τά νησιά μας καί τήν πατρώα γῆ. Θά συνεχίσει νά ἀγωνίζεται ἑνωμέ­νος καί θά τούς ἀντιμετωπίσει ὅλους μέ τή βοήθεια τῆς Ὑπερ­μάχου Στρατηγοῦ τοῦ Γένους μας καί τίς πρεσβεῖες τῶν ἁγίων μας, ἀκολουθώντας τό παράδειγμα τῆς γενναιότητος ἀλλά καί τῆς θυσίας τῶν πατέρων μας.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ