Αρχιερατικό Συλλείτουργο στον Ιερό Ναό της Υπαπαντής του Κυρίου Βεροίας. (φωτο)

Την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου το πρωί στον Ιερό Ναό της Υπαπαντής του Κυρίου Βεροίας τελέστηκε Αρχιερατικό Συλλείτουργο.

Στο Αρχιερατικό Συλλείτουργο προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος χοροστάτησε στον Όρθρο και κήρυξε τον θείο λόγο, συλλειτουργούντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Χαΐνούφκα κ. Παύλου απο την Εκκλησία της Πολωνίας.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβ. Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων χειροθέτησε Πρωτοπρεσβύτερο τον π. Σάββα Σιτσέφσκι.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Η ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτου Βεροίας στην Θεία Λειτουργία :

«Δοξάσατε δή τόν Θεόν ἐν τῷ σώ­ματι ὑμῶν».

Μέ μία προτροπή ἔκλεισε τό ση­με­ρινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν ἐπιστολή τοῦ πρωτοκορυ­φαίου ἀποστόλου Παύλου πρός τούς Κορινθίους. Μέ μία προτροπή πού δείχνει τή σημασία καί τήν ἀξία πού ἀποδίδει ἡ Ἐκκλησία καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός στό ἀνθρώπινο σῶμα, ἀντίθετα ἀπό ὅ,τι ὑποστη­ρίζουν ὅσοι μέ εὐκολία κατηγο­ροῦν τήν Ἐκκλη­σία καί τήν πίστη της.

Δοξάστε, προτρέπει τούς Κοριν­θί­ους ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί μαζί μέ αὐτούς καί ἐμᾶς, ἀδελφοί μου, τόν Θεό «ἐν τῷ σώματι ὑμῶν», μέ τό σῶμα σας. Δοξάστε τόν Θεό μέ τό σῶμα σας, γιατί ὁ Θεός εἶναι αὐ­τός πού δόξασε τόν ἄνθρωπο χαρίζοντάς του ἕνα σῶμα πλα­σμέ­νο κατ᾽ εἰκόνα του· ἕνα σῶμα στό ὁποῖο ἐνεφύσησε τήν πνοή τῆς ζω­ῆς του· ἕνα σῶμα στό ὁποῖο χά­ρισε κυβερνήτη τόν νοῦ καί τή λο­γική γιά νά μπορεῖ νά προοδεύει καί νά προάγεται· ἕνα σῶμα τό ὁποῖο τό ὕψωσε σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε νά εἶναι μέλος τοῦ σώματός του, μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χρι­στοῦ, καί τό ὁποῖο ὑποσχέθηκε νά ἀναστήσει καί νά ἀφθαρτο­ποι­ήσει καί νά τό κάνει κοινωνό τῆς αἰω­νίου ζωῆς καί βασιλείας του.

Τί σημαίνει ὅμως νά δοξάζει ὁ ἄν­θρωπος τόν Θεό ἐν τῷ σώματί του; Σημαίνει νά διατηρεῖ, ἀδελ­φοί μου, καί νά διαφυλάσσει τό σῶ­­μα του στή μορφή καί τήν κα­τά­σταση πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός. Νά μήν τό φθείρει, νά μήν τό κατα­στρέ­φει, νά μήν τό ἐξευτελίζει καί νά μήν τό εὐτελίζει, γιατί εἶναι δῶ­ρο τοῦ Θεοῦ.

Καί ὅπως, ὅταν ἕνα προσφιλές καί σεβαστό μας πρόσωπο μᾶς χα­ρίζει ἕνα δῶρο, τό προσέχουμε καί θέλουμε νά τό δια­τηροῦμε γιά νά θυμόμασθε αὐτόν πού μᾶς τό χάρι­σε καί νά τόν χαροποιοῦμε, ὅταν βλέπει ὅτι τό ἔχουμε καί τό φρο­ντίζουμε, τό ἴδιο ἰσχύει, ἀδελφοί μου, καί μέ τό σῶμα μας.

Ὁ Θεός χαίρεται καί δο­ξάζεται, ὅταν ἐμεῖς τιμοῦμε τό σῶ­μα πού μᾶς χάρισε προσπα­θώ­ντας νά τοῦ ἀπο­δίδουμε τόν σεβασμό πού τοῦ ἀνή­κει, ὡς εἰκόνα καί δῶρο τοῦ Θεοῦ, καί ἀξιοποιώντας το κα­τάλ­ληλα, ὥστε νά ἐκπλη­ρώνουμε τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο μᾶς τό ἔδω­σε.

Προκειμένου ὅμως νά ἐπιτύ­χου­με τόν σκοπό αὐτό, θά πρέπει νά φροντίζουμε νά ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία. Διότι ἡ ἁμαρτία εἶναι αὐ­τή ἡ ὁποία φθείρει τό σῶμα· εἶναι αὐτή πού τό εὐτελίζει καί τό ὑπο­βαθμίζει ἀπό ἔνδυμα τῆς ψυ­χῆς καί κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ σέ σκεῦ­ος χοϊκό, σέ σκεῦος φθαρτό, σέ σκεῦος ἡδονῆς καί ἁμαρτίας, ὅπως συνέβη καί στήν περίπτωση τοῦ ἀσώτου υἱοῦ τῆς παραβολῆς πού ἀκούσαμε στό σημερινό εὐ­αγ­γέλιο.

Τί ἔκανε ὁ μικρότερος υἱός τῆς παραβολῆς; Δέν χρησιμοποίησε τό σῶμα του γιά τό καλό, ἀλλά ἀφέ­θηκε στίς διασκεδάσεις, στά γλέ­ντια, στά ξενύχτια, στήν ἁμαρτία μέ συνέπεια νά φθείρει τό σῶμα του, νά ἐξουθενώσει τήν ὑπόστα­σή του, νά καταστρέψει τόν ἑαυτό του καί στό τέλος νά αἰσθανθεῖ τόσο μόνος καί τόσο κουρασμένος ἀπό ὅσα εἶχε κάνει, ὥστε νά προσ­τρέξει καί πάλι στόν πατέρα του καί νά ζητήσει τή συγγνώμη καί τό ἔλεός του.

Ἀδελφοί μου, στίς ἡμέρες μας γί­νεται πολύς λόγος γιά τόν σεβα­σμό πού ὀφείλουμε στόν ἄνθρωπο καί τά δικαιώματά του. Γίνεται πο­λύς λόγος καί μεγάλη προσπά­θεια νά ἐκλείψουν καί νά τιμω­ρη­θοῦν ὅσοι ἐκμεταλ­λεύ­ονται τό σῶμα τῶν συνανθρώ­πων τους γιά νά ἱκανοποιήσουν τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες τους καί, ἀκόμη χει­ρό­τερα, νά πλουτίσουν ἀπό αὐτή τήν ἐκμετάλλευση. Ἀσφαλῶς οἱ προ­σπά­θειες αὐτές εἶναι ὀρθές καί ἀξιέπαινες, ἀλλά θά πρέπει πρῶτα ἀπό ὅλα νά μάθουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νά τιμοῦμε καί νά σεβόμασθε τό σῶ­μα μας ὡς δῶρο καί εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Νά τό σεβόμασθε ἀποφεύ­γο­ντας τήν ἁ­μαρτία, ἀποφεύγο­ντας νά τό με­τα­τρέπουμε σέ ὄρ­γανο καί μέσο διά τοῦ ὁποίου θά κάνουμε τό κακό.

Καί ἀκόμη θά πρέπει νά προ­σπα­θοῦμε νά τό ἐξαγιάζουμε καί νά τό ἐξα­γνί­ζουμε μέ τούς τρό­πους καί τά μέσα πού μᾶς ὑπο­δεικνύει ἡ Ἐκκλησία μας: μέ τά ἱερά μυ­στή­ριά της καί τίς ἁγια­στι­κές πράξεις της, μέ τό μυστήριο τῆς μετανοίας καί τῆς θείας κοι­νω­νίας, μέ τό ὁποῖο ἑνω­νόμασθε μέ τόν Χριστό. Θά πρέπει ἐπιπλέον νά φροντί­ζου­με μέ τήν ἄσκηση καί τή νηστεία νά καθα­ρίζουμε τό σῶμα μας καί νά τό ἐξαγνίζουμε καί νά τό ἀπε­λευθερώ­νουμε ἀπό τήν ἐξάρτηση ἀπό τά ὑλικά πράγματα πού τό ὑποδου­λώνουν· καί τέλος θά πρέ­πει νά χρησιμο­ποι­οῦμε τό σῶμα μας γιά νά ἐργα­ζόμασθε τό ἀγαθό, γιά νά κάνουμε καλά ἔργα καί γιά νά καλλιεργοῦμε τήν ἀρετή.

Ἔτσι ὄχι μόνο δέν θά ὑποβι­βά­ζουμε καί δέν θά εὐ­τελί­ζου­με τό σῶμα μας, προσβάλ­λοντας τόν Θεό, ἀλλά θά τόν δοξάζουμε καί μέ αὐτό, τό ὁποῖο Ἐκεῖνος μᾶς χά­ρισε, ὥστε θά μπορέσουμε μέ τόν τρόπο αὐτό νά ἁγιαζό­μασθε ὥστε νά ἀξιω­θοῦμε καί τῆς αἰωνίου ζωῆς καί βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ