Η Ακολουθία του Νιπτήρος στον Ιερό Ναό Αγίου Σάββα-Κυριωτίσσης Βεροίας. (ΦΩΤΟ)

Την Μεγάλη Τετάρτη το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νιπτήρος στον Ιερό Ναό Αγίου Σάββα-Κυριωτίσσης Βεροίας.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου:

«Σήμερον τήν τῶν χρημάτων ἀγ­χόνην Ἰούδας ἑαυτῷ περιτίθησι καί στερεῖται κατ᾽ ἄμφω ζωῆς».

Ὅλες αὐτές τίς ἡμέρες τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος καί ὅλες τίς ἡμέρες τοῦ χρόνου ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησίας μας προ­βάλ­λει πρόσω­πα ἱερά, ἀλλά καί πρόσωπα πού μέ τόν ἀγώνα τῆς μετανοίας τους ἐπέ­τυχαν τήν κάθαρση καί τή σω­τη­ρία. Καί τά προβάλλει ὡς πρό­τυπα καί γιά μᾶς πού βαδίζουμε τόν ἴδιο δρόμο καί καλούμεθα νά κάνουμε τόν ἴδιο ἀγώνα, γιά νά ἐνισχυθοῦμε καί νά ἐμπνευσθοῦμε ἀπό τή δική τους προσπάθεια καί νά συνεχίσουμε καί τή δική μας.

Σήμερα ὅμως προβάλλει ἕνα δια­φο­ρετικό πρόσωπο, ἕνα πρόσωπο πού εἶχε ὅλες τίς προϋποθέσεις νά ἀποτελεῖ πρότυπο καί ὅμως ἐπέ­λε­ξε ἕναν δρόμο καταστροφικό γιά τό ἴδιο, ἕναν δρόμο πού τόν κα­­τέ­στησε πρότυπο πρός ἀποφυγή γιά ὅλους μας. Εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Ἰούδα, τοῦ μαθητοῦ τοῦ Κυρίου, πού τόν πρόδωσε καί καταδίκασε τόν ἑαυτό του στήν καταστροφή καί τήν ἀπώλεια.

Καί προβάλλει τόν Ἰούδα ἡ Ἐκ­κλησία μας ὄχι μόνο γιατί εἶναι ἀπό τά πρόσωπα πού σχετίζονται μέ τό Πάθος τοῦ Κυρίου μας, ἀλλά κυρίως γιά νά μᾶς δείξει πόσο προ­σεκτικοί θά πρέπει νά εἴμεθα στή ζωή μας, πόσο θά πρέπει νά ἐλέγ­χουμε τόν ἑαυτό μας, τά κί­νη­τρα μας, τούς λογισμούς μας, τίς ἀδυναμίες μας, ἀλλά καί πόσο θά πρέπει νά μήν ἐπαναπαυόμεθα σέ αὐτό πού εἴμεθα, ὥστε νά μήν βρε­θοῦμε στή θέση πού βρέθηκε ὁ Ἰού­δας καί κατακριθοῦμε καί ἐ­μεῖς αἰωνίως.

Διότι, ἀδελφοί μου, δέν θά πρέπει νά σκεφτόμεθα ὅτι εἴμεθα ἀσφα­λεῖς, ἐπειδή εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκ­κλη­σίας, καί ἔχουμε ἐξασφαλίσει τή σωτηρία μας. Καί ὁ Ἰούδας δέν ἦταν ἕνας ἀπό αὐτούς πού ἄκουαν ἁπλῶς τόν Χριστό. Ἦταν ἕνας ἀπό τούς δώδεκα μαθητές του, πού τόν κάλεσε προσωπικά νά τόν ἀκο­λου­­­θήσει καί ἐκεῖνος δέχθηκε νά ἐγκαταλείψει τά πάντα καί νά εἶ­ναι μαζί του ἐπί τρία χρόνια καί νά παρακολουθεῖ ὅσα δίδασκε καί ἔπραττε ὁ Χριστός, ὅπως καί οἱ ἄλ­λοι μαθητές του. Γι᾽ αὐτό καί κα­νείς δέν μπο­ροῦσε νά φαντα­σθεῖ ὅτι θά ἦταν αὐτή ἡ κατάληξή του, νά προ­δώσει δηλαδή τόν Χριστό καί νά ὁηγήσει τόν ἑαυτό του στήν ἀπώλεια.

Καί ὅμως ὅλα αὐτά συνέβησαν γιά μία ἀδυναμία, γιά ἕνα πάθος, τό πάθος τῆς φιλαργυρίας. Αὐτό πού δέν θέ­λησε νά ἀγωνισθεῖ νά ἐκ­ρι­ζώ­σει ἀπό τήν ψυχή του ὁ Ἰούδας καί τελικά τόν κατέστρε­ψε.

Ἴσως κάποιοι βεβαίως σκέφτο­νται πῶς εἶ­ναι δυνατόν ἕνα πάθος νά προ­κα­λεῖ ἕνα τόσο μεγάλο κα­κό, καί ἄλ­λοι πάλι νά ἐφησυχά­ζουν μέ τή σκέψη ὅτι δέν εἶναι φι­λάργυροι. Ὅμως, ἀδελφοί μου, δέν θά πρέπει νά μᾶς διαφεύγει ὅτι καί ἕνα μόνο πάθος εἶναι ἀρ­κετό γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στήν καταστροφή, γιατί τό κάθε πάθος, ἡ κάθε ἀδυ­να­μία, ἀπό τά ὁποῖα δέν ἀγω­νι­ζόμεθα νά ἀπαλλαγοῦμε εἶναι μία κερκόπορτα, εἶναι μία βά­ση τοῦ διαβόλου στήν ψυχή μας ἀπό τήν ὁποία προσπαθεῖ νά κυ­ριαρχήσει μέσα μας.

Καί δέν εἶναι μόνο ἡ φι­λαργυρία, εἶναι κάθε πάθος καί κάθε ἀδυνα­μία, τήν ὁποία βάζου­με πάνω ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Χρι­στοῦ· κάθε πά­θος καί ἀδυναμία στό ὁποῖο προ­τιμοῦμε νά ἐμμέ­νουμε· κάθε κακή συνήθεια τήν ὁποία ἐπι­λέγουμε ἔνα­ντι τοῦ Χρι­στοῦ. Διότι κάθε ἁμαρτία καί κάθε ἀδυναμία μᾶς ὁδηγεῖ καί σέ ἄλλες, ὅπως συνέβη καί μέ τόν Ἰούδα καί μέ τούς πρω­το­πλά­στους, ἀλλά συμ­βαίνει καί μέ ὅλους μας, ἀδελ­φοί μου, ἐάν ἀντί νά μετανοή­σου­με καί νά ζη­τήσουμε τή συγ­χώ­ρη­ση ἀπό τόν Θεό, ἐμεῖς προσπα­θοῦ­με νά δι­καιο­λογήσουμε τόν ἑαυτό μας, ἤ καί ὅταν συνειδητοποιοῦμε τό λά­θος μας, τότε καί πάλι ἀντί γιά τή μετάνοια ἐπιλέγουμε τήν ἀπό­γνω­ση, στήν ὁποία μᾶς ὠθεῖ ὁ διά­βο­λος γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στήν κα­ταστροφή, ὅπως βλέπουμε στήν περίπτωση τοῦ Ἰούδα. Πρόδωσε τόν διδά­σκα­λο ἐξαιτίας τῆς φι­λαρ­γυρίας του. Συνειδητοποίησε τήν πράξη του, ὅμως δέν μετανόησε. «Ἀπελθών», λέει ὁ εὐαγγελιστής, «ἀπήγξατο». Ἀπό τήν ἀγχόνη τῶν χρημάτων ὁδηγήθηκε στήν ἀγχό­νη πού τοῦ στέρησε τή ζωή καί τήν ἐπίγεια ἀλλά καί τήν αἰώνια. Ἀντίθετα, ἐάν εἶχε μετανοήσει, ὅπως ἔκανε ὁ ἀπό­στολος Πέτρος, πού ἀρνήθηκε τόν Χριστό, καί, ὅταν τό συνει­δη­τοποίησε «ἔκλαυ­σε πικρῶς», μπο­ρεῖ νά μήν ἀλ­λά­ξει κάτι στήν προδοσία ἀλλά ἴσως εἶχε βρεῖ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς εἴμεθα ἰδιαίτερα προσεκτικοί καί ἄς μήν ἀφήνουμε ἀδυναμίες καί πάθη, ἔστω καί ἐάν μᾶς φαίνονται μικρά καί ἀσήμαντα, νά χρονίζουν στήν ψυχή μας, ἀλλά ἄς ἀγωνιζόμεθα νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτά μέ τή μετάνοια, ὥστε νά μήν γίνουν καί γιά μᾶς ἀφορμή καί νά προδί­δου­με τόν Χριστό μέ τήν παρακοή τῶν ἐντολῶν του καί νά μήν ἀστο­­χήσουμε τελικά στή ζωή μας καί στε­ρηθοῦμε τή σωτηρία μας.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ