Η Κυριακή των Βαΐων στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Βεροίας. (ΦΩΤΟ)

Την Κυριακή των Βαΐων 17 Απριλίου το πρωί, όπως κάθε χρόνο, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Βεροίας.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας πραγματοποιήθηκε, εντός του Ιερού Ναού, λιτάνευση της εικόνας της Βαϊοφόρου και ευλογήθηκαν τα βάϊα.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἦλθον οὐ διά τόν Ἰησοῦν μό­νον, ἀλλ᾽ ἵνα καί τόν Λάζαρον ἴδω­σιν ὅν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν».

Κυριακή τῶν Βαΐων σήμερα καί τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα μᾶς με­ταφέρει στά Ἱεροσόλυμα, ἐκεῖ πού εἰσέρχεται σήμερα ὁ Χριστός ἐπί πώλου ὄνου.

Χθές εἶχε ἀναστήσει στή Βηθανία τόν φίλο του Λάζαρο, ὁλοκληρώ­νο­ντας οὐσιαστικά μέ τό θαῦμα αὐτό τόν κύκλο τῆς δημόσιας ζωῆς του, καί τώρα βαδίζει πρός τό Πά­θος γιά νά τελειώσει μέ αὐτό τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων πού τοῦ εἶχε ἀναθέσει ὁ οὐράνιος Πατέρας του.

Δέν ἔρχεται μόνο ὁ Χριστός ὅμως σήμερα στά Ἱεροσόλυμα, ἀλλά ἔρ­χεται καί πλῆθος ἀνθρώπων γιά τήν ἑορτή τοῦ Πάσχα τῶν Ἰουδαί­ων, ἀλλά καί γιά νά δεῖ τόν ἀνα­στημένο Λάζαρο. Τό θαῦμα τῆς ἀνα­στάσεώς του εἶχε γίνει γνωστό καί εἶχε κινήσει τό ἐνδιαφέρον πολ­λῶν. «Ἦλθον οὐ διά τόν Ἰη­σοῦν μόνον, ἀλλ᾽ ἵνα καί τόν Λάζα­ρον ἴδωσιν ὅν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν», σημειώνει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάν­νης. Δέν ἦλθαν νά δοῦν μόνο τόν Ἰησοῦ, ἀλλά καί τόν Λάζαρο τόν ὁποῖο ἀνέστησε.

Ἡ παρατήρηση αὐτή τοῦ ἱεροῦ εὐ­αγγελιστοῦ δέν ἀναδεικνύει μόνο τή φυσική περιέργεια τῶν ἀνθρώ­πων, πού τούς ἑλκύει κάθε τι νέο, παράξενο ἤ ἐντυπωσιακό, ἀλλά καί τήν ἀδυναμία τῶν συγκεκρι­μένων νά ἱεραρχοῦν τά πράγματα στή ζωή τους μέ τόν πρέποντα τρόπο. 

Εἶχαν δεῖ καί εἶχαν συναντήσει οἱ περισσότεροι Ἰουδαῖοι τόν Χριστό. Ἐπί τρία χρόνια κυκλοφοροῦσε στίς πόλεις καί τά χωριά τους, δί­δασκε στίς συναγωγές, κήρυττε στούς ἀνθρώπους, θεράπευε ἀσθε­νεῖς, ἀπάλλασσε δαιμονισμέ­νους ἀπό τά δαιμόνια, ἤγειρε νεκρούς, περιπατοῦσε ἐπί τῶν κυμάτων καί χόρταινε τό πλῆθος μέ πέντε ἄρ­τους καί δύο ἰχθύας. Ἐπί  τρία χρό­νια ἄλλοι τόν θεωροῦσαν ὡς τόν Μεσσία ἤ ὡς κάποιο προφήτη, ὅλοι ὅμως, μέ ἐξαίρεση τούς Γραμ­ματεῖς καί τούς Φαρισαίους, θά πρέπει νά εἶχαν πεισθεῖ γιά τή θεία του δύνα­μη· γι᾽αὐτό καί συνωθοῦντο ὅπου καί ἄν πήγαινε γιά νά τόν δοῦν.

Σήμερα ὅμως ἱεραρχοῦν δύο ἐντε­λῶς διαφορετικά πράγματα μέ τόν ἴδιο τρόπο. Τοποθετοῦν τόν Χριστό στήν ἴδια κατηγορία μέ τόν ἀνα­στη­μένο Λάζαρο στήν ἴδια βαθμίδα ἐνδιαφέροντος. Τοποθετοῦν τόν Θεάν­θρωπο Σωτήρα καί Λυτρωτή μέ τό πρόσωπο τοῦ θαύματος, σάν νά ἐπρόκειτο γιά δύο ὅμοια καί ἰσότιμα πράγματα. Τοποθετοῦν στήν ἴδια σειρά τόν Θεό μέ τό πλά­σμα του, ἀδυνατώντας νά ἀντιλη­φθοῦν ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι θαυ­μα­τοποιός, δέν εἶναι πολύ περισ­σότερο μάγος, ἀλλά εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, αὐτός πού ἔγινε ἄνθρωπος καί «τοῖς ἀνθρώποις συνανεστρά­φη» γιά τή σωτηρία τους.

Συγχέουν τόν Θεό μέ τό ἀξιο­θέατο, καί γι᾽ αὐτό σύντομα μετα­βάλλουν τή στάση τους καί ἀπό τά «ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμε­νος» πού ἐπιφωνοῦν σήμερα, θά ἀπαιτήσουν ἀπό τόν Πιλάτο σέ λί­γες ἡμέρες «ἄρον, ἄρον σταύρωσον αὐτόν».

«Ἦλθον οὐ διά τόν Ἰησοῦν μό­νον, ἀλλ᾽ ἵνα καί τόν Λάζαρον ἴδω­σιν ὅν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν». 

Ἡ παρατήρηση τοῦ ἱεροῦ εὐαγ­γελιστοῦ γιά τούς συμπολίτες του Ἰουδαίους δίδει καί σέ μᾶς σήμερα τήν εὐκαιρία νά ἐξετάσουμε τόν ἑαυτό μας καί τή στάση μας ἔναντι τοῦ Χριστοῦ. 

Γιά ποιόν λόγο ἐρχόμαστε κάθε Κυριακή ἤ καί κάθε μεγάλη ἑορτή στούς ἱερούς μας ναούς; Ἐρχόμα­στε ἄραγε ἔχοντας ὡς πρώτη προ­τε­ραιότητά μας τόν Χριστό, ὁ ὁποῖ­ος εἶναι παρών σέ κάθε θεία Λει­τουργία ὡς προσφέρων καί προσ­φε­ρό­μενος; Ἤ μήπως ἐρχόμαστε ἀπό συνήθεια ἤ γιά νά συναντή­σουμε γνωστούς καί φίλους, ἤ καί γιά πιό εὐτελῆ καί κοσμικά ἀκόμη πράγματα;

Ἐρχόμαστε στόν ναό γιά νά συ­ναντήσουμε τόν Χριστό, ἔχο­ντας συναίσθηση ποιόν πᾶμε νά συνα­ντή­σουμε καί τί θέλουμε ἀπό τή συνάντηση αὐτή, ἤ μήπως ἐρχό­μαστε καί ἐμεῖς γιά νά δοῦμε π.χ. μία εἰκόνα πού ἀκούσαμε ὅτι δα­κρύζει ἤ μυροβλύζει ἤ θαυμα­τουρ­γεῖ, ἀντιμετωπίζοντας αὐτά τά θαύματα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ὡς παράδοξα καί ὡς ἀξιοθέτα, χωρίς νά συνειδητοποιοῦμε τήν πνευμα­τι­κή τους διάσταση καί τήν ὠφέ­λεια πού προκύπτει; Τί κρύβεται πίσω ἀπό κάθε εἰκόνα πού θαυματουργεῖ ἤ μυροβλύζει ἤ κάθε ἅγιο λείψανο; Ποιός κρύβεται; Δέν κρύβεται ὁ ἴδιος ὁ Χριστός; Δέν κρύβεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ;

Πολλές φορές πᾶμε στήν Ἐκκλησία γιά νά ἀκούσουμε ἕναν καλό ψάλτη, ἕναν καλό ἱερέα ἤ καί ἕναν καλό Δεσπότη, χωρίς νά ἀξιολογήσουμε καί νά ἱεραρχήσουμε τά πράγματα, ὅπως πρέπει. Ὅλα αὐτά βοηθοῦν, ἀλλά ἐκεῖνο πού πρέπει νά ἔχει πρώτη θέση μέσα μας εἶναι ὅτι πᾶμε νά συναντήσουμε τόν Χριστό, πᾶμε νά συνομιλήσουμε μέ τόν Χριστό, πᾶμε νά κοινωνήσουμε τόν Χριστό.

Ὁ Χριστός δέν κατακρίνει τή ἔμφυτη ἀνθρώπινη περιέργεια καί σέ ὁρισμένες περιπτώσεις τήν ἱκα­νοποιεῖ, προκειμένου νά βοηθήσει τόν ἄνθρωπο νά πιστεύσει, ἀλλά μᾶς θέλει κοντά του ἀποκλειστικά γιά Ἐκεῖνον, μᾶς θέλει κοντά του μέ πίστη καί ὄχι ὡς φιλοπερίερ­γους ἐπισκέπτες του, πού θά τόν ἐγκαταλείψουμε μέ μία ἁπλῆ ἀφορ­μή.

Ἄς πλησιάζουμε, λοιπόν, τόν Χρι­στό, μέ τή συναίσθηση ὅτι εἶναι ὁ Σωτήρας μας. Ἄς τόν πλησιάζουμε μέ πόθο καί λαχτάρα νά εἴμεθα κοντά του, νά ἀκοῦμε τόν λόγο του, νά κοινωνοῦμε τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός του, θέτοντας τόν Χριστό ὡς τήν πρώτη προτε­ραιό­τητά μας, γιά νά ὁδηγηθοῦμε στή σωτηρία πού μᾶς χάρισε μέ τή θυσία καί τήν Ἀνάστασή του. Ἄλλωστε, τό ἔργο τοῦ Κυρίου μας αὐτό ἦταν, νά ἔλθει, νά μᾶς συναντήσει, νά τόν ἀγαπήσουμε, νά μπεῖ στή ζωή μας καί νά μποῦμε καί ἐμεῖς στή δική του ζωή, γιά νά ἀπολαύσουμε ὄχι αὐτή τή ζωή μόνο, τήν προσωρινή ἀλλά τήν αἰώνια, νά συναναστηθοῦμε μέ τόν Χριστό καί νά ζήσουμε αἰώνια μαζί του.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ