Η εορτή της Κοιμήσεως του Αγίου Λουκά στη Βέροια. Ετήσιο μνημόσυνο Μητροπολίτου Σταυροπηγίου κυρού Αλεξάνδρου. (φωτο)

MinimosinoStavropigiou2017 1

MinimosinoStavropigiou2017 1

Την Κυριακή 11 Ιουνίου, εορτή της κοιμήσεως του Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως του ιατρού και θαυματουργού πανηγύρισε ο ομώνυμος ιερός Ναός στην Ιερά Μονή Δοβρά Βεροίας.

Τελέστηκε πολυαρχιερατικό συλλείτουργο, προεξάρχοντος του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Ξάνθης κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο, και των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Αυλώνος κ. Χριστοδούλου, Τριπόλως (Λιβύης) κ. Θεοφυλάκτου, Κίτρους κ. Γεωργίου, Βεροίας κ. Παντελεήμονος, και των Θεοφιλεστάτων Επισκόπων Θεουπόλεως κ. Παντελεήμονος και Θερμών κ. Δημητρίου.

Στο τέλος της θείας Λειτουργίας τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνο υπερ αναπαύσεως του μακαριστού Μητροπολίτου Σταυροπηγίου κυρού Αλεξάνδρου, κατά σάρκαν αδελφού του Μητροπολίτου Βεροίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος προσεφώνησε τους Αρχιερείς και απηύθυνε πατρικούς λόγους.

Επίσης, τελέστηκε εξάμηνο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως του αείμνηστου καθηγητού Ευθύμιου Βαρλάμη.

 

Η ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΒΕΡΟΙΑΣ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

Εἶναι ζωντανή μέσα μας ἡ αἴσθηση καί ἡ παρουσία τοῦ ἁγίου Λουκᾶ τοῦ ἰατροῦ, τοῦ Ρώσου, πού χθές καί σήμερα εἴχαμε τήν εὐλογία νά ἑορτάσουμε τή μνήμη του. Ἡ παρουσία τῶν χαριτοβρύτων λειψάνων του, οἱ εὐχές του καί οἱ πρεσβεῖες του, μᾶς γεμίζoυν χαρά καί μεγάλη εὐλογία καί μᾶς ἐνθαρρύνουν στόν ἀγώνα μας.

Τό ἴδιο καί ἡ εὐλάβεια τοῦ κόσμου πού προσέρχονται γιά νά προσκυνήσουν τά ἅγια λείψανά του, γιατί ὁ κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς πού προσερχόμεθα εὐλαβικά, φέρουμε μαζί μας τό αἴτημά μας, τήν προσευχή μας, τήν ἱκεσία μας, τόν πόνο μας καί τόν σταυρό μας καί τόν ἐναποθέτουμε μέ πίστη καί εὐλάβεια στόν μεγάλο αὐτό ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τό θαυμαστό εἶναι ὅτι ἕνας ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη τό 1961, ἄγνωστος στήν Ἑλλάδα, καί ὅμως ἡ παρουσία του καί ἡ ὅλη δράση του ἀπέδειξε ὅτι, ὅπως λέγει ἡ Γραφή, «δίκαιοι εἰς τόν αἰῶνα ζῶσι». Πράγματι οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι ζοῦν εἰς τόν αἰώνα.

Ἀναλογιζόμενοι τόν βίο τοῦ ἁγίου Λουκᾶ, ὅπως καί τόν βίο ὅλων τῶν ἁγίων μας, καταλήγουμε σέ μερικά βασικά συμπεράσματα. Πρῶτα ὅτι οἱ ἅγιοι δέν εἶναι μυθικά πρόσωπα, οὔτε ὑπερφυσικοί γίγαντες. Οἱ ἅγιοι εἶναι ἄνθρωποι, ὅπως καί ἐμεῖς. Ἔχουν ὅλες τίς φυσικές ἰδιότητες πού ἔχουμε ὅλοι ἀνεξαιρέτως. Καί ὁ ἅγιος Λουκᾶς ἦταν ἕνας ἄνθρωπος συνηθισμένος, ἔξυπνος ἄνθρωπος ὅμως, ἰδιαίτερα μορφωμένος, ἀφοῦ ἦταν γιατρός καί καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου, τῆς Χειρουργικῆς, καί μάλιστα μέ τόσες μεγάλες ἐπιτυχίες. Ἕνας καθηγητής πού συνέγραψε καί ἰατρικά ἐγχειρίδια γιά τίς πυογόνους λοιμώξεις, τά ὁποῖα μέχρι καί σήμερα ἀκόμη διδάσκονται στά Πανεπιστήμια, στήν Ἰατρική Σχολή τῆς Ρωσίας, καί ὁ ὁποῖος ἀκολουθοῦσε τήν κανονική ζωή ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Παντρεύτηκε, ἦταν ἔγγαμος ὁ ἅγιος Λουκᾶς, ἔκανε παιδιά, ἀλλά κάποια στιγμή, ὅπως συμβαίνειι στή φύση τῶν ἀνθρώπων ἡ σύζυγός του κοιμήθηκε καί ὁ ἅγιος Λουκᾶς παρέμεινε ἐν χηρείᾳ μέ τά 4 παιδιά του. 

Ἔχοντας ὅμως μέσα του μεγάλη πίστη στόν Θεό καί μεγάλη ἀγάπη στόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία, μέσα ἀπό ἀνθρώπινα γεγονότα τῆς ἐποχῆς του, ἀποφάσισε νά γίνει κληρικός. Ἔτσι, λοιπόν, ἀφοῦ ἦταν πλέον ἐν χηρείᾳ, ἔγινε ἱερομόναχος, ἀρχιμανδρίτης καί στή συνέχεια ἐν μέσῳ μεγάλων καί φοβερῶν δυσκολιῶν ἐξελέγη καί χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ζωή του, ὅπως τήν ἔχετε διαβάσει, καί ὅσοι δέν ἔχετε διαβάσει τόν βίο του θά ἦταν πάρα πολύ ὠφέλιμο νά τόν διαβάσετε, γιατί εἶναι εἶναι τόσο σύγχρονη καί ἀφορᾶ ζητήματα καί προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας, ἦταν πραγματικά μία ζωή περιπετειώδης εἰς τό ἔπακρον. 

Ἡ μία ἐξορία διαδέχετο τήν ἄλλη, ἡ μία συκοφαντία διαδέχετο τήν ἄλλη, ὁ ἕνας διωγμός διαδέχετο τόν ἄλλο. Μέχρι καί φονιά τόν ἔβγαλαν ὅτι σκότωσε, δηλαδή, ἄνθρωπο. Τόν ἔκλεισαν γιά χρόνια στίς φυλακές, στά ψυχιατρεῖα, τόν κατεδίωξαν μέχρις ἐσχάτων. Ἡ ζωή του ἦταν πραγματικά ἕνα μαρτύριο μέ ὅλη τή σημασία τῆς λέξεως. Ἀλλά καί τό τέλος του ἦταν μαρτυρικό, γιατί στό τέλος τῆς ζωῆς του εἶχε μεγάλα προβλήματα μέ τήν ὑγεία του ἐξαιτίας τῶν τόσων κακουχιῶν πού πέρασε, τῶν τόσων φυλακίσεων, τῶν τόσων διωγμῶν καί ἐξοριῶν. Ἀλλά καί ὅταν πέθανε ἀκόμη, τό καθεστώς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τοῦ ἀπαγόρευσαν καί τήν κηδεία. Δέν ἤθελαν νά τόν κηδεύσουν ὡς ἐπίσκοπο μέ τίς πρέπουσες τιμές τοῦ ἀξιώματός του, ἀλλά ἤθελαν τελείως ἀφανῶς νά τόν παραχώσουν, ὅπως λέμε, γρήγορα-γρήγορα γιά νά ἐξαφανισθεῖ ἀκόμη καί ἡ μνήμη του.

Βέβαια δέν τό κατόρθωσαν, γιατί ἡ ἀγάπη τοῦ λαοῦ ἦταν ἕνα ἰσχυρό τεῖχος ἀπέναντι στίς ἀποφάσεις τοῦ καθεστῶτος. Πλήν ὅμως ἐκεῖνο πού βλέπει κανείς στή ζωή τῶν Ἁγίων καί ἰδιαίτερα αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου εἶναι οἱ ἀλλεπάλληλες θλίψεις. Οἱ ἀλλεπάλληλοι διωγμοί. Καί, ὅπως λέμε στήν καθομιλουμένη, δέν εἶδε ἄσπρη ἡμέρα αὐτός ὁ ἄνθρωπος. Ἰδιαίτερα ἀπό τήν ὥρα πού φόρεσε τό ράσο καί ἀκολούθησε τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία.

Ἐάν δέν γινόταν κληρικός θά ἦταν πολύ διαφορετική ἡ ζωή του, θά ἦταν ἕνας καθηγητής Πανεπιστημίου τῆς Χειρουργικῆς πού θά διέπρεπε, καί θά εἶχε μεγάλες θέσεις καί τιμές στήν κοινωνία τῆς Ρωσίας τῆς ἐποχῆς του, πού δέν ἀπέχει καθόλου ἀπό τή δική μας ἐποχή.

Ὅμως ἐπέλεξε νά ἀκολουθήσει τόν δρόμο τοῦ Χριστοῦ καί νά ἄρει ἐπάνω του τόν Σταυρό τῆς ἱερωσύνης, αὐτή τή μεγάλη εὐλογία τῆς ἱερωσύνης, καί νά γίνει πραγματικά μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ στή ζωή του.

Ἐάν κανείς ἐρευνήσει τή ζωή τῶν Ἁγίων νά δεῖ τί συμβαίνει στή ζωή τῶν Ἁγίων, θά δεῖ παράδοξα πράγματα. Θά δεῖ μία περιπέτεια ἄνευ προηγουμένου, μία περιπέτεια ἡ ὁποία δέν ἔχει τέλος. Ἀκόμη καί στόν θάνατό τους καί τήν ὥρα τοῦ θανάτου τους, τά πράγματα γι᾽ αὐτούς συνήθως εἶναι δύσκολα. Μέσα σέ πολλές θλίψεις περνᾶ ἡ ζωή τους.

Στόν ἅγιο Ἀθανάσιο τόν Ἀθωνίτη τόν κτίτορα τῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τόν πατέρα τοῦ Ἀγιορείτικου Μοναχισμοῦ ἀποδίδεται μία φράση πού εἶναι γραμμένη στό εἱλητάριο τῆς εἰκόνας του. Λέει, λοιπόν, ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος «ἀδελφοί, μετά θλίψεως ὑπερβαλούσης διῆλθον πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου». Πέρασα ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς μου μέ ὑπερβάλλουσα θλίψη, μέ πολλή θλίψη, μέ πολλή δυσκολία.

Καί ὅταν λέμε θλίψη ἐννοοῦμε αὐτό πού λέει ἡ λέξη, λιώσιμο. Αὐτό σημαίνει θλίψη. Λιώνει ὁ ἄνθρωπος κυριολεκτικά, συντρίβεται, διαλύεται μέσα στόν κυκεώνα τῶν πειρασμῶν καί τῶν θλίψεων καί τῶν περιπετειῶν.

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως, ἀδελφοί μου, ὁ ὁποῖος νικᾶ τόν κόσμο, τίς θλίψεις, τούς πειρασμούς, εἶναι αὐτός πού μπροστά του ἔχει τόν Χριστό συνέχεια. Καί ὁ Χριστός λειτουργεῖ ὡς διέξοδος στά ἀδιέξοδα.

Εἶπε κάποιος στόν Ἅγιο Γέροντα Παΐσιο. «Γέροντα, εἶμαι ἀπελπισμένος». Τοῦ λέει, «Μπράβο». Τά ἔχασε ὁ ἄνθρωπος. Τοῦ λέει «Εἶμαι σέ ἀδιέξοδο». Τοῦ λέει «Καί ἐγώ ἔτσι σέ θέλω νά εἶσαι, ἀπελπισμένος καί σέ ἀδιέξοδο. Τοῦ λέει «Μά γιατί;» Τοῦ λέει «Γιατί ἔτσι εἶναι ἡ ὥρα τοῦ Θεοῦ. Ὅταν εἶσαι ἀπελπισμένος ἀπό κάθε ἀνθρώπινη ἐλπίδα καί ὅταν δέν ἔχεις καμία ἄλλη διέξοδο, τότε εἶναι ἡ ὥρα πού ὁ Θεός ἐνεργεῖ. Γιατί ὁ Θεός εἶναι διέξοδος στά ἀδιέξοδα. Καί εἶναι ἡ ἐλπίς τῶν ἀπηλπισμένων. Καί γιά τόν Θεό δέν ὑπάρχουν δύσκολα πράγματα. Καί ὁ Θεός θέλει πάνω ἀπό ὅλα νά σέ κάνει νά νικήσεις τόν θάνατο. Νά νικήσεις τόν φόβο, νά ὑπερβεῖς τά ἀνθρώπινα, νά γίνεις ἐλεύθερος, νά μή φοβᾶσαι τίποτα». Ὅπως τό λέγει τόσο ὡραῖα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τή νύχτα τῆς Ἀναστάσεως. «Μηδείς φοβείσθω θάνατον». Κανένας νά μή φοβᾶται τόν θάνατο, κανένας νά μήν φοβᾶται τίποτε, «ἠλευθέρωσεν γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος», μᾶς ἐλευθέρωσε ὁ Χριστός.

Ἔτσι, λοιπόν, ἀδελφοί μου, καί ἐμεῖς ἔχοντας ὁ καθένας μας τόν δικό του σταυρό, ἄλλος μικρό καί ἄλλος μεγάλο, δέν ἔχει σημασία, τό πόσα κιλά εἶναι ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὁ κάθε ἕνας φέρει τόν δικό του σταυρό, πρέπει νά συνεχίζουμε τόν ἀγώνα μας.

Ἐάν θέλουμε νά μάθουμε τό μυστικό τῶν Ἁγίων, τό μυστικό τῆς ἐπιτυχίας, τῆς νίκης, εἶναι αὐτό πού εἶπε ὁ Χριστός: «αὕτη ἐστίν ἡ νίκη, ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν». Ὁ Χριστός, δηλαδή, αὐτός εἶναι τό μυστικό τῆς νίκης. Πῶς τόν ἀποκτοῦμε; Μέ ὅλα αὐτά πού εἶπε ὁ Χριστός. Προσευχή καί νηστεία, μελέτη καί ἄσκηση, ὅλα αὐτά τροφοδοτοῦν τήν πίστη. Ὅταν ζοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅταν τρεφόμαστε μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅταν προσευχόμαστε, ὅταν ζοῦμε μέσα στά μυστήρια, αὐτό δυναμώνει τήν πίστη, γεννᾶ τήν πίστη, δίδει τήν ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ καί ὁ Χριστός στήν ὥρα τῆς δυσκολίας μας εἶναι παρών. Αὐτός εἶναι ἡ ἐλπίδα ἡμῶν, ὁ Χριστός εἶναι ἡ χαρά μας, αὐτός εἶναι ἡ νίκη πού θά νικήσει ὅλες τίς ἀντιξοότητες τοῦ κόσμου τούτου. Θά νικήσει τόν θάνατο, τή φθορά καί θά μᾶς δώσει αὐτή τήν ἐλπίδα.

Ἐάν, ἀδελφοί μου, καταλάβουμε αὐτό τό πράγμα, ὅτι τελικά τόν Χριστό ἔχουμε ἀνάγκη, ὁ Χριστός εἶναι αὐτός πού μᾶς λείπει, αὐτός εἶναι πού μᾶς ξεκουράζει, αὐτός εἶναι ἡ ἀπάντηση στά ἐρωτήματά μας καί ἡ διέξοδος στά ἀδιέξοδά μας, τότε ἡ ζωή μας θά γίνει εἰρηνική, διότι ὁ Χριστός ὅπου εἶναι παρών, ἐκεῖ ὅλα εἶναι γεμάτα μέ εἰρήνη καί μέ φῶς. Εἶναι ὅπως λέμε «φῶς ἱλαρόν ἁγίας δόξης».

Μέσα σ᾽ αὐτήν τήν εἰρήνη καί σ᾽ αὐτό τό φῶς ἔζησε καί ὁ ἀείμνηστος Ἅγιος Σταυροπηγίου Ἀλέξανδρος, τοῦ ὁποίου τελέσαμε τό ἐτήσιο μνημόσυνο, μέ πίστη, «ἀφορῶν εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν», σήκωσε τόν σταυρό του καθ᾽ ὅλη τή ζωή του, σταυρόν ἀδικίας, συκοφαντίας, ἀσθενείας. Παρά ταῦτα ὁ Θεός καί ὁ ἅγιος Λουκᾶς κάτω ἀπό τή σκιά τοῦ ναοῦ του, ὅπου ἔζησε τά τελευταῖα του 10 χρόνια, ἔκαναν τόν σταυρό του ἐλαφρύ μέ ὑπομονή μέσα στήν ἀγάπη τῶν πατέρων τῆς Μονῆς μας.

Παράλληλα σήμερα εἴχαμε καί τό μνημόσυνο τοῦ ἀειμνήστου Εὐθυμίου Βαρλάμη, ὁ ὁποῖος σχεδόν στό τέλος τῆς ζωῆς του γνώρισε, μελέτησε τή ζωή τοῦ μεγάλου ἁγίου Λουκᾶ καί ἄφησε ὡς κύκνειο ἄσμα του, αὐτός ὁ μεγάλος καλλιτέχνης, τούς πίνακες πού φιλοξενοῦνται στόν πρόναο τοῦ ἁγίου Λουκᾶ ἀπό τή μαρτυρική ζωή τοῦ Ἁγίου.

Ἡ Ἔκθεση ἐγκαινιάσθηκε ἀπό τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο, τόν περασμένο Ἰούνιο, μέσα στά Παύλεια. 

Καί θά ἤθελα ὅμως νά σᾶς πῶ μερικά λόγια γιά τούς πίνακες πού θά δεῖτε στήν Κρύπτη. Μπαίνοντας ἀπό τήν ἀριστερή πλευρά ὑπάρχει ἕνας πίνακας στόν ὁποῖο ὁ ἅγιος Λουκᾶς παριστάνεται νέος καί ἐκεῖ φαίνονται οἱ δύο ἀγάπες πού εἶχε, ἡ ἀγάπη γιά τήν Ἐκκλησία καί ἡ ἀγάπη γιά τήν οἰκογένειά του. 

Δεξιά, σέ ἕνα μικρό συννεφάκι διακρίνεται ἡ σύζυγός του, πού τήν γνώρισε στό νοσοκομεῖο ὅπου ὑπηρετοῦσαν καί οἱ δύο, μέ τήν ὁποία ἀπέκτησαν τέσσερα παιδιά καί ἔφυγε πολύ νωρίς ἀπό τή ζωή.

Στή συνέχεια, στόν διπλανό θάλαμο, θά δεῖτε ἕνα ἄλλο πίνακα, στόν ὁποῖο ὁ ἅγιος Λουκᾶς εἶχε βάλει ἤδη τά ράσα, ἔγινε δηλαδή κληρικός μετά τήν κοίμηση τῆς συζύγου του. Εἰκονίζεται στό κέντρο ἑνός Σταυροῦ. Οἱ δύο κεραῖες εἶναι μαῦρες. Οἱ ἄλλες δύο δείχνουν τί ἐπρόκειτο νά ἀντιμετωπίσει ὁ ἅγιος: ἀθεΐα, καταστροφές ναῶν, ἐξορίες, διωγμούς, φυλακίσεις κἄ. Συχρόνως βλέπουμε καί ἕνα μικρότερο σταυρό πού συμβολίζει τίς δοκιμασίες τίς ὁποῖες ἐπρόκειτο νά ὑποστεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος. Πέρα δηλαδή ἀπό τόν διωγμό τῆς πίστεως, ὑπέστη καί ὁ ἴδιος διωγμό καί μαρτύρια.

Στόν ἴδιο θάλαμο, στόν ἑπόμενο πίνακα βλέπουμε τόν ἅγιο μέσα στήν ἐποχή του. Καί πάλι ἀπεικονίζονται ἐξορίες, διωγμοί, γκρεμίσματα ναῶν, μαρτύρια τά ὁποῖα ὑφίσταντο οἱ ἄνθρωποι ἀπό τό ἄθεο καθεστώς. Καί μέσα σ᾽ ὅλη αὐτή τήν κατήφεια καί τό ἔρεβος, ὑπάρχει ἡ μορφή τοῦ ἁγίου πού θά δεῖτε, μέ μιά ἤρεμη καί γαλήνια ἔκφραση στό πρόσωπο.

Στόν τελευταῖο πίνακα αὐτοῦ τοῦ θαλάμου ὁ ἅγιος ἐμφανίζεται ὡς καλός ποιμήν. Φορᾶ τά ράσα του, τό ἐπανωκαλύμαυχο, τό ἐγκόλπιο καί φέρει τή ράβδο, πλαισιώνεται ἀπό τό ποίμνιό του, στά πρόσωπα τῶν ὁποίων φαίνεται ἡ θλίψη καί ἀγωνία γιά τή δύσκολη ἐποχή πού ζοῦν. 

Στόν δεξιό θάλαμο πού ἀκολουθεῖ: στόν πρῶτο πίνακα παριστάνεται ὁ ἅγιος Λουκᾶς προσευχόμενος νά βλέπει ἀγγέλους νά τόν παρηγοροῦν, ἀλλά συγχρόνως καί νά ἀντιμετωπίζει καί νέα προβλήματα, στή μορφή του ὅμως διακρίνεται μιά ἔκφραση ἀπορίας γιά τό τί πρέπει νά κάνει.

Ἀριστερά διακρίνουμε δύο πίνακες πού δείχνουν τόν ἅγιο προσευχόμενο. Καί ἐνῶ ἀπό τή μία πλευρά βλέπουμε νά ἑλκύει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου ὁ ὁποῖος εἶναι μπροστά του, καί νά φωτίζεται τό πρόσωπό του, ἀπό τήν ἄλλη βλέπουμε ἄλλες φιγούρες, πού εἶναι στραμμένες ἀντίθετα. Εἶναι αὐτές οἱ ὁποῖες ζοῦν στό σκοτάδι τῆς ἀθεΐας.

Στή συνέχεια βλέπουμε τόν ἅγιο νά ἐπικοινωνεῖ μέ τόν Χριστό, τόν μεταμορφωθέντα Χριστό, νά βλέπει τό φῶς τῆς Μεταμορφώσεως, αὐτό τό ἄκτιστο φῶς πού ἔβλεπαν οἱ πατέρες, καί νά ἀντλεῖ δύναμη ἀπό αὐτό, ἐνῶ οἱ λοιποί προσπαθοῦν νά συνέλθουν.

Στόν ἑπόμενο πίνακα ὁ ἅγιος φαίνεται νά ἐπικοινωνεῖ καί πάλι μέ τόν μεταμορφωθέντα Κύριο καί νά ἀντλεῖ δύναμη ἀπό τό φῶς τῆς Μεταμορφώσεως πού τόν λούζει, ὅπως συνέβαινε καί μέ ὅλους τούς ἁγίους.

Στή συνέχεια ὑπάρχουν τρεῖς ὅμοιοι  πίνακες. Στόν πρῶτο ὁ ἅγιος βρίσκεται σέ φυσική κατάσταση. Στόν δεύτερο ἀρχίζει νά φωτίζεται τό πρόσωπό του, ἐνῶ στόν τρίτο ἐμφανίζεται θεωμένος, γεμάτος ἀπό τό ἄκτιστο φῶς πού κατηύγασε τά πρόσωπα καί τίς ψυχές τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως κατηύγασε τά πρόσωπα τῶν μαθητῶν, ὅταν εἶδαν τόν Χριστό στό Θαβώρ.

Στόν κεντρικό θάλαμο, δεξιά, διακρίνεται ὁ ἅγιος μέ τίς δύο ἀγάπες του, μέ τίς δύο Τράπεζες πού διακονεῖ, τήν Ἁγία Τράπεζα, καί τή χειρουργική τραπέζα. 

Μέ τόν πίνακα στά ἀριστερά μεταφέρεται ὁ νοῦς μας στήν Ἄκρα ταπείνωση τοῦ Κυρίου μας. Ὁ ἅγ. Λουκᾶς βρίσκεται στή φυλακή, στήν ἄκρα ταπείνωση. Μέ τό κεφάλι ξυρισμένο καί τά πόδια δεμένα δέν ἔχει οὔτε εἶδος οὔτε κάλλος, ὅπως καί ὁ Χριστός. Ὅμως οἱ ἀκτίνες τῆς θείας Χάριτος τόν φωτίζουν στό μαρτύριο καί καταλάμπουν τό πρόσωπό του.

Στό κέντρο τέλος ὁ ἅγιος Λουκᾶς παριστάνεται μετά τήν κοίμησή του νά ἀνέρχεται στούς οὐρανούς. Κάτω ἀπό τά πόδια του ὑπάρχει ἕνας μικρός ναός, ἤρεμος, πού δέν ἔχει κάποια σχέση μέ τούς ταραγμένους τῶν προηγούμενων πινάκων. Ὁ ἅγιος Λουκᾶς ἀνεβαίνει σιγά-σιγά μέ τά χέρια ἀνοικτά πρός τόν οὐρανό καί μᾶς καλεῖ μέ τά λόγια τοῦ Χριστοῦ «Δεῦτε πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς». 

Μᾶς καλεῖ μέ τή φράση αὐτή καί ὁ ἅγιος τήν ὁποία μᾶς τήν ἐπαναλαμβάνει καί μέ τή ζωή του καί τά θαύματά του.

Θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω ἰδιαιτέρως τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς: τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ξάνθης καί φίλο τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Σταυροπηγίου ἀπό τά φοιτητικά τους χρόνια κύριο Παντελεήμονα, γιατί προεξῆρχε καί μᾶς ὁμίλησε στή σημερινή πολυαρχιερατική θεία Λειτουργία.

Τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη πρώην Αὐλῶνος κύριο Χριστόδουλο, ὁ ὁποῖος ὑπέστη τήν ἴδια ταλαιπωρία μέ τόν μακαριστό Μητροπολίτη Σταυροπηγίου μέ τήν ἐκλογή του στήν Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας.

Τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Τριπόλεως κύριο Θεοφύλακτο, ἀπό τό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας,

τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κίτρους κύριο Γεώργιο,

τόν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Θεουπόλεως κύριο Παντελεήμονα,

τόν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Θερμῶν κύριο Δημήτριο, ἀμφοτέρους ἱεράρχες τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου καί παλαιούς φίλους τοῦ μακαριστοῦ ἀδελφοῦ μου, ἀπό καρδίας γιά τήν παρουσία τους στήν πανήγυρή μας καί τό μνημόσυνο, ἀλλά καί ὅλους σας γιά τή συμμετοχή σας στήν πανήγυρη τοῦ ἁγίου Λουκᾶ, καί εὔχομαι νά μᾶς συνοδεύουν οἱ εὐχές του καί ἡ προστασία του καί νά μᾶς θεραπεύει πρωτίστως ἀπό τίς ψυχικές καί σωματικές μας ἀσθένειες.

 

MinimosinoStavropigiou2017 2 

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ